Ashley Bickx

Heden ten dage lijken de metalbands als paddenstoelen uit de grond te schieten. In alle denkbare subgenres is de stroom aan nieuw materiaal niet te stoppen. Alles bespreken is quasi een onmogelijke opdracht geworden. Toch verdienen de nieuwe bands het altijd om kort van een screening te worden voorzien. Chakora is zo een beginnende band, die op 15 juli zijn debuutalbum op de markt bracht. Weliswaar zonder de ondersteuning van een label. De zoektocht naar een goede sparringpartner is immers nog volop aan de gang. Of Chakora met zijn debuutalbum daar snel verandering in zal brengen, kan je lezen in onderstaande review.

Het Duitse Chakora bestaat uit vier jonge twintigers, die volop bezig zijn met het najagen van hun jeugddromen. Op Facebook staat de teller op een kleine drieduizend likes, want aantoont dat deze band toch al een klein legioen fans achter zich mag scharen. Dit self-titled debuutalbum bevat zeven nummers. Zeven nummers die bol staan van de groove, waarbij de vergelijking met het Down van Phil Anselmo niet uit de lucht gegrepen is. Van bij het openingsnummer Make It Happen vliegen de stevige gitaarriffs je meteen om de oren. Op Lost schroeft Chakora het tempo aanvankelijk wat terug om vervolgens de luisteraar te trakteren op een sterke gitaarsolo.

Long Live The Weakness en het afsluitende 1984 steken er met kop en schouders bovenuit. Vooral het laatstgenoemde nummer heeft er voor gezorgd dat ik deze band op de voet ga blijven volgen in hun zoektocht naar een goed en passend muzieklabel. 1984 begint aanvankelijk nog redelijk ingetogen om meteen daarna enkele versnellingen hoger te schakelen met gitaarwerk om duimen en vingers van af te likken. Halverwege het nummer wordt het tempo er volledig uitgehaald en wordt er rustig opgebouwd naar de absolute climax. Een climax, die gekenmerkt wordt door een spetterende gitaarsolo.

Dit wil echter niet zeggen dat nummers zoals Inner Madness en Enemy slecht songmateriaal is. Verre van zelfs. Het zijn meer dan genietbare nummers, die weliswaar het niveau van Long Live The Weakness en vooral 1984 niet kunnen evenaren. Op zich geen slechte zaak, want daarmee wordt er duidelijk gemaakt dat er nog heel wat marge om te groeien aanwezig is.

Chakora klopt met dit debuutalbum met de spreekwoordelijke vuist hard op de tafel. Het zal ongetwijfeld niet lang meer duren vooraleer één van de, al dan niet grotere, muzieklabels deze band aan zich gaat binden. Twee nummers steken er met kop en schouder bovenuit. Chakora kan ook beschouwd worden als een ruwe diamant, die met de nodige ondersteuning het potentieel heeft om enkele spreekwoordelijke potten te gaan breken. Benieuwd wat de toekomst voor dit viertal nog in petto heeft. Het talent is alleszinds aanwezig.