Pieter VH

Goed nieuws voor wie badend in het ressentiment schreeuwt om de terugkeer van trve kvlt metal, want lieveling Amalie Bruun (Myrkur) verwent je met haar nieuwe album Mareridt. Wat zou de metalscene immers zijn zonder een zondebok die belast kan worden met alle zonden, zoals ‘verraad van de goede smaak’, ‘verraad van de schone schijn’, en ‘verraad van de waarachtigheid’? Kortom, nogal wat verraad, en dan vooral aan het goede, het schone en het ware. Wie Myrkurs debuut M echter wel kon smaken, is wellicht benieuwd naar deze opvolger. En daar rekenen wij onszelf graag bij.

Wie Myrkur live al aan het werk zag, merkte ongetwijfeld de gespleten microfoonstandaard op. Eén micro diende haar hemelzoete zang, de andere de grunts. Wie Mareridt beluisterd heeft, vraagt zich echter af of ze die tweede micro in de toekomst nog veel nodig zal hebben. Want laat dat misschien wel meteen het opvallendste zijn aan dit nieuwe album: Het is een stuk zachter geworden, en dat niet alleen qua zang. Als wij M konden smaken, dan was dat ook omwille van nummers als Mordet die lekker rauw klonken. Wat ons overigens niet belette om ook het daaropvolgende nummer Byssan lull in al zijn fragiliteit te bewonderen. Net die dualiteit liet ons dit een heel gevarieerd en rijk album vinden.

En daar knelt het schoentje op Mareridt: Bruun heeft er haar nachtmerries in verwerkt, en gaat op zoek naar een dromerige sfeer waarbij kwetsbaarheid overheerst. Niet dat dit album niet meer duister klinkt, want deze dromen hebben best wel een donker randje: luister maar naar Funeral, waar ook Chelsea Wolfe een gastbijdrage levert. Echt rauw kun je dit plaatje echter zelden noemen, wat ook te maken heeft met de vele folkinstrumenten die er deze keer bij betrokken werden. We horen Bruun ook een hoge zang opzetten, die herders gebruiken om hun kudde te roepen. Kulning is blijkbaar de technische term voor dergelijke hoge zang. Fijn om weten voor als we ooit per toeval in een Scandinavische weide verdwaald zouden raken.

Veel aardigheidjes dus. Myrkur solliciteert regelmatig naar een plaatsje op de Lord of the Rings soundtrack, maar wij missen hier toch het ruwe randje dat wel duidelijk aanwezig was op het vorige album. Het is op dit album echt met een vergrootglas zoeken naar enige grunt of een snedige riff. In de plaats daarvan treedt de tedere, kwetsbare sfeer helemaal op de voorgrond. Daar valt an sich weinig op aan te merken, want dat Bruun heel wat emotie in haar zang kan leggen, wisten we al. Alleen missen wij hier dus de variatie die we op het vorige album wel aantroffen en waardoor de verveling na verloop van tijd toch wel begon toe te slaan. Het openende titelnummer gevolgd door Måneblôt vonden wij nog veelbelovend, maar de tweede helft van het album vonden wij al duidelijk minder interessant. Wat het laatste nummer betreft, had iemand de beslissing moeten nemen om het maar gewoon te schrappen. Overbodige outro’s zijn nu ook weer niet zo zeldzaam, dus dat willen wij dan nog wel enigzins door de vingers zien.

Kortom, dit album is niet helemaal waarop we gehoopt hadden. Myrkur lijkt hier een andere weg ingeslagen te zijn dan op haar debuut, waarbij de snedige kantjes grotendeels weg gepolijst zijn. Er wordt deze keer volop ingezet op frêle kwetsbaarheid, en wie daar meer dan genoeg aan heeft, zal zeker volop van dit album kunnen genieten. Wij hopen dan weer dat dit het typische ‘moeilijke tweede’ album is en er de volgende keer weer wat meer tussen licht en donker gependeld wordt.

Tracklist: