Helloween is opnieuw op tournee, dat is uiteraard geen wereldnieuws. Wat misschien wel belangrijker nieuws is, is het feit dat ze niet met vijf zoals gebruikelijk de hort opgaan, maar met hun zeven. Zeven? Inderdaad! Medeoprichter Kai Hansen (tegenwoordig bij Gamma Ray & Unisonic) en voormalige zanger Michael Kiske (Unisonic en uiteenlopende projecten zoals Avantasia en Kiske/Somerville) zijn ook van de partij, een soort reünie dus. Een tijdelijke hereniging de tijd van een wereldtour tijdens 2017 & 2018 onder de naam Pumpkins United. Op reis gaan en de kassa laten rinkelen.
Een jaar geleden werden plannen gesmeed om deze tour te organiseren, elf maanden later was de tour een realiteit.
Helloween stond aan de wieg van de power metal en het is onder impuls van Kai Hansen dat de hedendaagse Duitse power metal is wat het is en tal van andere bands in binnen- en buitenland inspireerde.
De band was tot begin deze maand nog in Latijns-Amerika waar de Pumpkins United Tour een maand geleden van start ging en landen als Mexico, Costa Rica, Argentinië, Chili, Colombia en vooral Brazilië bezocht waar de Hamburgers immens populair zijn.
Vijf dagen na hun laatste show in Chili stonden ze al op de planken in Duitstalig Zwitserland, jetlag of niet. De heren laten er dus geen gras over groeien. Dit is reeds hun zevende show in Europa en er volgen er nog een tiental. Zaterdag speelde de band in Milaan voor 7000 man, vandaag is de 013 niet helemaal uitverkocht geraakt waardoor Helloween vandaag voor minder dan 3.000 man speelt, dat het vandaag maandag is zal daar niet vreemd aan zijn.
Vandaag noch op andere data van de tour is een voorprogramma voorzien. Helloween belooft een avondvullende show van om en bij de drie uur.
We krijgen de bezetting uit de jaren ’80 te zien met uitzondering van drummachine Ingo Schwichtenberg die twee jaar nadat hij uit de band gezet werd in 1995 zelfmoord pleegde door zich voor een Duiste trein te smijten na psychische problemen die al opdoken tijdens zijn periode bij Helloween. De eighties-bezetting wordt aangevuld door de huidige zanger Andi Deris die Michael Kiske verving en door Sascha Gerstner, de voormalige Freedom Call-gitarist die zich bij de band voegde na het vertrek van Roland Grapow inmiddels al zestien jaar geleden.
Om klokslag 20:00 uur horen we Let Me Entertain You van Robbie Williams door de luidsprekers van de zaal galmen, niet meteen een nummer dat je zou verwachten op een powermetalshow. Naar het einde van het nummer valt het reusachtige doek met daarop het logo van Helloween en daaronder het opschrift Pumpkins United.
De drie gitaristen, bassist en uiteraard drummer staan of zitten al op het podium, Andi Deris en Michael Kiske komen elk van één kant het podium opgewandeld om meteen de eerste lyrics van Halloween in duet te brengen aangevuld door Kai Hansen, een eerste nummer dat al meteen een kwartier in beslag neemt waarbij de drie gitaristen maar al te graag hun bekwaamheid tentoonspreiden.
Het nummer wordt naadloos gevolgd door Dr. Stein waarbij Kiske en Deris het vocale gedeelte op hun conto schrijven. Het genot of gespeelde genot druipt van de gelaten van de muzikanten af, deze tour levert uiteraard een aardige stuiver op. Na de twee eighties nummers krijgen we een kort filmpje te zien op het reusachtige LED-scherm achter het drumstel van Daniel Löble waarin Seth & Doc gepresenteerd worden, twee tekenfilmfiguren met pompoenhoofden die de hele avond lang tussen groepjes nummers andere songs zullen inleiden.
Vanaf dit moment wisselen de twee zangers zich af en zingen elk een aantal nummers, een eerste recenter nummer is het prachtige If I Could Fly uit The Dark Ride waarbij Kai Hansen en Michael Kiske de coulissen opzoeken. De zangers en gitaristen zoeken regelmatig de brede catwalk op die wel een meter of zes in het publiek loopt.
Tijdens Perfect Gentleman zien we Andi Deris terugkeren met een glitteren blazer aan en een buishoed op zijn hoofd waarna de huidige zanger eventjes verdwijnt en plaats ruimt voor de mastermind achter Helloween, Kai Hansen, die een spetterende medley brengt met een zwarte flying V met witte bolletjes, een medley bestaande uit Starlight, Ride The Sky en Judas aangevuld door Heavy Metal (Is The Law).
Halfweg de show is het tijd om het gaspedaal wat los te laten, dat doen Michael Kiske en Andi Deris samen, elk gezeten op een barkruk vooraan de catwalk waarbij ze Forever and One (Neverland) brengen, op gitaar begeleid door Sascha Gerstner, met zijn 40 jaar het jongste lid van het zevenkoppige gezelschap. De rest verdwijnt in de coulissen. Hierna volgt het dertig jaar oude nummer A Tale That Wasn’t Right, een nummer uit de tijd dat Kiske een stuk minder woog ondanks een weelderige blonde haardos.
Na I Can en het obligate filmpje met de twee stripfiguren krijgen we een drumsolo uitgevoerd door de Zwitser Daniel Löble. Een speciale drumsolo waarin we een battle krijgen tussen Löble en wijlen Ingo Schwichtenberg die er vandaag bij is vanop het scherm achter Löble, een drumsolo die ruim vijf minuten duurt en een mooi eerbetoon is aan de overleden eerste drummer van de band.
Na de drumsolo volgen een aantal vroege nineties nummers gevolgd door een song uit het allereerste album, het snelle How Many Tears dat het reguliere gedeelte van het optreden afsluit met de drie zangers achter de micro’s, volgens Andi Deris het eerste nummer dat hij ooit leerde kennen van Helloween.
De band keert uiteraard terug voor een aantal bisnummers. Het eerste daarvan is Eagle Fly Fee uit het eerste deel van Keeper of The Seven Keys met Michael Kiske aan zang. Het 13 mintuten lange Keeper of The Seven Keys uit het tweede album met dezelfde naam sluit de eerste set bisnummers af van ruim twintig minuten waarbij Kiske naar het einde van het nummer toe het gezelschap krijgt van Andi Deris.
Een gitaarsolo van Kai Hansen met een blauwe achtergrond en het logo van de band leidt de tweede en laatste salvo bisnummers in, een twee minuten lange gitaarsolo waarbij Hansen opnieuw gebruik maakt van zijn rode ESP Flying-V en naadloos aansluiting vindt met Future World. Tilburg wordt na bijna drie uur uitgewuifd met I Want Out waarbij grote en minder grote gele en zwarte ballons de zaal ingegooid worden, ballons die je trouwens aan de rijkgevulde merch stand kunt kopen voor 15 €. Zoals het tegenwoordig gebruikelijk is op optredens wordt niet nagelaten recent en minder recent gestorven muzikanten te eren door het publiek te laten meezingen met het laatste nummer, vandaag meer specifiek voor Malcolm Young maar ook Lemmy en Janis Joplin. Een kanonschot papierschilfers zet een definitief punt achter dit optreden.
0 reacties