In onze contreien is Powerstroke al lang geen onbekende meer. De band bestaat ondertussen tien jaar en is met Omissa al aan zijn vijfde album toe. Ondanks de vele personeelswissels in de loop van de jaren bleef bandleider en gitarist Maarten Geeraerts erg productief. De sympathieke beer doorzwom al heel wat watertjes en kent het klappen van de zweep in de soms erg verraderlijke en onbetrouwbare muziekbusiness. Hij heeft van niemand nog lessen te leren en houdt de touwtjes dan ook, terecht, strak in handen. Door zijn verbetenheid kon Powerstroke mee de baan op met Body Count en is Pro-Pain vriend aan huis. We kunnen alleen maar respect hebben voor een band die vaak tegen de stroom in vaart, een unieke sound wist te ontwikkelen en recht voor de raap is. Een zeldzaamheid in België! Nu is er dus Omissa waarop Powerstroke zijn sound verder perfectioneert.  

Opener Earth and Beyond begint totaal onverwacht met een mannenkoor. Van een verrassing gesproken! Het is maar om de luisteraar even op het verkeerde been te zetten want daarna wordt er zwaar in de aanval getrokken. Wat volgt is namelijk een lawine aan vlijmscherpe gitaarriffs, overdonderende drums (blastbeats incluis!), vette baslijnen en gevarieerde vocalen. De toon is gezet.
Cheap Pride zet groovy en melodieus in met als meest opvallende factor zanger Bavo. Hij kan zowat alles aan en bewijst dat op Omissa ruimschoots. Hij mixt vier manieren van zingen en dan nog liefst binnen één en dezelfde song: clean, ruw maar toch melodieus, schreeuwen à la Thomas Lindberg van At The Gates en zelfs grunten waarbij de stijl van Glen Benton van Deicide benaderd wordt. Je moet het maar doen!

Die veelzijdige zangpartijen zijn echter ook vereist want de muziek gaat alle kanten uit. Punk, hardcore, thrash, groove en death belanden in de blender en vormen uiteindelijk één geheel. Aanvankelijk is dit even wennen omdat je van het ene naar het andere geslingerd wordt. Wie echter de moeite doet om verder te gaan dan één luisterbeurt, zal ontdekken dat het net die verscheidenheid is die Powerstroke zo uniek maakt. We kunnen ons in België geen andere band voor de geest halen die dergelijke stijl beheerst. Powerstroke valt niet in een hokje te stoppen en kan zowat met elke band het podium delen, zolang het maar hard is natuurlijk. Voor wie met deze beschrijving geen genoegen neemt en echt namen wil horen: denk aan een mix van Slayer, Machine Head, Fear Factory, DevilDriver, Heaven Shall Burn, Pennywise, Obituary en Sick of it All, maar dan net iets anders.

Na het mannenkoor volgt een tweede verrassing. In Can’t Change the Time, overwegend een punksong, dient zich halverwege ineens een stukje rap aan uitgevoerd door niemand minder dan Slongs Dievanongs. Normaal zijn we niet zo te vinden voor ‘rap’ en aanverwante stijlen, maar hier pakt het echt perfect uit! Het geeft de song een extra dynamiek. Het nummer ontpopt zich door zijn aanstekelijke refrein en leuke opbouw tot één van de smaakmakers van het album.
Halverwege de plaat krijgen we een zeldzaam rustpuntje middels een stukje spoken words begeleid door een akoestische gitaar. Zoals verwacht is de rust van korte duur en gaan de heren er in de rest van de song weer tegen topsnelheid tegenaan.

The Sea valt vooral op door het episch karakter en het sterke drumwerk. Niels Matthijs, die nog niet zolang bij de band zit, heeft vanop de drumkruk een uitstekende job geleverd. Samen met bassist Mark de Smit zorgt hij voor een erg solide basis. Opvallend is ook dat de basgitaar eens goed te horen is. Er zijn maar weinig bands die de basgitaar dat respect geven. Niels en Mark komen trouwens van net over de grens, uit Nederland dus. Bijkomend voordeel om ook bij onze buren een doorbraak te forceren.

Gitaartandem Maarten Geeraerts – Frederiek Nuyt trekt gedurende de hele plaat een geluidsmuur op waar geen doorkomen aan is. Rechtdoor en niet omkijken is hier duidelijk het motto! Het hoort bij de instelling en de sound van de band. Het klinkt allemaal misschien niet erg fijnzinnig maar het venijn zit in de staart. Op tijd en stond wordt er namelijk met erg melodieuze en vingervlugge solo’s gestrooid.

De plaat zal ergens eind januari in de winkels liggen. Perfecte timing om dan in de zomer de festivals af te struinen. Afsluitend kunnen we dus stellen dat dit ongetwijfeld hun beste werk tot nu toe is en dat ze er hun plekje aan de top van de Belgisch-Nederlandse metalscene mee hebben verdiend.