Zondag 12 november 2017 zal bij de Belgische bevolking naar alle waarschijnlijkheid de geschiedenisboeken ingaan als de dag waarop de hemelsluizen quasi de hele dag wagenwijd openstonden. Rond het middaguur was mijn aanpalende weide omgevormd tot een waar moeras en stonden mijn drie kleine schaapjes al tot hun enkels in het water. Gelukkig bracht 12 november 2017 meer dan alleen regen, want ’s avonds mochten de metalheads onder de bevolking zich klaarmaken voor een ouderwets thrashfeestje in Trix. Met Testament, Annihilator en Death Angel stond er dan ook een affiche geprogrammeerd om van te smullen. 

Normalerwijze staat de autorit naar de desbetreffende concertzaal in het teken van de muzikale opwarming. USB-stick inpluggen, boxen opendraaien en gaan! Iets wat er deze keer jammer genoeg niet echt in zat. De E17 was omgevormd tot een heuse waterglijbaan. Liefhebbers van aquaplaining konden met een gerust gemoed hun hartje ophalen. Het woord ‘gerust’ was bij mij alleszinds totaal niet aan de orde. Ik ben werkelijk nog nooit zo blij en opgelucht aangekomen op mijn bestemming. Maar genoeg gekheid op een stokje. Tijd voor metal!

Halverwege de maand juli stond Death Angel nog te pronken als headliner van Antwerp Metal Fest. Vandaag staan ze geprogrammeerd als openingsact en kregen ze welgeteld een goed half uur om hun ding te doen. Het zegt veel over de kwaliteit en de line-up die de organisatie het publiek op een gouden dienblaadje wist aan te bieden. Het bordje ‘uitverkocht’ mocht dan ook met volle trots van onder het stof gehaald worden. Klokslag zeven uur werd het licht gedimd in de reeds overvolle zaal, waarna Death Angel met het nummer Father Of Lies, afkomstig van de jongste plaat The Evil Divide, aan zijn setlist begon. Openen met een knaller is dikwijls een kleine gok. Ook nu zat het geluid van bij de start niet echt perfect, maar gelukkig werd dit in recordtempo gecorrigeerd.

Tijdens het daaropvolgende The Dream Calls For Blood werd de moshpit prompt ingezet. Een moshpit die eigenlijk voor de rest van de avond nooit meer zou verdwijnen en alleen nog maar in proportie zou toenemen. Het was direct duidelijk dat Death Angel vanavond niet zomaar fungeerde als openingsact. Er waren heel wat t-shirts van de band onder de aanwezigen te bespeuren. Iets wat zich doorzette in de sfeer die zich meteen van de zaal meester maakte. Zelden meegemaakt tijdens een openingsact. Death Angel had er zin in en dat zou het publiek geweten hebben. Geen tijd te verliezen was het motto van deze show. Gewoon pure, onversneden thrash metal recht in het gezicht. Het debuutalbum The Ultra-Violence mocht ook niet ontbreken. Na een dik half uur werd de set op passende wijze afgesloten met het weergaloze The Moth.

Death Angel luidde de avond in met een sterke en uiterst energieke show. Het enige jammere aan de zaak is het korte tijdsbestek dat de band toebedeeld kreeg, maar dat is het harde leven van een openingsact zeker… Het zegt natuurlijk veel over de kwaliteit van de andere twee bands die vanavond mee op de affiche prijkten.

Wie Canada zegt, denkt ongetwijfeld meteen aan Annihilator. Jeff Waters mag dan wel door het leven gaan als de eeuwige perfectionist, toch kan men niet ontkennen dat dit hem geen windeieren gelegd heeft. Annihilator draait ondertussen toch ook al meer dan dertig jaar mee aan de top van het thrashmetalcircuit. Het is niet iedereen gegeven. Waar Death Angel en Testament vandaag de hort op gaan met een album dat ondertussen al meer dan een jaar oud is, staat Annihilator vanavond op het podium met een nieuwe ‘baby’ onder de arm van nog geen tien dagen jong. Iets wat ook duidelijk doorschemerde in de setlist, die toch grotendeels in het teken stond van de nieuwste telg For The Demented.

