Het Noorse Audrey Horne begon ooit als een hobbyproject van Ice Dale (Enslaved) en King ov Hell (Gorgoroth). Twee blackmetaliconen die de handen in elkaar slaan om rock ‘n’ roll te spelen, dat hadden we zelden meegemaakt. De samenwerking leidde tot sterke albums als No Hay Banda en Le Fol. De songs en de sound klonken verrassend modern en hadden hier en daar wat invloeden van Tool en andere hippe jaren 90 bands. Met platen als Youngblood en Pure Heavy kozen ze echter het pad van de vette rock ‘n’ roll met een metalen randje. Met het fris klinkende nieuwe schijfje Blackout trekken ze die lijn gewoon door.

Albumopener is de eerste single This is War. Het is een, naar Audrey Horne-normen, vrij lange song. Stuwende drumpartijen en spetterende twin gitaren zetten meteen de toon. Het refrein is erg catchy en dus makkelijk meezingbaar. Verder is This is War een pure heavy metal hymne die sterk aan Iron Maiden doet denken. Tweede single Audrevolution volgt en is moderne rock ‘n’ roll op zijn best. De drums -koebel incluis-  en de basgitaar leggen een stevige basis. In tegenstelling tot This is War is dit een korte, gebalde song dat het vooral moet hebben van zijn anthem achtig refrein.

In de titelsong wordt de koebel weer van stal gehaald. Hier horen we de sound, door de twin gitaarsolo’s, richting Thin Lizzy uitgaan. Naar het einde toe passeert er nog een lange gitaarsolo die indruk maakt. Gitaristen Ice Dale en Thomas Tofthagen (Sahg) hoef je natuurlijk geen lessen meer te geven. Met This Man gaat het nog wat meer richting Thin Lizzy. Het is een gezapige song die steunt op een luchtig gitaarriedeltje. Een echte feelgood track! Midnight Man gaat er weer wat steviger tegenaan en is een klassieke hard rock stamper. Met Light Your Way zitten we over de helft en trekt de band terug de heavy metal kaart. De dubbele kicks worden nog eens bovengehaald en de drive doet denken aan Judas Priest. De introductie van een hammond orgel is vrij onverwacht maar stoort allesbehalve. Het geeft het nummer een warmere uitstraling.

California doet dromen van warme zomeravonden en langgerekte stranden. Naar het einde toe krijgt het nummer meer vaart en duikt dat schitterend gitaarwerk weer op. Een uitschieter, terwijl bijna alle andere songs ook al  van een hoog niveau getuigen. ‘Bijna’, inderdaad, want Satellite is een misser. Het pakt niet en het geheel komt nogal kinderachtig over. Een zinsnede als ‘Baby you’re my morningstar’ hoefde nu echt niet. Gelukkig zet het navolgende Naysayer weer orde op zaken. De ondertussen gekende ingrediënten worden nog eens samengevat. Het afsluitende Rose Alley maakt duidelijk dat Audrey Horne, ondanks het hoge niveau van musiceren, vooral in het leven is geroepen om de bandleden een reden te geven om eens flink te feesten. Door een juichende en meezingende menigte op de achtergrond geeft de song de indruk live te zijn opgenomen. De vette knipoog naar Thin Lizzy (Rosalie, iemand?) tovert een glimlach op ons gezicht. Audrey Horne blijft een leuk bandje en slaagt er met Blackout in om de grijze dagen even te doen vergeten.