Ashley Bickx

Australië blijkt al jaren over vruchtbare grond te beschikken wat metalcore betreft. De meeste toonaangevende bands uit het genre zijn allen afkomstig uit het land van de kangoeroe’s. Ga het maar na: Parkway Drive, Thy Art Is Murder en The Amity Affliction vormen een kleine greep uit het aanbod Australische metalcorebands. Een andere, in Europa niet zo heel bekende band, is Make Them Suffer. Bijna tien jaar staat dit collectief garant voor oerdegelijke metalcore waarbij zij bovendien niet bevreesd zijn om buiten de lijntjes van het genre te kleuren. Eind juli bracht dit collectief, met de hulp van het label Rise Records, zijn derde studioalbum op de markt. Worlds Apart is meteen ook het eerste album met Booka Nile achter de keyboards.

Neverbloom, het debuutalbum van Make Them Suffer, werd een dikke vijf jaar geleden enorm positief onthaald. Toch wisten de muzikale composities van deze band mij op één of andere manier nooit echt warm te krijgen. Na deze Worlds Apart aan een eerste luisterbeurt onderworpen te hebben, was ik toch vrij verrast in de positieve zin van het woord. De keyboards maken nog steeds een belangrijk deel uit van het geluid van deze band, maar zijn nu op een subtielere, meer volwassen manier verwerkt in de nummers. De aanwerving van Booka Nile heeft Make Them Suffer duidelijk deugd gedaan, want bovendien neemt zij ook de cleane vocalen voor haar rekening. Iets wat het songmateriaal voorziet van extra finesse en de toegankelijkheid meteen ook enkele niveaus hoger legt.

Op een bepaalde manier slaagt Make Them Suffer er in om dromerige, zweverige passages af te wisselen met knallers van breakdowns. Het nummer Vortex is daar een passende illustratie van. De vocale interactie tussen Sean Harmanis en Booka Nile zorgt meermaals voor vuurwerk. Ook de rest van de band bezit duidelijk de vaardigheden om sterke, melodieuze metalcore neer te zetten. Na een sterk eerste quintet aan songs, kent het album echter een muzikaal dipje: Het instrumentale intermezzo Contact zorgt voor een break van bijna twee minuten waardoor de vibe toch sterk wordt onderbroken. Op zich geen probleem indien het daaropvolgende nummer onze funderingen zou doen daveren op zijn grondvesten. Jammer genoeg schuilt daar net het probleem, want Power Overwhelming is meteen ook het minste nummer van deze Worlds Apart. Gelukkig weet Make Them Suffer dit euvel volledig te verhelpen door terug te keren met een knaller van formaat, namelijk Midnight Run, waarop de band het tempo verschroeiend hoog weet te leggen. Een nummer dat live ongetwijfeld voor brokken zal zorgen. Afsluiter Save Yourself zorgt voor de emotionele apotheose: Waar de eerste helft van dit nummer nog garant staat voor staalharde grunts, wordt de tweede helft gedomineerd door een emotioneel sprekende Sean Harmanis. Van een einde gesproken. Alleen lijkt de riff verdacht veel op degene die terug te vinden is in het nummer Ether, welke de band in 2016 als single uitbracht.

Twee jaar na Old Souls maakt Make Them Suffer duidelijk dat het menens is. De overstap van Roadrunner naar Rise Records heeft de band deugd gedaan en bovendien is Booka Nile echt wel een meerwaarde te noemen. Worlds Apart is een zeer genietbaar schijfje geworden, dat bovendien aantoont dat het metalcoregenre bijlange nog niet dood is. De zelfverklaarde metalpuristen die hun gal spuwen, kunnen stilaan gaan inzien dat het core-genre een steeds prominentere plaats begint in te nemen in het metallandschap. Iets wat Make Them Suffer met deze Worlds Apart nog maar eens op een overtuigende manier kracht weet bij te zetten.