Het quartet uit San Antonio, Texas dat gekend staat als een band met schitterende liveoptredens brengt vier jaar na hun vorige telg een nieuw studio album uit. Een band, die gecategoriseerd wordt als rock, alternatieve metal, progressieve metal… Hun vorige plaat, Nothing More vond ik een schitterend plaatje, waardoor de verwachtingen dan ook hooggespannen waren voor het tweede album van Nothing More.

We starten met een korte, maar zeer lawaaierige intro genaamd Ambition/Destruction, die direct overvloeit in Do You Really Want it. Het tweede lied start heel wat rustiger dan de intro ons doet vermoeden, maar dit is van zeer korte duur. Op het hele album is er een goeie beat terug te vinden met complexe lyrics, die multifocaal gezongen worden en aanstekelijke refrein die goed samengaan met de intense gitaren. Zanger Hawkins’ stem brengt ons de prachtige hoge tonen die zoveel bands momenteel hebben, maar die van Hawkins staat werkelijk als een huis tussen al die andere.

Nothing More brengt onze aandacht bijna altijd naar de problematiek in de wereld met hun muziek. We kregen dit al te horen in het refrein van daarnet. “Everybody want to change the world/But nobody want to change themselves.”

Het derde nummer op dit album is Convict Divide: Opnieuw een zeer korte passage waarin we een toespraak horen over wat muziek inhoudt. Hiervan zijn er zo een zestal op dit album. Gelukkig staan er achttien nummers in totaal voor de boeg. Dit gaat over in één van de singles, Let ‘em Burn. Zoals alle nummers op deze plaat zal het niet moeilijk zijn om mee te zingen. Hawkins creëert met zijn stembereik een schitterend scenario om mee te zingen. Iets wat we zeker en vast zullen zien op hun toekomstige liveoptredens.

Het album gaat verder en de band blijft me verassen met zijn mix van verschillende genres. Ze weten in hetzelfde nummer zonder enige problemen van het ene genre naar het andere te switchen. We komen dan uiteindelijk aan Go To War, hun eerste single van deze plaat. Zoals alle voorgaande heeft dit lied opnieuw een aanstekelijk refrein in combinatie met lyrics, die de hedendaagse problemen sterk onder de aandacht brengen.

Nadat we juist naar de oorlog zijn gegaan, krijgen we een akoestisch nummer voor onze kiezen. Een nummer dat het talent van Nothing More nogmaals tentoonstelt. Het album eindigen doen we met FadeIn/FadeOut. Een lied dat gaat over de relatie tussen vader en zoon. Ondanks een zware gitaar blijft de sombere sfeer in het lied rechtstaan, waardoor er een vleem van melancholie over de luisteraar neerdaalt.

Hun nieuwste plaat is opnieuw uitgedraaid op een zeer sterk werkstukje. Als je komend jaar de kans krijgt om deze band live aan het werk te zien, mag je deze kans zeker niet links laten liggen. Ongetwijfeld zal je ten volle genieten van hun show en hoogstwaarschijnlijk zal je jezelf betrappen op een spontane sessie meezingen. Een dikke aanrader!