Met One To Kill schoten deze vier heren meteen stevig uit de startblokken. Wat meteen opviel was het geluid dat werkelijk fenomenaal stond afgesteld. Zo hoort thrash metal te klinken! Nadat met King of the Kill en No Way Out twee classics gespeeld werden, was het tijd om het nieuwe album nogmaals in de kijker te spelen. En hoe! Twisted Lobotomy heeft werkelijk alles in huis om het tot een vaste waarde in de setlist te schoppen.

Tussen de nummers was er ook tijd voor de nodig humor. Zo stak Jeff Waters onder andere de draak met de naam van zijn eigen band en met zijn nieuwbakken drummer Fabio Alessandrini. Dat Annihilator eindelijk met een stabiele bezetting door het leven gaat, was ook duidelijk te merken, want het spelplezier spatte er gewoonweg van af. Met het tweeluik Alison Hell en Human Insecticide breidde Annihilator een prima slotakkoord aan een ongelofelijk strakke show. Meer van dat graag!

Omstreeks half 10 was het tijd voor de hoofdact van de avond. Ondanks het feit dat ze ‘officieel’ niet gerekend worden tot de ‘Big Four’, stond Testament toch maar mooi mee aan de wieg van de Bay Area thrash metal. 2012 luidde het jaar in van de grote terugkeer van de band, want Dark Roots Of Earth was een knaller van een thrashplaat. Een lijn die ze vorig jaar gewoon doortrokken met het album Brotherhood Of The Snake, door zowel door de fans als door de pers met open armen ontvangen werd.

Het podium zag er bij aanvang alvast verbluffend uit en dat was ook het begin van de show. Opener Brotherhood Of The Snake deed Trix meteen daveren op zijn grondvesten, waarna het hek met het daaropvolgende Rise Up helemaal van de dam was. Circlepit: check! Strak geluid: Check! Band in vorm: check! Na The Pale King en Centuries Of Suffering was het tijd aan wonderkind Alex Skolnick om zijn gitaarkunsten te demonstreren aan een uitverkochte zaal. Na een gierende solo was het tijd voor een pure brok nostalgie in de vorm van het nummer Electric Crown, waarna met het daaropvolgende Into The Pit het tempo wederom naar ongekende hoogten werd gestuwd.

Jammer genoeg werd deze lijn niet doorgetrokken gedurende het hele optreden. Een solo van de lead guitarist en van de drummer zijn redelijk vanzelfsprekend, maar als ook de rythm guitarist en zelfs de bassist tijd krijgen voor hun muzikale kunnen te etaleren, begint de show zelf daaronder te lijden. Iets wat vanavond ook jammer genoeg het geval was. Het verschil tussen het spetterende begin en het eerder middelmatige corpus van deze show was achteraf bekeken toch wel vrij frappant. Gelukkig blijft Testament Testament, want tussen de vele solo’s door bleef het vonken geven op het podium. Daar zorgde de straffe stem van Chuck Billy wel voor.

Met The New Order kwam er eind aan de reguliere setlist, waarna de band terug het podium opkwam voor nog twee bisnummers, namelijk Practice What You Preach en Over The Wall. Met recht en rede twee klassiekers, want ondanks het magere middengedeelte zorgden deze twee nummers er voor dat iedereen met een brede smile huiswaarts kon vertrekken. Naar huis door de onophoudelijk gietende regen welteverstaan.

Setlist:

1. Brotherhood Of The Snake
2. Rise Up
3. The Pale King
4. Centuries Of Suffering
5. Gitaarsolo Alex Skolnick
6. Electric Crown
7. Into The Pit
8. Low 
9. Stronghold
10. Throne Of Thorns
11. Gitaarsolo Eric Peterson
12. Eyes Of Wrath
13. Drumsolo Gene Hoglan
14. First Strike Is Deadly
15. Bassolo Steve DiGiorgio
16. Urotsukidoji
17. Souls Of The Black
18. The New Order
19. Practice What You Preach
20. Over The Wall

Foto’s:

[FAG id=20267]

[FAG id=20268]

[FAG id=20269]