Eind september, de openlucht zomerfestivals behoren definitief tot het verleden terwijl de zaalshows al een tijdje weer in gang geschoten zijn.Op woensdag 27 september stond met Satyricon één van de bekendste Europese blackmetallegendes op de planken van Biebob, opgewarmd door hun landgenoten Fight The Fight en de Griekse thrashers van Suicidal Angels. Een verslag van een meer dan geslaagde avond.
De deuren zijn amper open wanneer Fight The Fight om 18:45 uur het podium betreedt onder leiding van de donkere Viking Lars Vegas.
Vroeg? Morgen in Londen is dat al om 17:45 uur.
De Noorse band die de hemel in geprezen wordt door het Briste Metal Hammer heeft zopas een deal afgesloten voor de VS met Metal Blade Records en brengt begin volgend jaar zijn eerste langspeler uit aan de andere kant van de grote plas. In Europa zitten de heren net als Satyricon bij het Noorse Indie Recordings waarbij de eersteling al een tijdje verschenen is.
Tegenwoordig op tour met Satyricon en afgelopen augustus met Devin Townsend Project, het kan een jonge band slechter vergaan. In een vorig leven bestond dezelfde band al onder de naam Faenskap waardoor het eigenlijk niet zo’n jonge band is.
Het van energie blakende gezelschap brengt live catchy en intensieve hedendaagse moderne metal met een progressieve toets die me bij momenten doet denken aan de Britse band EMP!RE.
Naar het einde van de half uur korte set wordt een merkwaardig nummer op het publiek gelanceerd, eentje in een heel eigen versie, een cover van Noor Edvard Grieg dat in 1874 gecomponeerd werd, Anitra’s Dance. Geen twijfel mogelijk, van Fight The Fight horen we nog.
Band nummer twee zagen we vorig jaar nog in deze contreien samen met het Spaanse Crisix, de Griekse thrashoutfit Suicidal Angels. Inderdaad, een thrashband die opent voor een blackmetalband. Net als Fight The Fight krijgen die een half uur om het publiek te overtuigen van hun kunnen. De vorige band vertoonde enige toetsen van black metal, bij Suicidal Angels wordt dat volledig achterwege gehouden.
Openen doen ze met Capital of War, tevens opener van Division of Blood, hun in 2016 verschenen meest recente langspeler en wellicht de beste van zes die ze op de mensheid loslieten. Een half uur lang vuren ze old school trash metal af op de stilletjes aan vollopende Biebob. Naar het einde van hun set slagen ze er zelf in een moshpit te creëren.
De vorig jaar aangeworven gitarist Gus Drax mag dan nog geen Konstantinos Karamitroudis (Gus G) zijn het is niettemin een schitterende gitarist die de band omhoog hevelt, het koddige Engels met een Grieks accent van zanger en frontman Nick Melissourgos spreekt me wel aan.
Om 20:50 uur is het dan tijd voor de headliner van de avond.
Dit is nog maar de vierde show van de Europese en bij uitbreiding wereldtournee nadat ze een dag eerder de Jupiler zaal van het Tilburgse 013 aandeden. De tour eindigt pas begin december in eigen land Noorwegen na een aantal show in Mexico, Brazilië en Argentinië.
Dødskyss, de lugubere schets van de befaamde Noorse kunstenaar uit de 19de eeuw, Edvard Munch (vooral bekend van De Schreeuw), dat als artwork van de net verschenen nieuwste plaat van Satyricon fungeert, Deep Calleth Upon Deep, mag mij dan niet meteen aanspreken van de show verwacht ik wel iets, meer dan iets zelf.
De zwarte mis wordt aangevat met het eerste nummer uit de jongste telg van de band, Midnight Serpent, waarna een best of van Satyricon volgt aangevuld met nog drie nummers uit Deep Calleth Upon Deep.
Satyr, die vanuit het publiek het podium betrad, en zijn kompanen brengen een strakke show met Frost achter zijn drumstel dat vrijwel het ganse optreden in duisternis of mist baadt net als de livetoetsenist Anders Hunstad die al zes jaar live deel uitmaakt van de band.
Net als Julius Caesar op zijn troon dirigeert Sigurd Wongraven – beter bekend als Satyr in metalmiddens – zijn troepen van achter zijn imposante stalen microfoon statief in “Y” vorm met de bovenste uiteinden die de looks aangemeten kregen van de staart van de duivel.
Amper twee jaar geleden kreeg diezelfde Satyr een aanval thuis en ging het licht uit. Wanneer hij terug bijkwam lag hij in een ambulance en stond zijn wereld op het punt om in elkaar te zakken. De diagnose in het hospitaal luidde: hersentumor, niet leuk voor een man die niets eens zo lang tot tweemaal toe vader geworden was.
Twee jaar later staan hij een zijn band terug op de planken met een uitgebreide tour tot het einde van dit jaar. Geen watje die Satyr wetende dat hij nog steeds rondloopt met die niet kwaadaardige hersentumor.
De zwarte mis van vanavond duurt welgeteld 100 minuten, een eredienst waarbij parochianen bij momenten cirkeldansen uitvoeren die reiken tot aan het altaar. Mother North is het laatste nummer alvorens naar de communie te gaan waarbij de leden even in de sacristie verdwijnen om even later terug te komen om de parochianen uit te leiden met de psalmen The Pentagram Burns, Fuel For Hatred en het fabelachtige K.I.N.G.
Na de eredienst krijg je niets anders te zien dan tevreden gezichten, het moet gezegd worden dat dit een prima voorstelling was.
0 reacties