Prophets of Rage is een samenraapsel of beter gezegd een supergroep die vorig jaar ontstond in het vooruitzicht van de verkiezingen in de Verenigde Staten. Hun slogan, Make America Rage Again, met de bedoeling stokken in de wielen te steken in de campagne van Donald Trump en partijgenoten.
De band werd gevormd door drie overlevende leden van Audioslave of 75 % van Rage Against The Machine aangevuld met rappers B-Real van Cypress Hill en Chuck D van Public Enemy en diens bandgenoot DJ Lord. Eén voor één revolutionaire muzikanten met meer dan alleen maar sympathie voor uiterst links.
Nadat de vijf heren afgelopen juni twee keer te hebben mogen bewonderen op festivals in Nederland en Denemarken ben ik benieuwd wat deze brengen tijdens een headlining show, op Pinkpop en Copenhell waren ze op zijn minst indrukwekkend
Prophets of Rage heeft twee maanden geleden een eerste full-cd op de markt gebracht die in het algemeen positieve reviews kreeg en staat aan het slot van een minitour door Europa met shows in Parijs, Düsseldorf en Londen. Tot mijn grote verbazing is de zaal niet uitverkocht niettegenstaande Prophets of Rage een grote vis is. Misschien is het weinig democratische prijskaartje van 60 € daar niet vreemd aan.
In Tilburg wordt de grote zaal opgewarmd door Tranzlate uit Rotterdam, een band die gesigneerd is door de label van Chuck D, SLAMjamz.
Samples van Run DMC en Beastie Boys worden op de menigte losgelaten alvorens het gezelschap het podium inneemt met als laatste zanger/MC Mike Metal a.k.a Metalz uitgedost in een Jimi Hendrix T-shirt. Muzikaal brengt de band iets dat veel meer bij rap en hiphop aanleunt dan aan rockmuziek. Een aanzienlijk deel van de performance wordt gevuld door weinig betekenisvolle bindteksten. De eerste rijen reageren nogal enthousiast terwijl achter zich veel mensen zich afvragen wat we hier voorgeschoteld krijgen. Aangezien rap en hiphop mij vreemd zijn, ga ik dus niet verder uitwijken over Tranzlate, wel is het zo dat naar het einde van hun half uur durende set het geheel meer coherent klonk en het feit dat ze bij een gerenommeerde label mochten tekenen betekent dat er wel potentieel inzit.
Even voor 21 uur is het de beurt aan Prophets of Rage, de spanning in de zaal is te snijden. Zaal 013 krijgt enkel DJ Lord te zien die bijna 25 minuten lang mixes aan elkaar rijft en op de zaal loslaat, iets dat duidelijk maar door een gering aantal mensen geapprecieerd wordt, aanvankelijk klinkt dit leuk maar na tien minuten gaan nogal wat wenkbrauwen fronsen.
Het is pas even na 21:20 uur dat de overige bandleden met gebalde vuisten het podium betreden zoals ze dat afgelopen zomer ook al deden. B-Real draagt nog altijd zijn Arafat-sjaal op het hoofd terwijl Tom Morello een hemd draagt die me doet denken aan Fidel Castro en nog steeds zijn merkloze gitaar gebruikt met de tekst Arm The Homeless, een gitaar dat hij al gebruikt sinds ruim dertig jaar en talloze aanpassingen ondergaan heeft.
Het titelnummer van de eerste langspeler van de band wordt op het publiek losgelaten, Prophets of Rage. Het Tilburgse publiek reageert passend, het lange wachten heeft het publiek goed onder stoom gezet. Twee Rage Against The Machine-nummers volgen meteen, zijnde Testify en Take The Power Back. De zaal staat op ontploffen en wanneer Morello de achterkant van zijn gitaar laat zien met daarop een A4 voorzien van de weinig denkbeeldige woorden Fuck Trump wordt hij onthaald op luid applaus. Eén van de singles van het album volgt perfect op de RATM-nummers, Living On The 110, een best aanstekelijk nummer dat op de eerste plaat van de nieuwe band prijkt.
