Immolation + Melechesh + Azarath / De Verlichte Geest, Roeselare / 10-09-2017

Bart Vereecke

Het is zo’n weekend met een ‘save the best for last’ gehalte, wanneer we ons op zondagavond richting De Verlichte Geest begeven. Terwijl Miami zich opmaakt voor de komst van orkaan Irma, kan Roeselare ook wel een keer stevig op zijn grondvesten daveren met de komst van Immolation. Tijdens hun Europese Atonement Tour weten de Amerikaanse deathmetalveteranen zich prima te omringen met Melechesh en Azarath. Een verslag van dit veelbelovende weekendeinde lees je hier.

Azarath

Het Poolse Azarath mag deze avond op gang trappen met een stevige portie satanische death/black metal. Geen hapklare brok voor de doorsnee fan van de donkere metalen, maar een lust voor het oor voor de snelheidsmaniakken onder ons. Met Zbigniew Robert Promiński in de gelederen, ons beter bekend als Inferno (Behemoth, Witchmaster), heeft Azarath een van de meest getalenteerde drummers binnen dit genre als extra troef. Het stelt ons dan ook wel wat teleur om te zien dat niet Inferno, maar Paweł Pietrzak aka Stormblast (Infernal War, Deus Mortem, Mordor) plaatsneemt op de drumkruk voor deze show. Ook al is de band, gehuisvest bij Agonia Records, met het laatstverschenen In Extremis reeds aan zijn zesde langspeler toe, toch betreft deze passage in De Verlichte Geest voor mij een eerste kennismaking. Het lijkt wat op een mix van demonische black metal, waarbij het vroegere werk van Marduk het dichtst in de buurt lijkt te komen, met een stevige scheut death metal wat dan weer doet denken aan pakweg Deicide. Hierbij is een hoofdrol weggelegd voor de gitzwarte blastbeats op drum die bij momenten gaan klinken als een machinegeweer. Gedurende drie kwartier bestookt dit Poolse gezelschap ons met een verwoestend zware set waarbij de heren enkel het album Praise The Beast links laten liggen. Na een zeer korte, quasi overbodige intro gooit Azarath er met The Slain God meteen een eerste song van het laatste studiowerk In Extremis tegenaan. Azarath heeft een geluid waarbij in de verte wel een link met Behemoth hoorbaar is, hetzij dan uit de periode waarbij Demigod het levenslicht zag, en alles nog wat brutaler ging klinken. Deze brutaliteit is zeker hoorbaar in de vocalen, gaande over godslastering, satanisme en verderf. Opvallend tijdens deze show is dat dit alles (wat te) loeihard en chaotisch klinkt. Het is bijna onverdraagzaam, en oordoppen zijn dan ook meer dan welkom. Het viertal laat er geen gras over groeien en raast verder, waarbij het ons met het razendsnelle Supreme Reign Of Tiamat en het loodzware For Satan My Blood trakteert op twee mokerslagen van brutale efficiëntie. Het viertal uit Tczew geeft het beste van zichzelf, en weet ongetwijfeld enkele zielen voor zich te winnen bij het talrijk aanwezige publiek. Zelf vond ik de songs door een overtollige regen aan blastbeats, en gebrek aan ademruimte na een halve set wat eentonig en onderling inwisselbaar gaan klinken, wat ervoor ging zorgen dat de aandacht dan ook wat ging verslappen. Met Doombringer geeft Azarath ons nog een track afkomstig van de debuutplaat Demon Seed, waarna er met Devil’s Stigmata en Let My Blood Become His Flesh een einde aan deze geslaagde show komt. Dan maar gauw even naar buiten een frisse neus halen en even bekomen van dit geweld. (BV)

Setlist:

The Slain God
Christscum
Baptized In Sperm Of The Antichrist
Supreme Reign Of Tiamat
For Satan My Blood
At The Gates Of Understanding
Whip The Whore
Infested With Sin
Holy Possession
Doombringer
Devil’s Stigmata
Let My Blood Become His Flesh

