Bart Van Gestel

Ik zag hen ooit als een vroeg voorprogramma van Kreator en Celtic Frost in een quasi lege Trix te Antwerpen: de black metal extravaganza van Watain. Nu is er album nummer zes van de meest perverse blackmetalband tot nu toe: Trident Wolf Eclipse.

Watain is één van de weinige bands die de underground ontgroeid is. Dankzij enkele veelbesproken liveshows over heel de wereld heeft Watain zich zowat verheven naar cultstatus. Dit laatste resulteerde uiteindelijk in een nummer één plek voor hun laatste plaat in de Zweedse album charts. De ruim tweehonderd zeventig duizend likes op hun Facebook-pagina kunnen dit alleen maar bevestigen.

Even vijf jaar terug: The Wild Hunt wordt her en der minder geapprecieerd dan voorgangers Lawless Darkness en Sworn to the Dark omwille van de vermeende poging tot het maken van toegankelijke black metal, iets waar de echte blackies behoorlijk moeite mee hebben. Het epische welke in sommige nummers terug te vinden was, leek op The Wild Hunt verdwenen. Ook de intensiteit en structuur van bepaalde nummers deed velen zich in deze plaat verslikken, om het maar niet te hebben over They Rode On…

Nu is er Trident Wolf Eclipse. Deze plaat zal voor velen doorgaan als dé herkansing voor Watain. Ik ben alvast van mening dat de meeste gedesillusioneerden gerust kunnen zijn: deze keer opteerde de band voor niet aflatende furieuze songs met hier en daar subtiel geplaatste details. Hiernaast kiest de band deze keer voor acht relatief korte songs. Twee uitstekende beslissingen om het boeiend te houden voor de luisteraar. Deze keer levert Watain zeker en vast een paar hits af. Meest voor de hand liggende song hiervoor is Ultra (Pandemoniac) met een geweldige en atypische intro en een verloop dat simpelweg leidt naar de totale verwoesting. Fan-tas-tisch!

De herkenbare sound blijft behouden. De composities zijn gelukkig weer flink geïnspireerd en blaken van vechtlust en drang naar vernieling. Watain bevestigt deze keer opnieuw dat het menens is. We leven in een tijd waarin het godsdienstvraagstuk quasi dagelijks op de voorgrond staat in het nieuws. Een ideale voedingsbodem voor het verspreiden van de boodschap van haat jegens elke vorm van theïsme.

Met deze eerste ‘grote’ blackmetalrelease voor 2018 lijkt het nieuwe jaar alvast een grand-cru te worden voor de uit-de-underground-ontgroeide blackmetalbands. We kijken hier ook naar Dimmu Borgir die eindelijk zijn opvolger voor Abrahadabra lijkt uit te gaan brengen.

Tracklist: