Eindhoven Metal Meeting 2017 – Review Dag 1

Anomander

Zo op de valreep voor Yule (Kersemis, of zoiets, voor de Gristen mens onder ons) en de deurdrempel voor 2018 knallen we hier bij Amped-Up het jaar uit met onze review van Eindhoven Metal Meeting waar onze fotograaf en ik, zei de gek, zeer gastvrij ontvangen werden afgelopen weekend.

Want wat een feestje was het weer. Thuis nog vlug even een hartige hap gedaan alvorens ik de 12 lange kilometers naar de Effenaar aflegde om vervolgens een dik half uur in m’n trouwe combinatie van shirt en battlevest in de bijtende Eindhovense kou te staan vernikkelen. Ach je bent hard of je bent het niet. Gelukkig was ik net op tijd binnen om nog een paar nummers van mijn eerste band op het lijstje van de vrijdag mee te krijgen: Baptism.

Ik had de Finnen nooit eerder aan het werk gezien on stage, wat overigens voor veel van de andere bands dit weekeinde gelde, maar wat ik zag zat wel snor. Het traditionele black metal image spatte ervan af.

Baptism

Ik was van wat ik op plaat gehoord had iets meer on de indruk dan van de show die ze opvoerde in Eindhoven, maar het was een goed begin. Helaas was, zoals wel vaker bij de eerste bands, het geluid nog niet optimaal in de grote zaal en kwam hierdoor wellicht de band ook minder over dan ik had gehoopt, maar het mocht de pret niet drukken, een goede begin van deze lange dag.

Met de eerste halve liter in de hand (Jupiler helaas omdat de Becks niet langer werd uitgeschonken a.k.a. gemiste kans) op naar de kleine zaal om de volgende act Haunted te gaan aanschouwen. Ik keek hiernaar uit want de Siciliaanse schone die de band van vocalen mag voorzien is beslist geen doorn in het oog. Gehuld in het zwart, getooid in het zwart en met een zwarte ziel betoverde deze mooie heks de aanwezigen.

Haunted

Op blote voeten begaf zij zich over het podium en sleepte ons mee op de zware tonen van haar band die allesbehalve onverdienstelijk haar begeleiden. Het geluid stond echter wel echt oorverdovend hard in de kleine zaal, nou mag dat best bij een flinke pot doom metal, maar als ik onderhand naar m’n oordoppen grijp, wat een rariteit is, staat het wel echt een tandje of twee over de pijngrens heen. Toch uitgebreid genoten want een genot om te zien en te horen was het zeker.

Haunted

Op naar boven weer en in de grote zaal lokale helden Pentacle bekijken. Een band uit Bladel vlak over de grens bij Arendonk, België en op kruip afstand van de Effenaar zo’n beetje. Normaliter neem ik mijn death metal met een sterk zwart geblakerd randje en zijn blackened deathmetalbands als Behemoth en Hate mijn gebruikelijke cup-o-tea, maar als het dan toch een ander sub-genre moet zijn is old school death metal meestal wel prima voor een paar songs.

Pentacle

Dan was ik bij Pentacle in ieder geval aan het juiste adres. Zelf betitelen ze het als ‘Ancient Death Metal’ en dat paste de muziek zeer zeker. Denk Death, maar dan uit Brabant. En dan met een zeer opvallende gitarist, Mike Verhoeven, die zo uit een doos bij het lokale treinstation gekropen had kunnen zijn. Wat een verschijning. Het maakte de band interessant om naar te kijken, want het was verder enigszins statisch.

Pentacle

Tijd voor een burger en een biertje. Op naar de Heavy Vethal! Hoe je het ook wendt of keer dat blijft toch wel echt de topterm. Het voer was van prima kwaliteit. De combi burger en broodje braadworst gingen er prima in en een gratis, ongelimiteerde zalftap is sowieso een winnaar. Even een (tussen)bodem leggen was überhaupt een goed idee. Want de pils ging er prima in inmiddels.

Even de barbecuesaus uit de mondhoeken wegvegen op weg naar een van mijn gedoodverfde favorieten van het festival: Verwoed. Met een mooi samenraapsel van muzikanten uit de Nederlandse (black) metalscene als gelegenheidsband kwam deze band fantastisch tot z’n recht.

Verwoed

Echte atmosferische black metal in het nieuwe, haast hipster jasje dat tegenwoordig het goed doet in ons koude kikkerlandje. De purist zal hier over gevallen zijn, de in bloes en net gekapte kapsel gehulde Erik B. die zijn ziel eruit staat te gillen op het in mist gehulde podium, maar met de heren van o.a. Herder op het podium was het allemaal niet zo overdreven gepolijst en vond ik het fantastisch om mee te laten voeren.

Verwoed

Jammer genoeg stond ook bij deze band het geluid niet al te best. De vocalen kwamen niet helemaal tot hun recht en het geluidsniveau voorkwam enige vorm van definitie van de gitaren. Jammer, want muzikaal gezien was deze band een stapje op de ladder hoger dan wat tot nu toe was gepasseerd.

