Ashley Bickx

Vandaag de dag kan een ep twee functies bekleden: ofwel als opwarmer voor een nieuwe langspeler, ofwel als de eerste stap binnen het metalen segment. Wat Hell Bent betreft, bevinden we ons bij de tweede, mogelijke verklaring van het tweeletterwoord ‘ep’. Op 12 januari kan je zelf oordelen of er sprake is van een nieuwe topband in wording. In afwachting hebben wij, van Amped-Up, ons oordeel reeds klaar.

Hell Bent is een Amerikaanse band, die zich verdiept heeft in het subgenre van de crossover/thrash metal. Dat het hen toch direct menens is, blijkt uit het feit dat er op deze ep maar liefst zes nummers terug te vinden zijn, wat toch best veel is voor een ep de dag van vandaag. Aan snelheid geen gebrek trouwens, want de nummers vliegen werkelijk in een sneltempo voorbij. Op muzikaal vlak zijn er wel wat pluspunten vast te stellen waarvan het redelijk sterke gitaarwerk het meest in het oog springt: de riffs zitten redelijk goed ineen en het soleerwerk is best te pruimen.

Toch is het niet al goud wat blinkt. Het eerste belangrijke aandachtspunt is de ondermaatse productie. Natuurlijk volledig te begrijpen, aangezien de band dit schijfje in eigen beheer heeft uitgebracht. Langs de andere kant staat de technologie vandaag de dag op een redelijk hoog niveau, waardoor je jezelf al vrij snel zelf kunt promoveren tot een bekwaam geluidstechnicus. Een ander punt van kritiek is de zang, die na verloop van tijd toch net iets té veel van het goede is.

Wie fan is van bands als King Parrot, of in iets mindere mate Municipal Waste, zal met dit eerste wapenfeit van Hell Bent wel mogelijks iets kunnen aanvangen. Anno 2018 is deze ep net iets te weinig om van een degelijke prestatie te kunnen spreken. Desalniettemin schuilt er toch een zeker potentieel in Hell Bent, maar toch zullen deze heren nog heel wat boterhammen mogen eten om zich met bovengenoemde genregenoten te kunnen én mogen meten.

Tracklist: