Op 27 oktober streek hoogstwaarschijnlijk de allerzwaarste package van het najaar neer in cultuurcentrum Zappa te Antwerpen. Thy Art Is Murder, de koningen van de deathcore, mochten samen met After The Burial, Oceano en Justice For The Damned, het beste van zichzelf geven in een poging om de zaal met de grond gelijk te maken. Het verslag van een hondsbrutale avond kan je hier lezen. 

Normaal gezien stond er nog een interview met Thy Art Is Murder op de agenda, maar mijn lesschema in combinatie met het eindeloze fileleed aan de Kennedytunnel verplichtten mij om verstek te geven. Gelukkig was ik net op tijd om de openingsact aan het werk te zien. Het Australische gezelschap Justice For The Damned had het privilége om het publiek op temperatuur te brengen. Een publiek dat er blijkbaar zin in had, want omstreeks half 8 was de zaal al redelijk goed gevuld. Met een debuutalbum Dragged Through The Dirt, dat halverwege augustus op de markt verscheen, hebben deze jonge gasten nog geen uitgebreid oeuvre ter hun beschikking, maar desalniettemin wist het septet aan songs vanavond toch niet teleur te stellen. De band had er duidelijk zin in. De guitige aanblik van hun frontman is daar nog het mooiste exponent van. Bovendien valt er op muzikaal vlak moeilijk een stempel te drukken op deze band. Over het algemeen zou je Justice For The Damned kunnen beschouwen als een hardcoreband, maar daarachter gaat heel wat meer schuil. Zo neigden sommige passages beangstigend veel naar het blackmetalgenre. ‘Heavy’ was het alleszinds. Op zich was dit zeker geen memorabel optreden, maar wat verwacht je ook van een band die bij wijze van spreken nog tussen de pampers vertoefd. Justice For The Damned bewees vanavond dat ze heel wat in hun mars hebben. De toekomst lacht hen toe. Van deze jongens gaan we ongetwijfeld nog horen.

Peter Smet – Chimaera Photography

Setlist:

1. Dragged Through The Dirt
2. Deep Rotting Fear
3. Demon
4. No Flowers On Your Grave
5. Bearing The Crown Of Lies
6. Lilac
7. Please Don’t Leave Me

Dat het geen avond zou worden voor liefhebbers van Ed Sheeran onderstreepte de Amerikaanse band Oceano met een vette streep loodzware deathcore. Deze band mag zich gerust een gevestigde waarde noemen binnen het wereldje, want dit jaar verscheen met Revelation inmiddels al langspeler nummer vijf. Waar het geluid bij Justice For The Damned meteen redelijk goed zat, stond de gitaar bij Oceano veel te luid afgesteld, waardoor de basgitaar en vooral de zang van frontman Adam Warren niet echt uit de verf kwamen. Het publiek liet dit echter niet aan zijn hart komen, want de moshpit nam meteen grote proporties aan. Oceano bracht een zeer gevarieerde setlist, waarbij praktisch alle albums de revue passeerden. Op één album na, namelijk Incisions. Op zich geen slechte beslissing, want dit derde album is meteen ook het minst goede uit de discografie van dit viertal. Bovendien hield frontman Adam Warren zijn obligatoire speech vrij kort, waardoor de flow niet nodeloos onderbroken werd.

Peter Smet – Chimaera Photography

Setlist:

1. Dead Planet
2. Viral Re-Animation
3. District Of Misery
4. Slaughtered Like Swine
5. Path To Extinction
6. Human Harvest
7. Dawn Of Descent

