In 2014 verscheen van het Waaslandse Charnia het debuutalbum Dageraad. Nu is daar opvolger Het Laatste Licht, en dit album gaat gepaard met een lichte koersverandering: de hardere post-metal van weleer heeft plaatsgemaakt voor gelaagde muziek die een bezwerende trip vormt.

Maar mogen we deze nieuwe koers wel beschouwen als zo’n grote wijziging? Toegegeven, de stevige sludge die bijvoorbeeld te horen was tijdens Waeslandwolf, zul je hier niet meer terugvinden. Het Laatste Licht bevat slechts één nummer van zo’n 40 minuten, en Charnia neemt zijn tijd om dit helemaal te laten openbloeien. Toch doet de sfeer al terugdenken aan het afsluitende titelnummer van Dageraad, en in die zin sluit Het Laatste Licht hier al perfect op aan.

Geopend wordt met ijle, bovenaardse zang van Jelle Pieters. Hierbij wordt meteen een sacrale sfeer opgeroepen, ondersteund door mechanische drones. Al komt de zang er hier misschien net niet genoeg op de voorgrond – in tegenstelling tot de releaseshow die onlangs in Gent gegeven werd, en waar net deze openingszang al meteen voor koude rillingen zorgde en een diepe stilte afdwong. Eén voor één eisen nu alle andere instrumenten hun plaats op, voegen zich samen, resoneren, en versmelten tot een geheel. Repetitief en meditatief, langzaam word je de muziek in gezogen, deze bezwerende trip van weemoed en droefheid.

Nieuw op dit album is de contrabas van Pieter-Jan Van Assche, die we reeds kennen van het geweldige Innerwoud. Daarnaast werd er deze keer ook gewerkt met viool, waarbij je je maar beter geen zeemzoete melodietjes voor de geest haalt, maar scherpe klanken die diep in de ziel snijden. Laten we maar eerlijk zijn: de toevoeging van deze snaarinstrumenten zorgt voor een geweldige meerwaarde, en is zeker mee bepalend voor de nieuwe richting die Charnia uitgaat.

Terwijl we in lichte trance gebracht worden, stevenen we ondertussen ook op die onvermijdelijke climax af. En dat is er ééntje om duimen en vingers bij af te likken, tot twee keer toe zelfs. Schreven wij daarnet dat de hardere post-metal van tafel geveegd is? Welnu, op het einde van Het Laatste Licht schreeuwt Thibaud Meiresone-Keppens weer zijn longen uit het lijf terwijl de gitaar smartelijke kreten aan zich laat ontlokken, en is er tegelijk opnieuw die kerkelijke zang van Jelle Pieters te horen. Alle instrumenten samen vormen nu een geluidsmuur waarop leed en smart meesurfen. Licht en duisternis vechten hier om hun kosmische plaats te veroveren.

De catalogus van label Consouling Sounds bevat op deze manier alweer een intiem, oprecht album meer, want wat worden we dit jaar verwend met soortgelijke, indringende projecten van pakweg Empusae. En misschien ligt de volgende afsluiter voor de hand, maar we gaan ze toch maken: wij hopen dat Charnia hiermee niet zijn laatste licht op de wereld heeft laten schijnen. Want een band die op zoek gaat naar zijn eigen unieke sound: daar houden wij van.