De Finse gothics van HIM (His Infernal Majesty) zijn op 23 oktober aan de Bang & Wimper – The Farewell Tour begonnen na een aantal jaren stilte. Frontman en stichter Ville Valo vond te weinig motivatie bij zijn medebandleden om de geschiedenis van de band verder te zetten en besliste dan maar de band op te doeken na iets meer dan een kwart eeuw.
Het was begin maart van dit jaar toen op het Facebook-account van de band een boodschap verscheen waarin vermeld stond dat het tijd was voor een adieu. Het vertrek een jaar voordien van drummer Mika “Gas Lipstick” Karppine na zestien jaar zou best de druppel kunnen geweest zijn die de emmer deed overlopen. HIM wou echter hun fans niet teleurstellen en neemt afscheid in schoonheid met een allerlaatste “best of” wereldtour door veertien landen in Amerika en Europa.
Het optreden in zaal 013 was er eentje die anderhalve maand voor de show nog niet uitverkocht was, waardoor er vanavond veel andere talen naast het Nederlands te horen vallen, vooral Frans, Duits en Engels dan. Het publiek is vrij heterogeen al vormen de twintigers wellicht de hoofdbrok, wat minder heterogeen is, is het geslacht. Het zogenaamde zwakke geslacht vormt zonder twijfel de meerderheid. Een heel ander publiek dan op metalshows ook al zie je behoorlijk wat mensen met zwarte T-shirts van Graspop of Wacken of met hun geliefkoosde band erop.
De show wordt om 20:00 uur in gang gefloten door Biters, een band uit het Amerikaanse Atlanta, iets dat ze meermaals zullen herhalen, zo trots zijn ze om uit de stad van Coca-Cola en CNN afkomstig te zijn. Het kwartet dat uitgedost is in retro-kledij uit de jaren zeventig brengt, wat had je anders verwacht, kitscherige retro rock ‘n’ roll maar dan gekruid met een vleugje Oasis. Het is vooral de stem van zanger Tuk die me de link doet leggen met Oasis, voor de rest klinken ze oer Amerikaans en eigenlijk ook behoorlijk fris, het is niet de zoveelste old school glamrockband.
Liefhebbers van T-Rex zullen in Biters een leuk alternatief vinden: het voordeel is dat Biters nog nieuwe nummers kunnen schrijven. De show van de boys uit Georgia geeft de hedendaagse jeugd een idee hoe het op podia in de jaren ’70 aan toe ging.
Vrijwel na elk nummer is er communicatie met het publiek dat naarmate de set van Biters vordert meer en meer begeesterd geraakt en participatief wordt tijdens de voorstelling van het tweede album van de Amerikanen, The Future Ain’t What It Used To Be. Er is ook tijd voor een grap tussen twee nummers al zal de aangesproken persoon op de eerste rij dat wellicht iets minder grappig vinden.
Naast een aantal eigen nummers brengen de heren ook een ode aan de onlangs gestorven Tom Petty, met American Girl, tegenwoordig heel erg in de mode die odes aan heengegaan rockers. Na dik 35’ krijgt de band een denderend applaus van de inmiddels goed volgelopen grote zaal van 013.
Ville Valo en zijn kompanen brengen vanaf 21:00 uur hun typische donkere en romantische/melancholische gothic met poppy sound voor honderden gillende meisjes en jonge dames en flegmatisch mannenvolk die de band eerder muzikaal waarderen. Al tijdens het eerste nummer wordt een sjaal naar het podium gegooid, andere kledingstukken zullen volgen: vrouwelijke kledingstukken.
Hier en daar zie je een vrouwelijk fan een traan wegpinken, beseffende dat dit de laatste keer is dat ze Ville Valo en HIM live aan het werk kunnen zien. Na vanavond is het onherroepelijk voorbij op uitzondering van een aantal optredens in het Verenigd Koninkrijk en thuisland Finland waar ze op oudejaarsavond een allerlaatste voorstelling geven.
De band heeft voor de afscheidstour een setlist samengesteld bestaande uit nummers uit alle acht albums die de band de afgelopen twintig jaar op de mensheid losliet.
Het podium is vrij sober ingericht met achteraan een groot buizenwerk waar je de Heartagram in een cirkel ontwaart, het symbool dat gepaard is aan HIM. Veel licht wordt niet gebruikt en het licht dat dan wel ingezet is dan nog hoofdzakelijk backlight wat niet leuk is voor de fans op de eerste rijen die graag foto’s schieten met hun smartphone.
De uitvaartplechtigheid wordt aangevat met Buried Alive By Love waarna nog bijna twintig nummers worden afgevuurd, van minder bekende songs tot klassiekers uit het oeuvre van de Finnen zoals Join Me In Death of de cover van Chris Isaac, Wicked Game.
Veel wordt er niet gecommuniceerd met de uitverkochte zaal, nogal bizar voor een afscheidsshow. Ville Valo klaagde over een gebrek aan motivatie bij de overige bandleden maar de enige op het op podium die vanavond een onverschillige houding vertoont is de frontman zelf.
De niet zo lang geleden aangeworven drummer Kosmo en toetsenist Burton zijn amper zichtbaar door de duisternis of door het soms felle licht achteraan het podium. De nummers van HIM zijn altijd aan de duistere kant geweest en dat is nu net wat de show vanavond ook is, vrij duister. Nu en dan wordt een hit afgevuurd om het publiek wat op te zwepen om vervolgens terug te grijpen naar hun typische love metal regelmatig doorbroken door een gitaarsolo van Linde. Right Here In My Arms en The Funeral of Hearts sluiten de reguliere set af.
Na Chris Isaacs bekendste nummer krijgen we nog een tweede cover, Rebel Yell van de geblondeerde punker Billy Idol. We nemen afscheid van Ville Valo, His Infernal Majesty en hun onafscheidelijke Heartagram na een show die wat aan pit ontbrak en een zanger die er duidelijk niet veel zin in had.
Over minder dan een maand behoort de succesvolste Finse band ooit tot de geschiedenis.
0 reacties