Ashley Bickx

Al wie nood heeft aan een vette streep klassieke heavy metal uit de jaren ’80 kan al bijna twintig jaar terecht bij het Zweedse Ram. Met Rod zijn deze heren ondertussen toe aan langspeler nummer vijf. Wie het verleden wil herbeleven, zakt vanaf 3 november dan ook best af naar zijn lokale platenboer om dit nieuwste kleinood in fysieke vorm aan te schaffen. Kwestie van de authenticiteit ten volle te respecteren. Van de term ‘download’ was dertig jaar geleden immers totaal nog geen sprake.

Bij de naam Ram denk ik spontaan aan die veel te grote bakken van auto’s waar doorgaans de misplaatste macho’s van de 21e eeuw mee liggen rond te rijden op de veel te smalle, Vlaamse wegen. Gelukkig is de band Ram uit heel ander hout gesneden. Van bij de eerste noten lijkt het of we via de teletijdsmachine van professor Barabas recht naar het begin van de jaren tachtig terug gekatapulteerd zijn. Een periode waarin bands als Metal Church en Judas Priest het hoge woord voerden en waarbij de rest van de wereld met open mond stond toe te kijken. Hierbij heb ik meteen twee grote invloeden opgenoemd, want de nummers ademen gewoon de sfeer uit, die heerste ten tijde van legendarische albums als Metal Church en British Steel om er maar twee op te noemen.

Zeven klassieke, epische heavy metal nummers worden ons hier op een dienblaadje voorgeschoteld, aangevuld met drie instrumentale nummers/intermezzo’s. Zeven nummers, waarvan het merendeel afklokt boven de zeven minuten. Toch weten songs als Declaration Of Independance en Ignitor van de eerste tot de laatste seconde te blijven boeien. De redenen hiervoor zijn ook niet ver te zoeken: een sterke frontman, een ritmesectie die ongelofelijk strak staat te musiceren en gitaarsolo’s die je werkelijk om de oren vliegen. Maar ook de kortere, snellere songs zoals On Wings Of No Return zijn een ware uitnodiging tot een stevige portie headbangen. Bovendien is deze band ook niet bang om tegen enkele politiek gevoelige schenen te trappen, getuige daarvan het nummer Gulag, verwijzende naar de Russische strafkampen, waar politieke dissidenten praktisch de rest van hun leven dienden te slijten tot ze omkwamen van ontbering.

het tweeluik Voices Of Death, gevolgd door het nummer Incinerating storms vormt het hoogtepunt van deze Rod: waar het intermezzo Voices Of Death nog redelijk ingetogen begint, wordt de sfeer steeds grimmiger en grimmiger. Een sfeer die uiteindelijk zijn climax kent met de satanische woorden “death to life and life to death”, waarna de hel losbarst door de galopperende drums en de gierende gitaren. Incinerating Storms is meteen ook het snelste en felste nummer op deze vijfde langspeler.

Toch is het niet enkel rozengeur en maneschijn: de erbarmelijke mix en geluidskwaliteit gooien enigzins roet in het eten. Natuurlijk past dit perfect binnen het concept van Ram en de tijdsgeest die ze willen oproepen, maar anno 2017 verwacht je als luisteraar toch net een iets strakker geluid. Bovendien is er van een echte afsluiter geen sprake. Waar Voices Of Death in combinatie met het razendsnelle Incinerating Storms nog voor het hoogtepunt van deze Rod tekenen, is het vet hiermee ook meteen van de soep. Ashes is echter niet meer dan een instrumentaaltje van een goeie twee minuten.

Naast bovengenoemde minpunten is Ram er met deze vijfde langspeler in geslaagd om een meer dan degelijk eindproduct af te leveren. Vooral de iets oudere metalhead zal hier wel raad mee weten, maar ook voor de jongere luisteraars, waaronder mezelf, valt er heel wat te ontdekken. Een pure brok nostalgie!