We schrijven dinsdag 5 december 2017, dik 26 jaar nadat ik voor het laatst Alice Cooper in een zaal aan het werk mocht zien, meer bepaald in het Kuipke van Gent. Vandaag is de plaats van het gebeuren de Brielpoort in Deinze, de zaal waar begin de jaren tachtig talloze pop- en rockidolen het beste van zichzelf gaven op niet eens 20 km van het Gentse Citadelpark.

De dag voordien, op maandag 4 december afficheerde 013 in het Nederlandse Tilburg uitverkocht, de kleinere Brielpoort geraakte echter niet uitverkocht ondanks een vrij normale prijs voor een artiest van deze faam.

Alice Cooper @ Brielpoort – Deinze – BE

Het voorprogramma, Republica uit Brazilië, laat geen fotografen toe in de frontstage, enkel diegene die een accreditatie hebben specifiek voor hun show van een half uur. Op één of twee fotografen na wist niemand iets van deze regeling af. Geen foto’s, dan ook geen review.

Alice Cooper begint eraan om klokslag 21:00 uur. De man nadert stilletjes aan tram 7; begin februari wordt hij een prille zeventiger en vanaf het moment dat hij op het podium verschijnt is het meteen merkbaar dat dit geen tweede Marilyn Manson gedoe wordt. Vincent Furnier is allesbehalve versleten.

Ondanks zijn leeftijd straalt de man als geen ander, hij is dan ook buiten zijn artiestenbestaan een doodeenvoudige sterveling wat helaas maar van weinig artiesten van zijn faam kan worden gezegd. Naast hem een 40 jaar jongere ravissante blondine die afstamt van ene Johann Strauss, de koning der walsen en gerenommeerd als componist van o.a. An der schönen blauen Donau of Die Fledermaus.

Nita Strauss – Alice Cooper @ Brielpoort – Deinze – BE

Alice Cooper laat zich omringen door sterke muzikanten, muzikanten die hun strepen verdiend hebben in de rock business. Nita Strauss – The Iron Maidens – is niet enkel een leuke verschijning, ze kan ook aardig uit de weg met een six-string net als de twee andere gitaristen, de stille Tommy Henriksen die ook instaat voor de producing van Alice Coopers laatste platen en de wat meer exuberante Ryan Roxie die ook deel uitmaakt van Slashs band. Bassist Chuck Garric is al vijftien jaar de vaste bassist van Alice Cooper en werkte voordien met Ted Nugent, Journey en een half dozijn andere bekende Amerikaanse bands terwijl de andere man van de ritmesectie, drummer Glen Sobel, een CV heeft die langer is dan een verse rol toiletpapier.

Chuck Garric, Alice Cooper & Tommy Henriksen @ Brielpoort – Deinze – BE

De Spend the Night with Alice Cooper show wordt ingezet met Brutal Planet, een nummer uit het gelijknamige album van rond de eeuwwisseling, één van de stevigste platen van Alice Cooper op een podium dat vol staat met attributen en poppen. Meteen na het eerste nummer gooit hij zijn stok in het publiek waarna twee bekendere nummers uit de vroege seventies volgen, No More Mr. Nice Guy van #1 album Billion Dollar Babies en Under My Wheels, een song uit 1971 dat door meerdere bands gecoverd werd en massaal wordt meegezongen door de 2.300 bezoekers van de Brielpoort. Tussen vrijwel elk nummer wordt Alice Cooper geholpen om een andere jas aan te trekken of om één of andere hoed op te zetten door een donkere deerne in een grote speelgoedkoffer naast het drumstel.

Alice Cooper @ Brielpoort – Deinze – BE

Na de eerste drie nummers volgt een reeks minder bekende nummers uit het uitgebreide muzikale oeuvre van Alice Cooper, het ene al beter dan het andere. Dit duurt tot bijna halfweg de set wanneer de bevallige Nita Strauss een twee minutenlange gitaarsolo uit haar vingers schudt aansluitend aan Woman of Mass Destruction.

