Anomander

Dat de wereld van Tolkien al vaker tot de verbeelding sprak van vele bands en artiesten in metalland mag geen verrassing meer te weeg brengen. Talloze bands namen titels en hele verhaallijnen over en identificeerden zich met karakters uit wat zonder twijfel een van meest tot de verbeelding sprekende verhalencollecties der geschiedenis genoemd mag worden. Denk maar aan Blind Guardian met hun essentiële album Nightfall in Middle Earth (een van mijn favoriete albums aller tijden overigens) dat het verhaal van de War of Wrath o.a. uit de doeken doet, bands als Sauron en Morgoth of artiesten als Count Grishnack (Burzum) en Shagrath (Dimmu Borgir). En dat was het puntje van de ijsberg. Een van de bands die zich volledig samensmelten met Eä (Google is your friend!) is het Oostenrijkse Summoning. En het mag nu net zo zijn dat deze vriendelijke Alpenbewoners mij een Tolkien-hart onder de riem wilden steken en op 5 januari het langverwachte nieuwe hoofdstuk in hun saga genaamd With Doom We Come uitbrachten. Tijd voor een review dus!

Zo tegen het einde van het jaar hebben we in het Huis van Anomander (mijn gezinnetje dus…) een traditie. Het is dan, als de dagen het kortst zijn, dat ik mijn partner onderwerp aan zo’n twaalf uur van Middle Earth indoctrinatie door middel van de uiteraard extended versies van de Lord of the Rings films. Echter, hoe mooi die traditie ook is, het stilt mijn Tolkien beminnend hart maar nauwelijks. Als snel grijp ik weer naar een van de vele, soms vergeten, verhalen uit het extensieve ‘legendarium’ om verder weg te dromen en me in een andere wereld te wanen. Heel gezond van tijd tot tijd, ik kan het aanraden.

Summoning is met recht een van de pioniers en grootste namen in het atmospheric black metal sub-genre te noemen. Waar het begon met het meer traditionele werk met het legendarische album Lugburz in 1995, werd al snel een nieuwe sound ontwikkeld met de opvolger Minas Morgul. Het grote verschil werd gemaakt door de gitaren naar de achtergrond te verplaatsen en een vooral synthesizer gedreven sound de boventoon te laten voeren. De grens tussen gitaar en keyboard dominantie verschilde steeds van album tot album sindsdien, een afwisseling die steeds de perfectie via verschillende wegen bleef benaderen.

Die perfectie kost dan wel het een en ander en heeft meer voeten in de aarde dan bij vele andere artiesten het geval is, die albums de deur uitblijven doen al ware het zoete broodjes. Innerlijke disputen, worstelingen met elkander en zichzelf, familieomstandigheden etc. etc. Van alles werd in het verleden al aangedragen om vertragingen van voorgaande albums te verklaren en dat was ditmaal niet anders. Ruim vijf jaar moest gewacht worden op de opvolger van Old Mornings Dawn en dat terwijl een deel van de tracks op With Doom We Come materiaal is dat overbleef van het schrijfproces van die voorganger.

Was het dan het wachten waard? Laten we starten met de superieure productiekwaliteit. Elke noot op dit album komt tot zijn recht en klinkt zo klaar als een kristallen klok. Niet vaak hoorde ik een plaat waarbij alles zo fantastische op elkaar aansluit en in elkaar lijkt te vallen. De keyboard soundscapes en gitaarlijnen zijn geweldig in balans. Net op het moment dat ik dacht, nu mag er wel wat meer gas gegeven worden, vallen de gitaar riffs in en als ik dan weer heerlijk weg wil dromen houdt Protector braaf zijn mond toe en verwelkomt het geschal van trompetten mij weer thuis. Niets valt buiten de toon of doet afbreuk aan dit epos, een waardige compositie zoals je van de grootmeesters der klassieke muziek zou verwachten. Wagner eat your heart out!

En die vergelijking met Wagner past bijzonder goed bij dit werk van Summoning wat mij betreft. Het voelt daadwerkelijk aan als een passage uit Der Ring des Nibelungen een werk dat mij zeer na aan mijn hart ligt en een van dé grote inspiratiebronnen voor J.R.R. Tolkien voor het creëren van zijn werk. Ondanks dat de verschillende tracks op With Doom We Come ook verschillende onderwerpen uit de Middle Earth-mythos aansnijden, voelt het album toch als een geheel. Een tocht langs sommige van de meest duistere plekken op de kaart van Arda, hand in hand met niet bepaald de meest vriendelijk schepsels uit haar geschiedenis, het blijft immers black metal. Steeds vaker bemerk ik dat ik op zoek ga naar een muzikale reis op een album. Niet zoals in de popmuziek gebruikelijk is een collectie van verschillende liedjes, maar naar één verhaal, verteld in opvolging van elkaar. Dat gevoel heb ik, zoals bij de eerdergenoemde opera, ook bij With Doom We Come.

Dit is voor mij zo’n album dat je voor gaat zitten en niet meer afzet tot het gedaan is. Een individuele track van dit album luisteren zou wat mij betreft zinloos zijn, al heb ik wel mijn duidelijk favoriet. Het meeslepende en allesomvattende Mirklands is wat mij betreft het hoogte punt van dit meesterwerk. De verschillende tempo’s, instrumenten en de sfeer van deze track bewijzen voor mij dat Summoning een homerun heeft geslagen met dit album. Vijf jaar lang wachten is dan een kleine prijs die betaald moest worden in afwachting van dit epos.

Het geheel wordt afgesloten met de titel track van het album. Het is meteen ook de langste song op het album, dat met 11.18min de voorganger net naar de kroon steekt. De heuse koren aan het einde van deze hekkensluiter benadrukken nog eens de epische schaal van deze release. Na een dik uur ben ik volledig onder de betovering die With Doom I Come over me uitsprak. Vanaf de eerste pauk slagen tot de laatste klaagzang was ik geketend aan deze release. Gelukkig is er een repeat functie die mij de hele tocht nog eens liet afleggen. In de woorden van Tar-Calion: ‘Kneel before your conqueror!’

Tracklist: