Vrijdagavond 3 november lanceerde Moonspell zijn jongste tour “Cuando La Tierra Tiembla – 1755” door Spanje om er zijn nieuwste opus voor te stellen. Net op die vrijdag verscheen 1755, het nieuwe conceptalbum van de Portugezen. De koningen van de Portugese gotische metal brachten twee bands mee om de zaal op te warmen, hun landgenoten Bizarra Locomotiva en Norunda uit het Spaanse Galicië.

De debatten worden om 20:00 uur geopend door Norunda, een regionale thrashband die de hele Spaanse tour als eerste voorprogramma optreedt en pas vorige week zijn eerste optreden gaf. Het kwartet presenteert zijn eerste langspeler, Irruption, die begin dit jaar uitgebracht werd. Ik had niet meteen een thrashgezelschap verwacht als voorprogramma voor industrial en gothic bands, maar Norunda kan echter tellen op een handvol fans die de technische old school trash van de band weten te appreciëren. Naarmate de show vordert worden hun nummers minder monotoon en hoor je invloeden van een aantal bands van de Big Four of andere Annihilators en Testaments.

Norunda

Bizarra Locomotiva is iets heel anders. De bevriende band van Moonspell klinkt vanaf de eerste noot heel passioneel en industrieel. Niet enkel het muzikale, maar ook het visuele aspect is een dag en een nacht verschil met hun voorgangers, iets dat een stuk moderner lijkt en klinkt. De geschminkte zanger Rui Sidónio staat in zijn gespierd ontbloot bovenlijf heen en weer te springen op het podium uitgedost in plastiekfolie die dienst doet als broek.

Bij het begin van het derde nummer springt de frontman van het podium om bijna de rest van de set tussen het publiek door te brengen als een geboren entertainer, tot groot jolijt van een groot deel van het publiek.

Rui Sidónio – Bizarra Locomotiva

Wanneer de zanger toch weer eventjes op het podium terug te vinden is, krijgt hij het gezelschap van Fernando Ribeiro, de zanger van Moonspell, om samen O Anjo Exilado te brengen. Een explosief nummer dat aan de ribben blijft plakken en in het hoofd blijft nazinderen.

Rui Sidónio – Bizarra Locomotiva & Fernando Ribeiro – Moonspell

Volgens de aanwezige verantwoordelijke van Rastilho Records was dit hun allereerste optreden buiten Portugal niettegenstaande de band al vijf albums op zijn actief heeft en al ruim 25 jaar bestaat. Een show van 45’, een hoofdact waardig.

Miguel Fonseca – Bizarra Locomotiva

Even na tienen is het aan Moonspell om zijn nieuw album voor te stellen. De Portugezen vieren hun 25-jarig bestaan met het eerste conceptalbum uit hun carrière, getiteld 1755, een album rond de verwoestende aardbeving met aansluitend een tsunami en een onmetelijk brand die samen de thuisstad van de band, Lissabon, op 1 november 1755 zo goed als compleet vernielden. Het album is niet enkel het eerste conceptalbum van Moonspell, maar ook de eerste plaat die van begin tot einde in het Portugees opgenomen is.

Fernando Ribeiro – Moonspell

De show begint met een orkestrale intro Em Nome Do Medo waarna Fernando Ribeiro achteraan het podium opduikt tussen drummer Miguel Gaspar en toetsenist Pedro Paixão, aangekleed in een lange lederen mantel met een zwarte hoed en een zwart kraaienmasker die hij heel het eerste nummer blijft dragen. Achteraan het podium hangt een backdrop met daarop de nummers 1755 terwijl aan de zijkanten een paar meter grote kruisen staan.

Fernando Ribeiro – Moonspell

Alvorens het tweede nummer aan te boren, spreekt Fernando Ribeiro het publiek toe in het Spaans en wordt daarbij geholpen door Aires Pereira, de Venezolaanse bassist van de band, wanneer de discrepanties tussen Spaans en Portugees nogal groot blijken te zijn wanneer het gaat over vrijdag. Als het masker al afgegooid werd na het eerste nummer gebeurt dat ook met de hoed en lange mantel na het tweede nummer, ondanks de aanhoudende regen buiten is het immers niet koud in zaal Malatesta.

Aires Pereira – Moonspell

Tijdens Todos Os Santos komt Fernando Ribeiro het podium opgestapt met een kruis voorzien van twee rode lichten, een kruis waarmee hij alle kanten uit zwaait gedurende vrijwel gans het prachtige nummer. Bij Lanterna Dos Afogados, het laatste nummer van de nieuwe opus, keert de frontman terug uitgedost in zijn lange lederen mantel en zwarte hoed, zwaaiend met een verlichte straatlantaarn om 1755 uit te wuiven.

Fernando Ribeiro – Moonspell

Na ruim een uur zit het eerste deel van de show erop waarbij 1755 integraal gespeeld werd op een behoorlijk theatrale wijze.

Als bonus wordt het publiek getrakteerd op een aantal nummers uit een niet zo recent verleden van Moonspell, nummers uit de eerste twee albums Wolfheart (1995) en Irreligious (1996), albums die verschenen voor de grote doorbraak van de band, uitschieters van dit ultieme deel van de show zijn zonder twijfel Opium en Alma Mater.

Moonspell

Het is net geen middernacht als de show erop zit, Moonspell stond net geen twee uur op de planken en bracht het beste van zichzelf zonder een pompeuze verjaardagshow te brengen. Proficiat heren en tot binnenkort in de Lage Landen.

[FAG id=19755]

[FAG id=19762]