Nita Strauss – Alice Cooper @ Brielpoort – Deinze – BE

Poison, de laatste grote hit van Alice Cooper, schudt het volk opnieuw wakker mocht het al ingedommeld zijn. Bij Halo of Flies gaan de drie gitaristen en bassist broederlijk naast elkaar staan terwijl de master himself, met buishoed, slipjas en een stok waarmee hij de maat aangeeft vanaf het stalen verhoog vooraan het podium. Verder in het nummer krijgen we een korte solo waarbij bassist Chuck Garric de achterkant van zijn instrument laat zien met het opschrift “Get Loud”. De korte solo wordt aangevuld met een uitgebreide drumsolo waarbij Glen Sobel bij momenten gaat rechtstaan om de vellen van zijn drumstel te martelen. Op het einde van het nummer gaan de vier die daarnet achteraan stonden achter de meester zelf naast elkaar plaats nemen op het verhoog om het nummer af te werken.

Alice Cooper @ Brielpoort – Deinze – BE

Bij het begin van Feed My Frankenstein zien we Alice Cooper uit de attributen koffer opduiken in een witte doktersjas besmeurd met namaakbloed. Halfweg het nummer zet hij een gasmasker op en wordt hij in wat op een teletijdmachine lijkt geplaatst door een skelet waarna hij verdwijnt achter het rookgordijn. Plots verschijnt een dik drie meter grote reus die heen en weer op het podium loopt terwijl de band verder speelt.

Tijdens Cold Ethyl verschijnt Alice Cooper weer in normale gedaante terwijl hij de pop die de reus achterliet in zijn armen neemt en een nummer lang zijn partner is, bij momenten ermee dansend en op andere deze over het podium vooruit sleurt.

Vervolgens, persoonlijk dan, een moment suprême, Only Women Bleed dat door de superster zittend ingeleid wordt, volledig in het zwart gehuld terwijl Ryan Roxie een double neckgitaar hanteert. Halfweg het nummer komt een danseres uit de attributen kist gewandeld die de rest van het nummer balletoefeningen tentoonspreidt en op het einde virtueel een mes in de buik geplant krijgt van Coop.

Alice Cooper @ Brielport – Deinze – BE

Naar het einde van de show toe krijgen we Paranoiac Personality, het enige nummer van de avond afkomstig uit de nieuwe plaat. Paranormal is de 27^ste album uit de carrière van Alice Cooper, livealbums en verzamelaars niet meegerekend. Een plaat die het trouwens allesbehalve slecht doet in de charts.

Plots wordt Alice Cooper een dwangbuis aangemeten door twee mannen in het zwart bij het begin van Ballad of Dwight Fry terwijl even later twee krankzinnige verpleegsters op het podium verschijnen die een reusachtige spuit in de rug van de shockrocker planten. Met weinig effect aangezien de man er even later in slaagt zich uit de dwangbuis los te rukken en meteen ook de gekkenhuisbewaarders neerslaat. De inenting krijgt plots toch haar gewenste effect en de verdoofde heer Cooper wordt in bedwang gehouden door de bewaarders en de verpleegsters. Zonder zich te kunnen verdedigen krijgt hij meteen de doodstraf en wordt onder de guillotine geplaatst. Het onvermijdbare gebeurt, zijn kop gaat eraf tijdens een stukje Killer dat deze week haar 46^ste verjaardag viert.

Met het hoofd van patiënt Cooper in de hand staat de beul te zwaaien op het podium terwijl I Love The Dead op het publiek afgevuurd wordt, gezongen door de bandleden zonder Alice Cooper.

Tommy Henriksen – Alice Cooper @ Brielpoort – Deinze – BE

I’m Eighteen sluit de reguliere set af waarin Alice Cooper nog een laatste keer het beste van zichzelf geeft met een nummer uit het jaar 1970, een nummer dat handelt over de angst van in het midden te zitten tussen jeugd en volwassenheid en moeilijk te vatten is dat dit nummer al bijna vijftig jaar oud is.

Een optreden zou geen optreden zijn mocht er geen bisnummer komen. Na anderhalf uur krijgen we de allergrootste hit van Alice Cooper, Schools Out, waarbij een resem ballons in het publiek getrapt worden vanop het podium terwijl veel mensen zich al naar de uitgang spoeden, het is dan 22:30 uur.  Wie zich op deze dinsdagavond verplaatste naar Deinze keerde ongetwijfeld tevreden huiswaarts terug, de man is nog niets van zijn pluimen verloren ondanks zijn leeftijd.