Ashley Bickx

Chris Jericho zal bij de liefhebbers van het WWE-gebeuren zeker een belletje doen rinkelen. Al jaren maakt deze boom van een kerel furore in het grootste worstelcircus ter wereld. Naast deze sportieve carrière maakt ook muziek een belangrijk deel uit van zijn leven. Eind jaren negentig richtte hij met zijn boezemvriend Rich Ward de band Fozzy op, waarmee ze op 13 oktober toe zijn aan langspeler nummer zeven. Voorganger Do You Wanna Start A War kon mij alvast aardig bekoren. Judas, zo heet het zevende kleinood, verschijnt onder het goedkeurend oog van Century Media Records. Of Chris Jericho met Fozzy de muziekwereld in een wurggreep gaat houden, kan je lezen in onderstaande review.

Fozzy is niet meteen de meest heavy naam voor een band in het metalgenre. Gelukkig speelt deze band dan ook geen extreme variant van death metal of duistere, obscure black metal. Nee, Fozzy staat al van bij de start garant voor een vlot in het gehoor liggende en radiovriendelijke variant van het hardrockgenre, waarbij stevig riffwerk de basis vormt. Op dat gebied heeft deze band met stichtend lid Rich Ward een ware riff-meester in huis. Luister maar eens naar songs zoals Judas en Running With Bulls en U zal perfect begrijpen waar ik heen wil. Bovendien zijn ook de gitaarsolo’s van een hoog niveau en wanen we ons bij momenten terug in de gouden jaren tachtig waarbij de vergelijking met Eddie van Halen niet uit de lucht gegrepen is. De solo in Capsized is daar een mooi voorbeeld van.

Naast het stevige gitaarwerk verdient ook de vocale prestatie van Chris Jericho de nodige aandacht, want met zijn stembereik tilt hij deze plaat effectief naar een hoger niveau. Tijdens de eerste luisterbeurten komt het allemaal wat te afgelikt over, maar daarna komen de subtiele nuances boven water drijven, waardoor het geheel heel wat krachtiger overkomt. Zo lijkt een nummer als Weight Of The World aanvankelijk nog een bastaard van Maroon-5. Gelukkig drijven we deze gedachte na een keer tien weg met een crucifix.

Het meest in het oog springende nummer is zonder twijfel Three Days In Jail: Aanvankelijk passeren synthesizer toetsen uit de jaren tachtig de revue, die meteen doen denken aan bands zoals A-Ha of Toto. Halverwege het nummer krijgt de luisteraar echter een heuse rap-passage voor de kiezen. Niet meteen een voor de hand liggende keuze, maar wel één die getuigt van de nodige ‘balls’. Iets wat wij alleen maar kunnen appreciëren én toejuichen.

Met het afsluitende Wolves At Bay trekt Fozzy voor een laatste keer alle registers open: Een nummer dat uit zijn startblokken schiet als een ware kruisraket en het adrenalinepeil meteen enkele niveaus de hoogte in doet schieten. Met recht en rede één van de sterkere songs van deze Judas. Iets waar de fenomenale gitaarsolo van Rich Ward ongetwijfeld mee zijn aandeel in heeft.

Als doorwinterde fan van het core-genre en liefhebber van harde, thrashy riffs, kan deze nieuwe plaat van Fozzy mij absoluut bekoren. Radiovriendelijk hard rock, die toch bol staat van de stevige passages en waarbij de bandleden niet vies zijn om ook enkele niet voor de hand liggende domeinen van het hele muziekcircuit te exploreren. Op zaterdag 18 november komen deze Amerikanen naar het CPG in Genk samen met de band Hardcore Superstar. Tickets voor deze show zijn nog steeds te verkrijgen.