Threshold, Damnation Angels en Day Six @ De Kreun, Kortijk op 7 december 2017

Steven Demey

Het Britse Threshold is al lang een gevestigde naam in het wereldje van de progressieve metal. Kenmerkend voor de band is dat ze het doorgaans ietsje harder en dynamischer spelen dan veel van hun genregenoten. Dat, en het feit dat ze een neus hebben voor makkelijk in het gehoor liggende refreintjes maken hen tot een unieke band. In de loop van hun bijna dertigjarige geschiedenis namen drie zangers de microfoon ter hand. Damian Wilson was te horen op het debuut Wounded Land. Voor de opvolger, Psychedelicatessen, mocht Glynn Morgan de micro al terug overnemen. Spelletje ‘haasje over’ want op Extinct Instinct verscheen Damian weer in beeld. Met de komst van Andrew”Mac”McDermott brak eindelijk een stabiele periode aan. Hij nam maar liefst vijf albums voor zijn rekening. Helaas was het meesterwerk Dead Reckoning zijn laatste bijdrage want niet veel later overleed hij op 45 jarige leeftijd aan de gevolgen van overmatig drankgebruik. Daarna was het nogmaals de beurt aan Damian. Voor de laatste plaat Legends of the Shires stond, verrassend genoeg, oudgediende Glynn Morgan terug voor de microfoon. Vooraf was iedereen nogal sceptisch, maar op plaat bleek het allemaal goed mee te vallen. Vermits zijn laatste bijdrage dateert van 1994 was het echter nog maar de vraag of dit live ook zo goed zou aflopen. Vooraleer we daar antwoord op kregen, werden we opgewarmd door het Nederlandse Day Six en het Britse Damnation Angels.

We hadden wat vertraging opgelopen maar konden gelukkig nog twee songs van Day Six meepikken. Wat we te horen kregen was zeker niet verkeerd. Aanvankelijk leek het of de heren eerder progressieve rock dan metal speelden, maar bij de laatste song leek het dan weer net omgekeerd. De zanger/gitarist had er alvast zin in en probeerde het vuur wat aan de lont te steken door zijn interactie met het publiek. Bovendien deed hij goed zijn best om alle hoeken van het podium te verkennen. Helaas was de al ingekorte zaal op dat moment nog niet voor de helft gevuld en kregen ze slechts enkele handjes op elkaar.

Damnation Angels pakte de zaken een stuk harder en bombastischer aan. Fans van symfonische power metal konden in hun handen wrijven. Het geluid stond goed afgesteld en de band speelde strak, al moet wel gezegd worden dat er gedurende het hele optreden een bandje meeliep om de symfonische aspecten te versterken. Daardoor werd de gitaar vaak wat naar de achtergrond verdrongen. Een keyboard was aanwezig maar die werd maar met mondjesmaat door de frontman gebruikt. Die frontman, Ignacio Rodriguez, was trouwens de absolute blikvanger. De kleine, geblokte Argentijn zong de sterren van de hemel. Aanvankelijk reageerde het publiek nog afwachtend. Naarmate het concert vorderde kreeg Ignacio de zaal echter meer en meer op zijn hand , tot bij het laatste nummer bijna iedereen enthousiast juichte en applaudisseerde. Damnation Angels hadden fans gewonnen, dat stond vast.

We voelden de spanning in de zaal stijgen naarmate het moment naderde dat Threshold op het podium zou verschijnen. Toen het zover was, bleken de heren erg ontspannen het podium te betreden. En zelfzeker waren ze ook al, want meteen werd Slipstream ingezet. Een meezinger van formaat! De hele zaal zong de song luidkeels mee. Glynn Morgan was duidelijk nog niet opgewarmd want zijn stem kwam er maar moeizaam door. Bij het navolgende The Man Who Saw Through Time, van het laatste album, kwam hij er dan wel direct goed uit en werd duidelijk dat zijn stem eigenlijk best wel meeviel. Enkel bij de hoge noten zag je dat hij het moeilijk had. Hij kreeg er zijn zanglijnen ook niet altijd even zuiver uit. Muzikaal zat alles top. De band had er duidelijk erg veel zin in. Het gitaarspel van Karl Groom glinsterde weer als een ster aan de hemel. Drummer Johanne James – mét koptelefoon – trok ook veel aandacht naar zich toe door zijn bijzonder strakke en eigenwijze manier van drummen. Bovendien is de kleine, zwarte man een ware acrobaat met zijn stokken.

Na het harde Long Way Home van Hypothetical passeerde met Innocent nog een oudje. Een kolfje naar de hand van Glynn want het is er eentje van ‘zijn’ plaat Psychedelicatessen. Wat ook kan gezegd worden van Sunseeker dat later in de set aan bod kwam. Tot groot genoegen van het publiek hoorden we Stars and Sattelites van de laatste plaat. Een meezinger van formaat en daar werd dan ook handig gebruik van gemaakt. Het album Dead Reckoning was goed vertegenwoordigd met naast de eerder vermelde opener Slipstream, ook nog Hollow en Pilot in the Sky of Dreams. We konden ook nog genieten van het tweeluik The Shire (Part 2) en Snowblind. De reguliere set werd afgesloten met het harde en van een lekker tempo voorziene Mission Profile van Subsurface.

Het publiek hoefde niet veel moeite te doen om de heren terug het podium op te roepen. Eén voor één kwamen ze op en werden ze door Glynn voorgesteld. Ze gingen allemaal op een rij net voor het drumstel zitten. Glynn stond er maar verweesd naar te kijken. Op dat moment leek het echt alsof hij niet echt bij de band hoorde. Het harde Small Dark Lines met zijn erg aanstekelijke refrein zette de bisronde in. In de zaal werden alle remmen nog eens losgelaten. Het einde werd ingevuld door het tien minuten durende Lost in Translation. Een moedige keuze om je bisronde te vullen met louter songs uit je laatste plaat, maar het werkte.

Na de show bleven we nog wat plakken en vonden we het wel opmerkelijk dat Threshold blijkbaar zonder roadies op pad gaat. De leden zorgen blijkbaar zelf voor het opstellen en afbreken van hun materiaal. Respect!

Setlist: