Ashley Bickx

Dit jaar mag Savage Messiah tien kaarsjes uitblazen en dat vieren ze op gepaste wijze met album nummer vier. Ondanks het feit dat de eerste drie langspelers van een ongelofelijk hoog niveau waren, is deze band er tot op heden nooit in geslaagd om echt door te breken bij het grote publiek. Als supportact hebben ze al lang hun kwaliteiten bewezen, maar afgaande op hetgeen deze heren lieten horen op Plague Of Conscience en voornamelijk op The Fateful Dark, verdienen ze meer. Veel meer! Vanaf 27 oktober kan je Hands Of Fate zelf aan een luisterbeurt onderwerpen. Of Savage Messiah wederom materiaal in handen heeft om de internationale doorbraak te (proberen) forceren, kan je hier lezen.

Ruim drie jaar na het fantastische The Fateful Dark is Savage Messiah terug, en hoe! Hands Of Fate mag gerust beschouwd worden als de blauwdruk voor hoe moderne heavy/thrash metal moet klinken. In tegenstelling tot de vorige albums is het melodische aspect meer op de voorgrond getreden. Iets wat duidelijk wordt bij het beluisteren van nummers als Wing And A Prayer en Fearless. Twee nummers die enorm catchy en toegankelijk zijn, evenwel zonder de metalroots te verloochenen. Iets wat de dag van vandaag absoluut geen sinecure meer is. Een andere belangrijke nieuwigheid is dat de sporadische hoge uithalen van frontman David Silver tot het verleden behoren. Iets wat eigenlijk goed uitkomt, want wat hij hier vocaal laat horen, is puur vakmanschap.

Een ander belangrijk gegeven dat meteen opvalt, is het feit dat Savage Messiah het pad van de pure thrash metal verlaten heeft en gekozen heeft voor een meer heavy metal georiënteerd geluid. Zo zijn de riffs tijdens nummers als Hands Of Fate en Lay Down Your Arms bijzonder zwaar en doen ze bij momenten wat terugdenken aan Metallica ten tijde van The Black Album. Misschien is dit het gevolg van de twee nieuwkomers in de line-up, maar langs de andere kant was dergelijke combinatie van pure thrashnummers en tragere, riffgeoriënteerde nummers ook al terug te vinden op de vorige drie langspelers.

Waar het hele album van een ongelofelijk hoog niveau is, steken er twee nummers toch nog met kop en schouders bovenuit. Het eerste hoogtepunt is vrij vroeg te situeren: Blood Red Road is niet meer dan een fenomenaal nummer, dat steunt op een sterke riff en een refrein catchy as hell. In het verleden bleek Savage Messiah reeds heel bekwaam te zijn in het schrijven van heavy metalballads. Een kunstje dat ze op deze Hands Of Fate maar al te graag herhalen. En op wat voor een manier! Last Confession begint heel ingetogen met enkele gitaarmelodieën, die werkelijk voor kippenvel zorgen. Halverwege schakelen ze echter enkele versnellingen hoger, waarbij vooral de galopperende drums en het flitsende gitaarwerk voor vuurwerk zorgen. Bovendien beschikt de band met David Silver over een frontman met een fenomenaal stemgeluid, dat werkelijk herkenbaar is uit de duizend.

Met Hands Of Fate is Savage Messiah er in geslaagd om zijn beste werk tot op heden af te leveren. Het album is gevarieerd, heavy, melodieus en toch catchy, vooral wat de refreinen betreft. Het is een album geworden dat zich meteen na de eerste luisterbeurt perfect leent tot een portie ouderwets headbangen en meebrullen. Na het vorige album, The Fateful Dark, had Savage Messiah al een plaatsje verworven in mijn metalen hart, maar wat ze de luisteraar hier voorschotelen met Hands Of Fate is pure wereldklasse. Hopelijk zorgt dit album voor de definitieve doorbraak. Absoluut materiaal voor de jaarlijsten en wat mij betreft misschien wel kanshebber voor de oppergaai.