Metallica + Kvelertak – Sportpaleis, Antwerpen – 3 november 2017

Bjorn Wielockx

De eerste week van november was metalminded Vlaanderen in de ban van Metallica. De Amerikanen kondigde begin dit jaar aan dat ze twee avonden het Antwerpse Sportpaleis in vuur en vlam kwamen zetten. Zoals verwacht vlogen de tickets de deur uit, waarna de gegadigden instant begonnen uit te kijken naar 1 of 3 november 2017. Afgelopen week was het zover, na vele kruisjes gezet te hebben op de kalender was die ene goddelijke dag aangebroken.

Misschien dat de echte diehardfan de twee concerten heeft meegepikt, andere zullen wel gewild hebben maar konden geen tickets bemachtigen. De stormloop van Metallica is een eerste adrenalinebom van het totaal pakket. Een hele ochtend staat in het teken van de Amerikaanse band. Met een hoop vrienden tickets bestellen, muziek luisteren en een heerlijke biertje drinken en dat om 10 uur ’s ochtends. Dat kan zeker als het voor tickets van Metallica is.

Wanneer je een geruime tijd hebt liggen turen naar de wachtpagina komt het mindere aan het hele proces. De tickets betalen. Wie een plaatsje op het middenplein wou moest hiervoor 100 euro neerleggen, wat toch zeer veel is voor maar twee bands. Toch waren beide shows in een mum van tijd uitverkocht.

De avond zelf sta je bol van de adrenaline. Alleen al de gigantische mensenmassa doet je hart sneller slaan. Wat me meteen opviel was dat niet enkel metalminded Vlaanderen deze dag met stip in de agenda had aangeduid. Mensen netjes in het pak – het wil niet zeggen dat het geen metalliefhebbers kunnen zijn, maar die avond waren er toch opvallend veel kostuums in de omloop. De t-shirts en sweaters van Metallica waren nog steeds in overtal aanwezig waardoor ik nog niet begon te wantrouwen.

Een wantrouwen dat zich beter al even had laten voelen, want het was pas wanneer de Noren van Kvelertak het podium beklommen dat ik echt besefte wat voor een impact dit ging hebben. Openen voor Metallica het lijkt mooi, maar in werkelijkheid is het een zeer ondankbare taak. Als 20% van de aanwezigen een track van Kvelertak hadden beluisterd voor deze avond dan was dat veel. Resultaat: sfeer was er gewoonweg niet te bespeuren.

Ook het geluid van het Sportpaleis zorgde voor een domper op de feestvreugde. Kvelertaks muziek, die normaal bol staat van de power, kon dit niet overbrengen. Alles leek monotoon uit één box te knallen, waardoor je geen gevoel kreeg bij het geheel. Ook de aanwezigen stonden voor 30% met de rug naar de band, iets wat me spontaan deed denken aan Rock Werchter. Ook praten, roepen of even wat Metallica beginnen zingen/schreeuwen lijkt allemaal doodnormaal tijdens een optreden van een andere band, bizar én onrespectvol.

Op voorhand keek ik enorm uit naar Kvelertak, maar door het afschuwelijke geluid en het onrespectvol/puberaal publiek draaide het uit op een sisser. Zo’n veertig minuten werd er nauwelijks gesleuteld aan het geluid waardoor deze show aanvoelde als overbodig. Jammer, want de Noren staan garant voor een stevig feestje, al denk ik dat maar weinige aanwezige op dat moment hier op zaten te wachten.

Tussen de beide shows zorgde AC/DC nog voor een kleine opwarming. Opvallend dat een mp3-bestandje meer sfeer in een zaal kan steken dan een liveband. Wanneer de tonen van The Ecstasy Of Gold van de oscarwinnende film The Good The Bad And The Ugly door de boxen knalde en ook op de kubussen die boven het podium hingen hiervan de bekende beelden projecteerde, werd de zaal (even) helemaal wild. Iedereen was klaar voor dé act van de avond, van de maand, van het jaar. Metallica was klaar om een voor vele legendarische avond op gang te trekken.

Na de intro van The Ecstasy Of Gold volgde er nog een intro van het nieuwste album waarmee James Hetfield, Kirk Hammett, Robert Trujillo en Lars Ulrich eindelijk het podium opklommen. Het publiek werd wild en was klaar voor de eerste echte track. Met Hardwired koos Metallica ervoor om met een vuistslag te beginnen. Ook het publiek op het middenplein had het duidelijk naar z’n zin getuige verschillende moshpitjes. Wat echter ook meteen opviel was het erbarmelijke geluid, wat wel een beetje beterde, maar zelfs tijdens afsluiter Enter Sandman nog te slecht stond afgesteld.