Verwoed

Omdat we anders niet te doen hadden, toch maar even de trap weer op geklommen om een stukje van Blasphemy uit Canada mee te pikken. Tot aan de top van de trap dan toch. Al snel werd duidelijk dat dit niet helemaal geweldig was. Blackmetalskinheads is sowieso niet iets was mij direct aanspreekt en de handgranaten en andere props waren wat mij betreft overkill. Reden genoeg om de kroeg nog maar eens op te zoeken.

Blasphemy

Carpathian Forest is dan toch wel echt zo’n band die je ooit gezien moet hebben als je in de black metal zit. Een van de proto blackmetalbands van de second wave uit Noorwegen stonden zijn op het podium met bands als Mayhem e.d. en Nattefrost is dan ook wel een scene icoon. Mooi verhaal is wel dat we in de kroeg, tijdens Blasphemy, meneer Nattefrost tegen het lijf liepen. We stoten elkaar al aan, gezien hij onder het bloed zat en niet bepaald een heldere indruk maakte. Ik had hem zo zonder corpse paint nog niet herkent, maar een half uur later ‘stond’ hij op het podium met Carpathian Forest op het podium.

Carpathian Forest

Stond tussen aanhalingstekens want hij kon amper zijn benen onder zich houden. Hij was niet te verstaan, ratelde maar wat aan op het podium, in gesprek met god weet wie. De bassist idem dito. Het was werkelijk een aanfluiting. Ik zou als promotor gruwelijk gebaald hebben. Daarnaast kwamen verhalen tot me dat meneer Frost zich backstage ook gruwelijk had misdragen.

Carpathian Forest

Je kunt je afvragen tot hoever je kunt gaan als ‘legendarische’ band of figuur. Vervelend is wel dat voor deze band grof betaald zal zijn en er ook een band had kunnen staan die hun optredens wel serieus neemt, zoals alle andere bands op dit festival.

Teleurgesteld reisde ik weer af naar de kleine zaal om het tweede optreden van de bassist van Verwoed te gaan bekijken, ditmaal voor de band DOOL, die ik vooraf wegstreept had vanwege mijn aversie voor de frontvrouw. Dom, dom driewerf dom, want deze band bleek de grote verrassing van het festival voor mij te zijn en de runner up als het gaat om beste optredens wat mij betreft.

DOOL

Wat een energie, wat een topgeluid en podiumpresentatie. Deze band rockte als een tiet. Een dikke, ferme, sappige tiet waar je nog uren aan zou kunnen lurken. Nondeju. De week erna een vaste waarde op Spotify geworden. Ik mag graag overrompeld worden en dat gebeurd niet vaak, maar het was DOOL gelukt, baalde ervan dat ik de eerste nummer miste door het gebral en gelal van Nattefrost. Het was de goedmaker die ik nodig had na twee missers. Lekker.

DOOL

Dan kwamen we aan bij het hoofdgerecht op dit metal menu; Dark Tranquillity en Deströyer 666. Geen festival gaat voorbij zonder scheduling conflicts, maar deze was wel echt heel zuur. Aangezien ik de gehele dag als black(ened) bands gezien had was voor mij de keuze voor DT redelijk logisch uiteindelijk. Helaas stonden ze voor een halflege zaal te spelen en zal er beneden in de kleine zaal dus behoorlijk ruimte te kort zijn geweest bij Deströyer. Jammer.

Dark Tranquillity

Dark Tranquillity speelde een goede set inclusief de krakers van hun topalbum van vorig jaar. De band genoot zichtbaar en dat hielp de performance aanzienlijk. De geluidsman was blijkbaar enorm van de toetsenist gecharmeerd, aangezien je soms alleen die goede man kon horen, boven alles uit, maar op een derde van de set werd hem dat zelf ook duidelijk gelukkig.

Dark Tranquillity

Goede band, goede show, maar het zal toch altijd een klein beetje achter blijven bij grote Gothenborg broers In Flames en At The Gates. Ook de visuals waren wel echt goed verzorgd. Blij dat deze mannen op het laatste moment nog opgetrommeld konden worden.

Dark Tranquillity

Als hekkensluiter speelde het Tsjechische Cult of Fire. Ik had hier de hele dag al naar uitgekeken en werd niet teleurgesteld. Waar vorig jaar Batoushka al de show stal met hun theatrale black metal, werd vanavond wel duidelijk waar deze Polen de mosterd waren gaan halen. In Tsjechië dus.

Cult of Fire

Het was dan wat podiumpresentatie ook werkelijk waar haast een fotokopie. Maar wat een heerlijke melodische en sferische muziek maken deze mannen (denk ik… moeilijk te zien in die gewaden). Echt een fantastische afsluiter van een al met al prima dagje metal. Het zag er allemaal piekfijn uit en ondanks dat het wat statisch was, paste dit perfect bij de sfeer die op het podium en in de zaal duidelijk te voelen was. Zodra deze band weer eens in de buurt speelt ben ik weer van de partij.