Aanstaande vrijdag 17 november brengen Anathema en Alcest in de Antwerpse zaal Trix een zeemzoete muzikale avond voor liefhebbers van atmosferische rock en metal. Amped-Up ging op 5 oktober in het Franse Rijsel een voorsmaakje nemen van deze avond die ongetwijfeld een resem muziekliefhebbers zal aantrekken.
De Franse band Alcest mag gans de tour het voorprogramma spelen van de Britten, een tour die gedurende zeven weken vrijwel alle landen van Europa zal aandoen. Net als Anathema begon Alcest haar carrière met een veel steviger genre dan de shoegaze of blackgaze die ze tegenwoordig brengen.
Luttele minuten na 20 uur vat de Zuid-Franse band een atmosferisch blackgaze uurtje aan in een stad waar ze al jaren niet meer opgetreden hebben, een show waar maar weinig plaats is voor verbale communicatie tussen aanvoerder en brein achter de band Neige en het Noord-Franse publiek aangevuld met een resem Belgen waaronder een ruime delegatie van Thurisaz.
Alcest brengt een potpourri van haar muzikale carrière met een lichte nadruk op Kodama, de jongste album van wat eigenlijk een duo is dat live aangevuld wordt met twee vaste gastmuzikanten.
De behoorlijk lange progressief getinte nummers zijn een ware lust voor het oor met tijdens het eerste half uur vooral nummers uit Kodama zoals Eclosion, Oiseaux de Proie of het openingsnummer en titelsong Kodama. Na bijna veertig minuten wordt overgeschakeld op ouder materiaal met Autre Temps, het meest stevige nummer van de set Percées de Lumière uit Ecailles de Lune waarin de stembanden van Neige op de proef gesteld worden en Délivrance waarmee ze afscheid nemen van hun landgenoten.
Een meer dan bevredigende set van Alcest, een voorprogramma dat eigenlijk een headliner waardige performance bracht. Was ik Neige, dan had ik wellicht Percées de Lumière als afsluiter bewaard om met een climax af te sluiten.
Anathema bracht net voor de zomer The Optimist uit en is zoals eerder gemeld tussen begin oktober en voorbij halfweg november de Europese hort op om dit album voor te stellen, een album dat vorige maand nog uitgeroepen werd tot album van het jaar bij het prestigieuze Prog Magazine, een zuster tijdschrift van Metal Hammer.
Kort na 21:30 uur betreden de Liverpudlians de Aéronef-planken op de tonen van het instrumentale San Francisco met op de achtergrond versnelde beelden genomen vanuit een rijdend voertuig. Al meteen valt het op dat percussionist John Douglas niet van de partij is. De broer van leadzangeres Lee Douglas heeft deze tour aan zich moeten voorbij laten gaan nadat hij verwikkeld is in een echtscheidingsprocedure en ook te kampen kreeg met een depressie.
Daniel Cavanagh, de lead gitarist en songwriter van de band, moest onlangs ook strijden tegen een inzinking en kampt daarnaast ook met fysieke problemen. Een goed heelmiddel om af te rekenen met zijn demonen was het componeren van zijn eerste soloalbum, Monochrome, dat onlangs uitgebracht werd en een klassiek oldschool progrockalbum geworden is waarop hij voornamelijk op piano te horen is.
Net als tijdens hun Europese festivaltour van afgelopen zomer wordt de set aangevat met Untouchable, Pt. 1 & Untouchable Pt. 2, de eerste twee nummers en enige singles van hun succesvolle vijf jaar oude Weather Systems album. In een aardig Frans spreekt Vincent Cavanagh na de twee inleidingnummers het publiek toe en praatte al meer dan Neige daarnet in een uur gezegd heeft om vervolgens Can’t Let Go aan te kondigen, een nummer uit The Optimist net als Endless Ways en The Optimist. Wanneer Lee Douglas niet hoeft te zingen houdt ze ervan om wat danspasjes te plegen in de plaats van daar stil te staan voor haar microfoon statief.
Na vier nummers uit de laatste langspeler van de Scousers keren we terug naar een relatief recent verleden met songs uit Distant Satellites (The Lost Song, Part 1), Lighting Song (Weather Systems) en het bloedmooie Dreamin Light (We’re Here Because We’re Here) waarbij Daniel Cavanagh af en toe moet plaats nemen op een geïmproviseerde kruk door de aanhoudende rugpijn. De man die ’s anderendaags zijn 45ste verjaardag viert, verontschuldigt zich hiervoor uitgebreid bij het publiek die hij goed meent te kennen aangezien één van zijn eerste verloofdes uit Rijsel kwam en hijzelf vrij vaak in de Noord-Franse grootstad vertoefde.
Het eerste deel van de show wordt afgesloten met The Beginning And The End, Universal en Closer, het enige nummer van dit eerste deel dat meer dan tien jaar oud is. Danny Cavanagh staat weer recht om te juichen met het publiek terwijl broer Vinnie op zijn knieën Closer afsluit na 75’
De bisnummers worden aangevat met Distant Satellites waarbij de Portugees Daniel Cardoso aantoont welk talentvolle multi-instrumentalist hij wel is.
Om zich te verontschuldigen dat Danny Cavanagh een deel van de show al zittend afgewerkt heeft worden de bisnummers aangepast. Back To The Start, Lost Control en Destiny worden naar de prullenmand verwezen en vervangen door Deep en One Last Goodbye, twee songs uit Judgement, het eerste album waarbij Danny Cavanagh zijn rol als songwriter zag toenemen na het vertrek van Duncan Patterson. Het zachte One Last Goodbye is een nummer opgedragen aan de moeder van de drie Cavanagh broers die niet eens 50 jaar mocht worden en overleed tijdens het schrijfproces van Judgement.
De laatste twee nummers zijn dan wel weer geprogrammeerde songs, zijnde Springfield uit het nieuwste album en Fragile Dreams met een Shine On You Crazy Diamond Pink Floyd-intro, een nummer uit 1998 dat een show van ruim twee uur afsluit, een zeer geslaagde show waarbij de afgespeelde beelden op de backdrop een mooie aanvulling waren aan de atmosferische muziek.
Graag een dankwoord ter attentie van Snapper Music plc en Sarah Lees voor de accreditatie en fotopass.
0 reacties