Solo’s leken wel een utopie vanavond. Net zoals bij de supportact Kvelertak werd alles te monotoom uit de boxen geknald waardoor je nauwelijks wat feeling kreeg. Enkel bij de grotere nummers, wanneer het publiek er zich achterzette, kon je dit jammerlijke feit achter je laten. Jammer dat het publiek enkel de commerciële kutnummers kent. Hierdoor kregen krachtpatsers als The Shortest Straw, Welcome Home (Sanitarium) en Spit Out The Bone te weinig ondersteuning waardoor de pijnpunten van die avond des te meer in de verf kwamen te staan.

Want naast het verschrikkelijke geluid en het te commerciële publiek was ook Metallica een factor die de show als ondermaats deed ervaren. Verschillende keren gaf drummer Lars Ulrich een fout ritme aan, vergat oude Kirk enkele noten in een geniale riff (of kon je deze gewoon niet horen door het geluid?) of zat James er met z’n vocal helemaal naast. De foutjes stapelden zich op waardoor ik achteraf zwaar teleurgesteld terugkijk naar deze avond.

Naast het gebrek aan kennis van het aanwezige publiek, was ook het gedrag onder hen ronduit belachelijk te noemen. Zatte mannen zijn er altijd, maar als deze niet gewoon zijn van naar een metalshow te gaan en pissed zijn wanneer iemand tegen hen een stootje geeft of een moshpitje op gang probeert te trekken, ben je in mijn opinie bij een verkeerde show beland. Misschien dat de show van Dua Lipa een betere keus was voor hen.

Of het feit dat zowat iedereen zijn smartphone moet bovenhalen om de hele show vast te leggen. Waarom toch? Net zoals roken, moeten ze dit gewoon verbieden tijdens een optreden; je ergert er andere mensen mateloos mee. Het ergste vond ik een man op de tweede of derde rij. Een hele show lang heeft hij naast Metallica ook het publiek meermaals minutenlang gefilmd, om helemaal op het einde te facetimen met iemand… En daardoor ben jij daar thuis niet kunnen gaan.

Ook over de setlist valt ook het één en ander te vertellen. Los van welke nummers er de revue gepasseerd zijn, kon ik achteraf constateren hoe matig het nieuwste album van Metallica is. De internationale pers roemde het als één van de beste werken van de Amerikanen. Nog voor de show vond ik dit een statement dat totaal niet klopte als je denkt aan de klassiekers Kill ‘Em All, … And Justice For All, Master Of Puppets en Ride The Lightning. Zelfs het in 2008 verschenen Death Magnetic had meer karakter om zich echt te meten met net vernoemde cultplaten.

Het middenstuk van de show was echt huilen met de pet op. Niet alleen kozen de Amerikanen ervoor om hierin enkel nieuwe nummers ten berde te brengen, het waren wat mij betreft de slechtste nummers vanop hun nieuwste telg. Tussen al de nieuwere tracks zat For Whom The Bell Tolls nog geprangd waaruit nog maar eens bleek wat voor een nonpubliek er aanwezig was. De eerste strofe van het refrein was al een hele opdracht maar de rest bleek het aanwezige publiek niet te kennen.

Dat barslechte middenstuk bestond uit Now That We’re Dead, Dream No More en Halo On Fire. Tijdens deze nummers begon ik na te denken wat ik allemaal had kunnen doen met de uitgegeven entreeprijs voor dit commerciële toppevent. Zo had ik maar liefst tien andere shows kunnen kiezen. Versta me niet verkeerd, ik heb me een hele avond voor een groot stuk geamuseerd, toch kon het niet het fikse bedrag rechtvaardigen.

Wanneer Metallica binnen een x-aantal jaren er nog eens voor kiest om in het gigantische Sportpaleis te spelen, zal ik toch twee keer nadenken alvorens tickets te bestellen. Het geluid heeft veel, zo niet alles verpest. Muzikale intermezzo’s die normaal gezien van een zeer hoog niveau zijn, kwamen er nu gewoon niet door. One werd door Metallica zelf helemaal de verdoemenis ingespeeld door de intro (geweerschoten en bommen) door de meesterlijke gitaarlijn te halen. Ook werd het tijdens dit nummer duidelijk dat Metallica zelf alles behalve in goede doen was. Als er een volgende keer komt, hoop ik dat ze me weer van m’n sokken blazen.

Tracklist: