Ashley Bickx

Het Amerikaanse Butcher Babies zal bij menig liefhebber van vrouwelijk schoon wellicht een belletje doen rinkelen. Hopelijk blijft het ook bij dat spreekwoordelijke belletje, want je weet maar nooit bij sommigen ‘fans’. Maar naast deze twee knappe frontvrouwen met het hart ongetwijfeld op de juiste plaats, is Butcher Babies een meer dan degelijke metalact. Dat bewezen de twee albums die deze band inmiddels op zijn conto mag schrijven. Vooral Take It Like A Man was een aardig stukje metal. Op 27 oktober verschijnt de derde telg, Lilith, via Century Media Records. Hier alvast de review.

Drie albums op een goeie vier jaar. Een mooi gemiddelde als je het mij vraagt. Waar het debuutalbum Goliath nog zeer gericht was op pure metalcore, koos Butcher Babies bij langspeler nummer twee voor een meer groovy geluid, dat bij momenten zelfs redelijk industrial in de oren begon te klinken. Een lijn die ze ook op deze Lilith verder trekken. Stevige riffs vormen de basis. De vocalen van Heidi Sheperd en Carla Harvey doen vervolgens de rest. En laat hem daar nu net de kracht zitten van deze band, want zonder deze twee dames zou het allemaal niet zo heel veel voorstellen. Het muzikale aspect is degelijk, maar ook niet meer dan dat. Het is zelfs jammer om vast te moeten stellen dat het merendeel van de nummers draaien rond één basisriff, die dan vervolgens wat aangepast wordt hier en daar.

Gelukkig weten de vocale prestaties van de twee frontladies het album naar een hoger niveau te tillen. Beiden beschikken over een kenmerkend stemgeluid waarbij Heidi meer de cleane vocalen voor haar rekening neemt in combinatie met haar hoge, krijsende uithalen. Carla beschikt dan weer over een diepe grunt. Een combinatie die wonderwel weet uit te pakken, want nummers als Headspin, Korova, Oceana en Look What We’ve Done zijne puike composities. Zeker op vocaal gebied. Laat dat nu net de nummers zijn waarbij de band het tempo ietwat laat zakken.

Controller bevat naar mijn mening dan weer iets te veel elektronica-invloeden tijdens de coupletten. Het slechtste heeft de band echter voor op het einde gehouden, want POMONA (Shit Happens) lijkt echt nergens naar: Een refrein dat grotendeels bestaat uit de woorden ‘Fuck’ en ‘Shit’ in combinatie met een (mislukte) poging om heavy voor de dag te komen, is helemaal verkeerd uitgedraaid. Gelukkig weet het afsluitende Underground And Overrated dit misbaksel van een song toch nog enigzins te compenseren. Slechter doen, was ook quasi onmogelijk.

Lilith is geen flopalbum, maar van een bescheiden topper is er ook geen sprake. Laat staan dat het niveau van Take It Like A Man wordt geëvenaard. Persoonlijk had ik meer verwacht van deze derde plaat. Het oeuvre van Butcher Babies begint net iets te repetitief te klinken en dat is zonde, want in het verleden hebben deze dames en heren puike dingen laten horen. Toch staan er enkele leuke nummers op dit schijfje, die toch het beluisteren waard zijn. Fans kunnen Lilith echter blindelings aanschaffen, maar veel nieuwe zieltjes zullen er met dit album niet gewonnen worden, vrees ik.