Melechesh

Eerder dit jaar zagen we Melechesh al aan het werk in De Kreun te Kortrijk waar ze het voorprogramma mochten verzorgen van Gorgoroth. Voorzien van een loepzuiver geluid maakten ze een goede indruk. Ze hebben daar met hun eigenzinnige black metal met invloeden uit het Midden-Oosten zeker heel wat nieuwe zieltjes voor zich gewonnen. We waren er dan ook vrij gerust in dat ze ook in De Verlichte Geest een perfect visitekaartje zouden afleveren. Met The Pendulum Speaks van het laatste album Enki uit 2015 beginnen ze alvast veelbelovend. De song zet meteen de toon met die uit duizenden herkenbare beginriff. Er ontbreken enkel nog een paar buikdanseressen om hun originele sound nog wat kracht bij te zetten. Enki is ondertussen al twee jaar uit en dus kennen de fans de nummers als geen ander. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat er uit die plaat drie songs gepuurd worden, namelijk album opener Tempest Temper Enlil Enraged en Multiple Truths. Het is zondagavond en je merkt dat aan het publiek. Nogal wat mensen hebben er blijkbaar een erg zwaar weekend opzitten, want er is weinig animo. Frontman Ashmedi merkt dit ook en maant het publiek aan om wat dichter te komen. Gelukkig wordt zijn vraag positief beantwoord. De eerste rijen geraken al snel in beweging op de tonen van krakers als Letters to Sumeria en Deluge of Delusional Dreams, beiden van het topalbum Emissaries. Naarmate het optreden vordert, worden er meer en meer mensen wakker en krijgt Melechesh de handjes op elkaar. Alhoewel de riffs van Melechesh meestal nogal ‘dansbaar’ (vergeef ons voor het afschuwelijke woord) zijn, bewijzen ze met Defeating the Giants van het ook al erg sterke The Epigenesis een blastbeat niet te schuwen. Van dat album horen we trouwens ook nog Grand Gathas of Baal Sin passeren. Het toch alweer tien jaar oude Sphynx is vertegenwoordigd met de song Triangular Tattvic Fire. Met het schitterende Rebirth of the Nemesis, ook al van misschien wel hun beste album Emissaries, komt er helaas een einde aan deze sterke show. Enige minpuntje, maar daar kan de band niets aan doen, was misschien het mindere geluid. Voor de rest absoluut geen klagen! (SD)

Setlist:

The Pendulum Speaks
Tempest Templer Enlil Enraged
Ladders To Sumeria
Grand Gathas Of Baal Sin
Deluge Of Delusional Dreams
Multiple Truths
Defeating The Giants
Triangular Tattvic Fire
Rebirth Of The Nemesis

Immolation

Terwijl de voorprogramma’s Azarath en Melechesh voor een slechts half gevulde zaal speelden, loopt De Verlichte Geest raar genoeg ineens toch nog vol. Het zegt iets over hoe populair de veteranen van Immolation nog steeds zijn. Met Atonement heeft de band uit New York eerder dit jaar misschien wel zijn beste werk ooit afgeleverd. De immer sympathieke frontman Ross Dolan en kornuiten beseffen het blijkbaar ook, want bijna de hele set is opgebouwd rond dat album. Het siert hen dat ze het met tien platen op hun conto aandurven om maar liefst acht(!!) van de elf songs die op Atonement staan te spelen. Openingssongs zijn dan ook het openingsduo van het album, namelijk The Distorting Light en When the Jackals Come. Wat een start! Het geluid is een stuk beter te behappen dan bij de voorprogramma’s, al is het nog verre van perfect. Het is haast niet te geloven dat een band die al in 1991 geschiedenis schreef met de klassieker Dawn of Possession er nog zo’n lap op kan geven! Al vroeg in de set wordt dan ook met No Forgiveness (Without Bloodshed) een song van dat album boven gehaald. Het publiek kan dit wel smaken en eet uit Dolans hand. Niet veel later komt er nog een oudje voorbij in de vorm van Nailed to Gold van Here in After, de plaat waarop ze hun originele benadering van brute death metal verder perfectioneerden. De muziek van Immolation is echt een kwestie van ’love it or hate it’. Voor sommigen is het door de eigenaardige drumpatronen en atypische gitaarpartijen één en al chaos. Niemand kan echter ontkennen dat de heren tenminste niet klinken als een dertien in een dozijn deathmetalbandje en al vroeg in hun carrière een uit duizenden herkenbare sound neerzetten, die tot op de dag van vandaag behouden blijft. Vooral in de underground scene is er dan ook enorm veel respect voor deze Amerikanen. Drummer Steve Shalaty heeft een geheel eigen stijl en drumt als het ware met de gitaarriffs mee. Van de vorige plaat wordt het titelnummer gespeeld, namelijk Kingdom of Conspiracy. Het is een album dat we door de nogal erg machinaal klinkende drums iets minder konden smaken. Recenter is ook The Purge, openingstrack van het uitstekende Majesty and Decay. Naar het einde van de show toe is het publiek al behoorlijk murw geslagen. Immolation wil echter van geen wijken weten en gooit er Into Everlasting Fire tegenaan, openingssong van Dawn of Possession. Er wordt afgesloten met het erg donkere Unholy Cult van de gelijknamige plaat. Wat is het trouwens toch altijd genieten van de podiumpresentatie van gitarist Robert Vigna, die er samen met Ross Dolan al van bij de opstart in 1988 bij is. Vigna laat zijn gitaar zoals vanouds alle hoeken van het podium zien, ondanks het feit dat hij zelf eigenlijk nauwelijks een voet verzet. De ‘oudere’ songs worden strategisch tussen de vele nummers van de nieuwe plaat gezet. Zo blijft de set zijn dynamiek behouden. We vermelden vette uitvoeringen van snelheidsmonsters als Rise the Heretics, gekenmerkt door korte akoestische intermezzo’s, en Destructive Currents, alsook de naar Immolation normen mid-tempo beukers Lower en Above All. Immolation doet vaak onze contreien aan en kunnen nooit op een minder optreden betrapt worden. Een volgende keer zijn we er dan ook gewoon weer bij! (SD)