Ashley Bickx

Gwar mag gerust gerekend worden tot één van de meest spraakmakende bands uit de hele muziekbusiness. sinds het einde van de jaren ’80 staat dit rariteitenkabinet garant voor een vorm van heavy metal, waarbij humor één van de voornaamste drijfveren is. Als je alleen al naar de bandleden kijkt, kun je een spontane lach moeilijk onderdrukken. Voor de fans van het Eurovisiesong festival zal de band Lordi meteen een belletje doen rinkelen. Wel, Gwar is qua kostuums en podiumprésence nog veel extremer dan de sympathieke Finnen, die trouwens ook nog steeds actief zijn. Maar genoeg over Lordi, want Gwar weet ook op muzikaal vlak al decennialang te boeien door hun mix van heavy metal, thrash metal en punk. Op 20 oktober verschijnt de veertiende langspeler via Metal Blade Records.

Na het verschijnen van de vorige plaat, Battle Maximus, leek het einde van Gwar plotseling heel dichtbij. Frontman Dave Brockie, aka Oderus Urungus, ruilde het tijdelijke in voor het eeuwige, geruggesteund door een overdosis verdovende middelen. Een drummer, gitarist of bassist valt nog relatief makkelijk te vervangen, maar het boegbeeld van een band heel wat minder. Gelukkig haalde Gwar verloren zoon Mike Bishop terug in huis. Ditmaal dus niet als bassist, maar wel als frontman onder het alias Blothar! En om maar meteen klare wijn te schenken: Bishop een meer dan waardige opvolger van Brockie. Meer nog, een album van Gwar heeft op vocaal gebied nog nooit zo gevarieerd geklonken als deze The Blood of Gods.

Niet alleen de vocalen, maar het muzikale aspect klinkt gevarieerder dan ooit. Ditmaal is er zelfs een vleugje doom waar te nemen in het openingsnummer War on GWAR. Een meer dan zeven minuten durend nummer, dat bij momenten doet denken aan Black Sabbath. Daarnaast staan er ook weer enkele typische Gwar nummers op dit schijfje zoals het aanstekelijke Viking Death Machine en het hevige Auroch.

Het voorkomen van de bandleden zal bij heel wat mensen overkomen als een soort van gimmick, maar Gwar is al jaren heel wat meer dan dat. Muzikaal-technisch steken ze zelfs met kop en schouders boven de middelmaat uit. Vooral gitarist Brent Purgason, oftewel Pustulus Maximus, acteert op een geweldig hoog niveau. Zijn solo’s zijn vingervlug, maar ook het riffwerk is bij momenten subliem. het lijkt wel of hij nu pas echt zijn stempel op het bandgeluid kan drukken. Persoonlijke favorieten zijn dan ook voornamelijk nummers waarbij het gitaarspel op de voorgrond staat, namelijk The Sordid Soliloquy of Sawborg Destructo en Fuck This Place. Met het laatste nummer waagt Gwar zich zelfs tot het betreden van een heilig huis binnen het rocksegment. If You Want Blood (You Got It) is niet minder dan een cover van het legendarische AC/DC. Van lef gesproken! Gelukkig pakt het goed uit, want bij vlagen lijkt het wel of we effectief naar het origineel zitten te luisteren.

Gwar heeft de bandcrisis na het overlijden van Dave Brockie zonder ernstige kleerscheuren overleefd, want met Mike Bishop hebben ze een vervanger van formaat in huis gehaald. The Blood Of Gods is een veelzijdig, uiterst vermakelijk album, dat een uiteenlopend publiek zal aanspreken. Het is nu maar te hopen dat het succes hen niet naar het hoofd stijgt en ze besluiten om onze aardbol uiteen te rijten. Met de monsters van Gwar weet je maar nooit. De president van de Verenigde Staten is alvast gewaarschuwd. En hij is niet alleen…