Progressive Death Pop, zo staat het genre omschreven van de muziek die het Zweedse The Great Discord brengt. Prikkeling alom dus om te weten te komen hoe dat in godsnaam moet gaan klinken. The Rabbit Hole is de naam van het nieuwe plaatje. Duiken jullie mee in deze muzikale Tinderdate?
The Rabbit Hole is volledig album nummer twee van de band. Na het debuut Duende as er ook de ep Echoes. De titel is een duidelijke referentie naar Lewis Carrols Alice In Wonderland. Dat is dan ook de insteek van de band ten aanzien van deze plaat. Ze geven er uiteraard hun eigen draai aan. Naar eigen zeggen ligt de nadruk bij deze band op live shows, omwille van het visuele aspect. Helaas hebben we deze band in de benelux nog niet mogen aanschouwen. Een beeld zegt uiteraard meer dan duizend woorden, dus nemen we deze stelling maar aan. Volgens de persflyer liggen de liveshows in het verlengde van de plaat, omdat de bandleden als het ware een personage spelen die in het concept van The Rabbit Hole voor komen. Zo speel zangeres Fia Kempe de rol van Ire, het sinistere wezen die in de donkere wereld van het album het hoofdpersonage is. De foto’s die we mee kregen spreken hier voor zich.
Fia Kempe a.k.a. Ire
Op muzikaal vlak is zij het ook die de hoofdrol op eist. Haar stem kan je een beetje vergelijken met Astrid van der Veen in Ambeon, gemengd met Agnete Kjølsrud (die ken je van Djerv, Animal Alpha en Gateways op Dimmu Borgirs Abrahadabra). De zang is een prima aanvulling op de lichtvoetig aandoende metal met lichte prog-invloeden. Er wordt volop ingezet op bijkomende effecten en sfeer creëren. Luister bijvoorbeeld eens naar de erg emotioneel aanvoelende intro van het album. Een erg mooie aanzet voor het gepresenteerde concept. Eenmaal de band aanzet hoor je meteen de erg vette productie, al voelt deze af en toe een beetje overgeproduceerd aan. De aanzet van de song Gadget deed me een beetje denken aan de kanonschoten uit The Hunger Games. Leuk geprobeerd, maar helaas niet meteen ter zake.
Over het algemeen is The Rabbit Hole een erg swingende plaat. Toch krijg ik af en toe het gevoel dat de band niet weet waar het naartoe wil. Zo vangt Tell Tale Heart erg opwindend aan, maar dan verzand dit nummer compleet door enkele erg misplaatste drumsalvo’s die wellicht voor het proggedeelte moesten zorgen. Dat ze dit nu zelf niet door hadden dat dit voor geen meter klinkt. Ander grote minpunt is het donkere ‘kerstliedje’ Neon Dreaming. Eéntje voor op te zetten tijdens de feestdis, voor de liefhebbers moeten ze daar in Zweden gedacht hebben. Weer mis…
Het is een beetje moeilijk oordeel vellen over The Rabbit Hole. Regelmatig klinkt de plaat erg fris, toegankelijk en afwisselend, maar af en toe slaat de verveling toe en hier en daar gaat het hoorbaar fout. Vooral dit laatste kost punten. Toch zit er flink potentieel in de progressieve death pop. Hopelijk leert de band uit zijn foutjes bij een eventuele volgende release.