Eigen nummer Hail To The Chief wordt opgedragen aan de fuckface die Amerika regeert, dixit showman Tom Morello die maar al te graag in de ogen van het publiek kijkt en regelmatig een vuist balt. Laat ons vooral het flinke gitaarspel van de Amerikaan met Kenyaanse roots niet vergeten.
Na het RATM-nummer Guerrilla Radio heeft B-Real een ernstige vraag voor de bijna 3000 bezoekers: “Heeft iemand wiet meegebracht?” “Ik ruik niets” waarna hij een zelf gerolde spliff uit zijn broekszakken haalt, die aansteekt en eraan lurkt tot deze helemaal opgerookt is.
Ooit zag ik de man on stage in de Amsterdam Arena een joint van wel 30 cm en de omvang van een klein pakje frieten roken. In het puriteins Amerika van de man met oranje haardos kan dit uiteraard niet. Legalize Me en Fight The Power van Public Enemy sluiten het tweede deel van de Prophets of Rage-set af.
Voor deel drie verdwijnen de Rage Against The Machine- en Audioslave-leden Tom Morello, Tim Commerford en Brad Wilk in de coulissen terwijl de rappers het over de rappende boeg gooien met een lange medley bestaande uit nummers van Public Enemy en Cypress Hill. Ook voor niet rappers of hiphoppers een aangenaam deel. Kwaliteit gaat immers altijd bovendrijven. Insane In The Brain en Jump Around zijn hierbij de uitblinkers waarbij we zelf een B-Real in de fotopit te zien krijgen om de hand te reiken naar de fans op de eerste rijen.
Na het hiphopintermezzo krijgen we opnieuw de volledige band te zien met Sleep Now In The Fire van Rage Against The Machine.
Like A Stone wordt instrumentaal gebracht als herdenking aan de verloren vriend van de RATM- en Audioslave-leden die Chris Cornell was. Op Pinkpop werd diens plaats nog ingenomen door Serj Tankian, in zaal 013 zie we enkel een verlichte microfoon statief met niemand erachter en de drie overgebleven Audioslave-leden. Het publiek neemt de rol van Chris Cornell over en zorgt voor een sterk emomoment. Cathedral, een nummer van Van Halen sluit aan alvorens het publiek klassiekers van RATM voorgeschoteld krijgt met de nummers Know Your Enemy en Bullet In The Head.
Een ultieme keer deze avond keren we terug naar nieuwe nummers, nummers van Prophets of Rage zelf, Who Owns Who dat ze deze avond voor het eerst live brengen en Unfuck The World, de hitsingle van de recent uitgebrachte langspeler, een diepzinnig politiek geïnspireerd hitgevoelig nummer waarvan de videoclip gedirigeerd werd door Michael Moore, gekend van o.a. Fahrenheit 9/11 en Bowling For Columbine.
How I Could Just Kill A Man is het eerste en enige nummer van Cypress Hill die we vanavond te horen krijgen, een nummer uit het eerste album van de band en een grote hit in 1991, een song die ook door Rage Against The Machine uitgebracht werd, hun allerlaatste single alvorens even later uit elkaar te gaan.
En dan wordt het vuur aan de lont gestoken met de oer klassiekers Bulls On Parade en Killing In The Name, de twee laatste nummers van de show waarbij het dak eraf gaat.
Een geslaagde show, jammer van de langdradige intro van DJ Lord dat duidelijk maar door weinig bezoekers geapprecieerd werd. De twee vervangers van Zack de la Rocha reiken ondanks hun jarenlange ervaring helaas niet veel hoger dan de hielen van de voormalige RATM-frontman wat charisma betreft.
Volledig fotoalbum Prophets of Rage @ Poppodium 013 – Tilburg: https://incakola.smugmug.com/Music/International-Bands/Prophets-of-Rage-USA-013-Tilburg-The-NetherlandsPa%C3%ADses-Bajos/
0 reacties