Na het brute geweld van Oceano was het de beurt aan de gesofisticeerde metalcore van After The Burial. Dig Deep, de vijfde langspeler van deze Amerikaanse band, werd door de fans zeer positief onthaald en dat was ook vanavond duidelijk te merken. Hoewel het eerste deel van de setlist voornamelijk bestond uit nieuw materiaal, ging het dak er meteen af. Hoe kan het ook anders, want met Lost In The Static heeft deze band dan ook het ideale nummer om een setlist op gang te trappen. De warme oproep tot crowdsurfing werd niet in de wind geslagen, waarna de chaos voor het podium pas echt losbrak. Tijdens het tweede deel passeerden enkele klassiekers zoals Berzerker en het afsluitende A Wolf Amongst Ravens de revue. Na zeven nummers kwam er jammer genoeg een einde aan een sterk optreden. Thy Art Is Murder is zonder enige discussie headliner, maar persoonlijk ben ik toch benieuwd hoe After The Burial het er als headliner vanaf zou brengen. Hopelijk doen ze in dat format gauw terug ons Belgenlandje aan.

Peter Smet – Chimaera Photography

Setlist:

1. Lost In The Static
2. Collapse
3. Anti-Pattern
4. Deluge
5. Berzerker
6. Aspiration
7. A Wolf Amongst Ravens

Van bij de start was het meteen duidelijk wie deze avond zou headlinen. Het aantal T-shirts van Thy Art Is Murder was werkelijk niet bij te houden. Nog geen half jaar na hun vorige doortocht in Zappa stonden ze opnieuw op de bühne. De populariteit van deze Australische deathcoreband is de laatste jaren exponentieel toegenomen. Niet in het minst door het laatste album, Dear Desolation, dat deze zomer verscheen (waarvan je de review trouwens hier kan lezen). Aftrappen deed de band met het nummer Dear Desolation, waarbij meteen duidelijk werd hoe strak het geluid wel niet afgesteld stond. Alle instrumenten waren duidelijk van elkaar te onderscheiden. Iets wat niet zo vanzelfsprekend is bij een hectisch genre als deathcore. Waar het publiek tijdens het eerste nummer aanvankelijk nog redelijk kalm bleef, brak bij het daaropvolgende Slaves Beyond Death de hel los in de zaal. Deathcore vormt nog steeds de essentie, maar de inbreng van elementen uit het deathmetalgenre hebben de band duidelijk geen windeieren gelegd.

Peter Smet – Chimaera Photography

Nu Frontman CJ McMahon terug van weggeweest is, zit Thy Art Is Murder opnieuw op ramkoers. The Purest Strain of Hate deed Zappa veranderen in één grote, kolkende mensenmassa. Het corpus van deze setlist bestond vooral uit nummers van het vorige album Holy War. Op zich een vreemde keuze, gezien het feit dat de band vanavond optrad ter gelegenheid van het nieuwste album Dear Desolation. Gelukkig maakt de kwaliteit van de nummers dit kleine manco meer dan goed, want Absolute Genocide en Coffin Dragger zijn gewoonweg fenomenale songs, die de temperatuur in de zaal nog wat de hoogte in joegen.

Peter Smet – Chimaera Photography

Het slotakkoord was werkelijk om duimen en vingers van af te likken: Puppet Master deed de handjes vlot op elkaar gaan, terwijl de sinistere openingstonen van Holy War voor kippenvel wisten te zorgen. Light Bearer luidde het einde in. Fans weten echter dat een show van Thy Art Is Murder zonder het nummer Reign of Darkness het muzikale equivalent vormt van een café zonder bier. Na enkele minuten verscheen de band dan ook terug op het podium om een verschroeiende versie van hun meest succesvolle nummer te brengen. Zappa deed zijn naam van meest gezellige club nog maar eens alle eer aan, want een groot deel van het aanwezig publiek mocht gewoon mee op het podium om het slotakkoord te verzorgen.

Setlist:

1. Dear Desolation
2. Slaves Beyond Death
3. The Purest Strain of Hate
4. Shadow of Eternal Sin
5. Violent Reckoning
6. Emptiness
7. No Absolution
8. Absolute Genocide
9. Coffin Dragger
10. The Son of Misery
11. Puppet Master
12. Holy War
13. Light Bearer
14. Reign Of Darkness

Met dank aan Peter Smet (Chimaera Photography) en aan Heartbreaktunes.