Bjorn Wielockx

Eind jaren zeventig was een gouden tijd voor de punkliefhebbers. Het genre was nog volop in ontwikkeling waardoor bands, door middel van hun eigen ding te doen, bepaalde hoe het uiteindelijk “moest” klinken. Zeker in de beginjaren stonden punkconcerts bekend als stevige feestjes waar drank en drugs schering en inslag waren. Hierdoor werd er vaak gevochten waarna enkele jongeren het hardcore-punkgenre oftewel straight edge aanboorde. Ook hier werd er in de beginjaren geknokt, al waren het niet de concertgangers onderling, maar wel een mengeling tussen bezoekers en politie. In die tijd werd het hardcoregenre als een bedreiging aanschouwd. Iets wat je je dezer dagen niet meer kan voorstellen, of je moet in Mechelen wonen, waar de politie het genre nog steeds niet begrijpt en maatregelen treft tegen acts als Diablo Blvd. en Fleddy Melculy. Het hardcore-punkgenre wordt dezer dagen vaak vergeten. Zeker door de steeds toenemende populariteit van het melodische aspect binnen dit hardere genre. The Mons, een band uit Amerika, probeert om het genre terug te laten boomen. Met Trust No One bracht het enkele maanden terug zijn tweede plaat op de markt, iets wat de internationale pers duidelijk niet onberoerd liet. De nieuwe Black Flag, Bad Brains of Minor Threat lijkt geboren te zijn. Benieuwd wat dat gaat geven.

Met This Is Why schieten de Amerikanen stevig uit de startblokken. Zo’n minuut wordt de spanning opgebouwd om vervolgens de boel te laten ontploffen. Eerst door een aanstekelijk two-stepritme, gevolgd door de excentrieke vocal van Matt Mons, om dan in pure chaos te eindigen. Zo’n heel album weet de band de drukte alleen maar op te voeren. Wat de duur van de songs betreft, blijft ook hierin de band de voorgelegde regels trouw. De meeste draaien rond de minuut met enkele uitzondering. Zo duurt de voorlaatste track The Greatest Story Ever Told nagenoeg drie minuten. Anderzijds is er No Puppet die slechts zes seconden in beslag neemt. Ook dit gebeurt vaker in het genre.

Doordat de leden van The Mons eerder actief waren in andere succesvolle bands, zoals Apocalypse Hoboken, The Arrivals, The Mashers en Lynyrd’s Innards, valt er ook niet te twijfelen aan de livekwaliteiten van deze act. Zo’n hele set zal de band je terug katapulteren naar de beginjaren van dit fantastische genre. Hopelijk zitten de mannen graag in een vliegtuig want de populariteit rond deze band zal alleen maar toenemen. Natuurlijk is het gemaakt door en voor de old-schoolliefhebber, maar ook de nieuwe garde zal de kracht en eenvoud eindelijk eens kunnen aanschouwen.

Het is fijn om te zien dat er een Amerikaanse band probeert om het genre een schop onder zijn kont te geven. Hopelijk beslissen weer meer bands om deze muziek ten berde te brengen, daar het toch de oerformule is van al de zijtakken die er nu zijn. Al blijft het dan nog de vraag of ze het op hetzelfde niveau als The Mons kunnen overbrengen. Deze Trust No One is verplichte luisterkost voor iedereen die zich een hardcoreliefhebber durft te noemen.

Tracklist: