Paradise Lost bracht op de dag dat de schoolgaande jeugd terug naar de schoolbanken moesten Medusa uit, reeds zijn vijftiende album in iets minder dan dertig jaar onafgebroken carrière. Een stevige plaat die na een paar luisterbeurten in je hoofd blijft nazinderen.
De tour startte op woensdag 27 september in het Luxemburgse Esch-sur-Alzette, maar op die dag was Amped-Up aanwezig op de zwarte mis van Satyricon in Vosselaar waardoor we uitkeken naar een andere datum op een aanvaardbare afstand.
Dan maar naar het Duitse Herford waarvan ik het bestaan niet afwist tot wanneer de tour bekendgemaakt werd. Een verslag van wat de heren uit Halifax brachten in discotheek X en wat jullie er kunnen van verwachten over een paar weken wanneer de tour in België halte houdt.
Een rit van dik vijf uur gepaard met de broodnodige files bracht me van de Westhoek naar Herford in het uiterste oosten van Noordrijn-Westfalen, nabij Bielefeld.
Om de avond aan te vatten krijgen we het Portugese gezelschap Sinistro voorgeschoteld, een band met twee gitaristen, een drummer en een zangeres uit Lissabon.
De band brengt doom met een flinke scheut fado, een melancholisch Portugees muziekgenre dat ruim 200 jaar geleden zijn oorsprong vindt in Lissabon, een genre waaraan één Portugees woord onvoorwaardelijk aan gelinkt wordt, “saudade”.
Jammer voor de amicale leden van de band dat er nog maar weinig volk afgezakt is naar de discotheek, zeven uur is nu eenmaal behoorlijk vroeg, ook in Duitsland.
De combinatie van doom met fado is écht wel een voltreffer van meeslepende muziek met teksten in het exotische Portugees gebracht door zangeres en actrice Patricia Andrade die me doet denken aan Edith Piaf met haar présence on stage en haar mimiek. De zangeres wordt verder ondersteund door de twee schitterende gitaristen en een dito drummer, waar de bassist gebleven is, is een raadsel.
Onlangs nam de band Nothing Sacred op, een eigen versie van het bijna twintig jaar oude nummer van Paradise Lost dat op de nieuwste plaat van Sinistro zal komen te staan die op 5 januari 2018 zal verschijnen, Sangre Cassia. Helaas krijgen we het nummer vanavond niet te horen. Wel twee andere nummers uit het nieuwe album, Pétalas en Abismo naast twee nummers uit Semente dat vorig jaar verscheen en het dik tien minuten lange en voortreffelijke nummer Cidade (Parte II) uit de gelijknamige album dat uitgebracht werd in 2013 en het over de stad van de band heeft, Lissabon.
Niet eens een half uur later krijgen we Pallbearer op het podium. Net als met Sinistro wist ik van het bestaan van Pallbearer niet af. In tegenstelling tot de andere bands van de tour komt Pallbearer niet uit Europa maar uit het godvergeten Little Rock, hoofdstad van de landelijke staat Arkansas.
Volgend jaar vierden ze hun tienjarig bestaan, maar 2017 staat in het teken van hun derde full album, Heartless, hun derde plaat in vijf jaar en wellicht ook de beste van de drie dat vol staat met nogal wat complexe nummers.
Live brengen ze een mix van zware zwevende doom gemengd met sludge en niet zoveel zang. Wanneer er wel gezongen wordt dan gebeurt dat door slaggitarist Brett Campbell of bassist Joseph D. Rowland, beiden bandleden van Pallbearer sinds het prille begin. Hun nummers zijn nogal aan de lange kant waardoor ze amper vijf nummers speelden in het half uur dat ze op podium stonden.
En dan is het tijd voor de headliners van vanavond.
Paradise Lost heeft nog maar pas een nieuwe en 15de langspeler uitgebracht, Medusa.
De band bleef niet bij de pinken zitten en startte na de nodige plechtigheden met een Europese tournee die hen ook langs België en Nederland zal brengen tijdens het eerste deel van november. Amped-Up ging alvast al een kijkje nemen in het Duitse Herford.
De Britse meesters van de gotische metal doorspekt met doom brachten met hun veertiende album The Plague Within een sublieme plaat uit en Medusa ligt muzikaal in dezelfde lijn al moet het oor nog wat wennen aan deze nieuweling.
De show wordt aangevat met Blood and Chaos uit het jongste werk en met het rempedaal enigszins ingedrukt. Met het tweede nummer, Remembrance, wordt meteen al teruggekeerd naar het begin van de carrière van de Britten, twee jaar eer ze de klassieker Draconian Times zouden uitbrengen. Een nummer dat duidelijk meer succes heeft dan het openingsnummer bij het Teutoonse publiek. Nieuwe nummers worden afgewisseld met semiklassiekers uit de lange carrière van Paradise Lost waarvan Tragic Idol uit het gelijknamige album misschien wel het beste nummer is van het begin van de show.
Het is pas na een half uur, na het titelnummer van Medusa, dat de schwung er écht in komt.
Het bijna vijf minuten lange No Hope In Sight uit The Plague Within zorgt ervoor dat het publiek wakker geschud wordt en wordt Nick Holmes, die we afgelopen zomer nog live aan het werk mochten zien met de Zweedse deathmetalsuperband Bloodbath op Leyendas del Rock, ook wat losser. Vanaf dat moment gaat het publiek ook meer en meer deel gaan uitmaken van de show waarvan Faith Divides Us – Death Unites Us zonder twijfel één van de hoogtepunten is.
Alvorens de voorstelling af te sluiten komt de band met nog twee schitterende recente nummers, An Eternity of Lies en het onovertroffen The Longest Winter dat geïnspireerd is op de terugkeer van wilde dieren in de uitsluiting zone van 30 mijl rond Tsjernobyl waar tegenwoordig georganiseerde jachtuitstappen worden georganiseerd.
Na een korte onderbreking keren de Britten terug voor een laatste rondje doom en gotiek vergezeld van hun 23-jarige nieuwe Finse drummer, Waltteri Väyrynen, die Adrian Erlandsson vervangt en net als Greg Mackintosh bij Vallenfyre speelt.
De afscheidsnummers worden aangevat met Fearless Sky uit Medusa, een van de stevigste nummers uit het nieuwe album dat goed is voor bijna negen minuten. Daarop volgt er eentje dat opgenomen werd nog voor hun nieuwe slagwerker het levenslicht zag, Embers Fire om vervolgens af te sluiten met The Last Time dat de discotheek figuurlijk in vuur en vlam zet.
De lange rit de moeite waard? In een zekere zin wel. Sinistro was zeker en vast een revelatie voor me terwijl Paradise Lost op het eerste half uur na een best wel leuke set speelde, een band die me eigenlijk nog nooit ontgoochelde. Op naar Euroblast in Keulen.
0 reacties