MTV’s Headbangers Ball was in het eerste deel van de nineties een TV-programma op de toenmalige populaire TV-zender gepresenteerd door de bevallige Britse Vanessa Warwick. Een aantal jaren voordien, meer bepaald in 1989, werd een eenmalige MTV’s Headbangers Ball Tour georganiseerd door de VS met Anthrax, Exodus en Helloween op de bill.
Een aantal jaren terug werd de tour terug in het leven geroepen, de editie van vorig jaar die op 26 november in het Nederlandse Utrecht van start ging en op 12 december in Londen een slotshow kende, hield voor het tweede jaar op rij halte in Vlaanderen, deze keer in de Antwerpse Trix nadat de vier bands al een resem steden in Duitsland en nog zestal andere landen bezochten. Op de affiche van dit jaar: Deserted Fear, Insomnium, Overkill en Max & Iggor Cavalera Return To Roots.
De show wordt aangevat door de mij onbekende Duitse oldschool deathmetalband Deserted Fear uit Eisenberg (Thüringen), een band die al tien jaar aan de weg timmert maar voornamelijk bekendheid geniet in het eigen Duitsland. Het is vandaag de eerste show ooit in België voor de Duitsers.
Begin vorig jaar bracht de band bij Century Media een derde album op de markt onder de naam Dead Shores Rising.
De jongens hebben de pech voor een vrijwel lege zaal te moeten spelen, de lokroep naar dit evenement is duidelijk in dovemansoren terecht gekomen in tegenstelling tot vorig jaar wanneer MTV’s Headbangers Ball voor een vrijwel uitverkochte Zaal De Mast in Torhout zorgde.
De Duitsers brengen gedurende een dik half uur melodieuze en bijwijlen ritmevolle aggressieve death metal met brutale zangpartijen die vaak doen denken aan een stevigere Bolt Thrower of in vlagen aan Dark Tranquility of At The Gates.
Helaas krijgen de jongens maar weinig respons van het gering opgekomen publiek dat duidelijk nog moet ontdooien, op twee jonge dames na die vooraan lekker staan te dansen.
Ondanks een koel publiek, een magere opkomst en het vroege uur is Deserted Fear een uitstekende opener voor deze versie van het terug in het leven geroepen MTV’s Headbangers Ball.
Tot mijn grote verbazing moet/mag Insomnium al om 19:50 uur als tweede band opdraven, ik had die graag een plaatsje hoger zien staan op de bill, voor hen ben ik namelijk naar de Trix afgezakt. De laatste platen die de Finnen uitbrachten waren één voor één pareltjes. Op een aantal weken na was Insomnium een jaar geleden een half uurtje verderop te zien in Biebob met een headlining show waarin ze hun laatste worp voorstelden, het onvolprezen Winter’s Gate.
Vandaag geen integrale Winter’s Gate maar een 50’ durende best of-show waarin de heren uit Joensuu wonderbaarlijke nummers brengen uit de geschiedenis van de band voor een al iets talrijker publiek. The Primeval Dark en While We Sleep worden op een relatief rustige wijze gebracht om vervolgens het ritme wat te verhogen en vanaf Weather The Storm slaat het vuur in de pan en vanaf dit ogenblik is er geen stoppen meer aan. Met Ephemeral uit Shadows of the Dying Sun krijgen we een hoogtepunt van deze editie van MTV’s Headbangers Ball.
Markus Vanhala, bekend van Omnium Gatherum, steelt meermaals de show met zijn gitaarwerk waarbij hij zijn Jackson flying-V op zijn bovenbeen laat rusten terwijl hij de snaren van zijn gitaar bespeelt turend naar het publiek. Frontman Niilo Sevänen wisselt growls af met clean vocals terwijl hij ijzersterke baslijnen brengt en het publiek een duwtje in de rug vraagt voor de arme jongens uit het hoge noorden door T-shirts of muziek te kopen aan de merch stand.
De laatste opwarmer van de avond komt van over de grote plas. Overkill heeft met The Grinding Wheel recent een nieuwe langspeler uitgebracht, de achttiende al en een negentiende zou volgens nieuwbaken drummer Jason Bittner al in de maak zijn.
Van meet af aan brengen de Amerikanen een wervelende thrashset die duidelijk in de smaak valt van de nog steeds relatief magere opkomst. De band uit New Jersey opent met de tweede single uit de nieuwste langspeler, Mean, Green, Killing Machine, waarbij de kleine bassist en songwriter met Italiaanse roots D.D. Verni tijdens de eerste minuut de hoofdrol opeist tot zanger Bobby “Blitz” Ellsworth het podium komt opgedraven, twee charismatische vijftigers die overlopen van de energie en stichters van Overkill in 1980.
Al vanaf het tweede nummer wordt een moshpit in het leven geroepen, de eerste van veel terwijl lead gitarist Dave Linsk naar goede gewoonte in bermuda de ene riff na de andere uit zijn mouwen schudt.
De Amerikaanse sneltrein Overkill raast door de set met zowel nieuwe nummers als vooral ouder werk uit het bijna veertig jarig bestaan van de band en eindigen na vijftig minuten met een cover van The Subhumans, Fuck You, een nummer waarbij mening bezoeker maar al te graag de titel van het nummer meebrult en logischerwijze de middenvinger de lucht in steekt.
Bobby Ellsworth mag dan een nogal scherpe stem hebben die niet iedereen aanspreekt, hij is zonder twijfel een geboren entertainer die zich tussen nummers waagt aan een aantal woorden in best verstaanbaar Nederlands.
Een sterke set van een band met een lange geschiedenis die met zijn laatste cd bewijst dat er geen sleet op zit.
De headliner van deze derde vernieuwde MTV’s Headbangers Ball Tour is Return To Roots van de Braziliaanse broertjes Max en Igor Cavalera.
Met Return To Roots brengen de broers een ode aan Roots, de van mijlenver bekendste plaat van Sepultura, een tour die aangevat werd met Marc Rizzo als lead gitarist maar kort voor dit optreden de tour moest verlaten omwille van ernstige familiale problemen en vervangen werd door Soulfly bassist Mike Leon, in het verleden bassist bij Havok.
Het Antwerpse Trix is het decor voor de derde laatste show van Return To Roots dat anderhalf jaar geleden live in het leven geroepen werd.
Op het podium zien we als achtergrond een afbeelding van twee Amazone indianen, in analogie met het emblematische album. Daarvoor staat het drumstel van Igor Cavalera versierd met foto’s van wijlen Charles Manson en Martin Eric Ain, de voormalige bassist van Celtic Frost, een drumstel dat geflankeerd is door geluidsversterkers gehuld in camo-doeken. Centraal vooraan staat het microfoonstatief van Max Cavalera dat naar gewoonte versierd is met een kogelriem.
De Braziliaanen spelen zoals eerder vermeld Roots vrijwel integraal en beginnen uiteraard met Roots Bloody Roots dat meteen de zaal in vuur en vlam zet. Nog steeds is de opkomst relatief mager maar de aanwezigen genieten volop van de zeer Braziliaans getinte muziek waarbij Max Cavalera het gebruik van een authentiek snaarinstrument uit het Amazonewoud niet schuwt.
Als Roots Bloody Roots het vuur aan de lont bracht dan zorgt Ratamahatta voor de explosie waarbij het vrijwel voltallige publiek probeert mee te brullen en staat te springen met de handen in de lucht, één van de hoogtepunten van de avond. Bij momenten is het pijnlijk duidelijk dat Max Cavalera niet meer de stemkwaliteit heeft van in zijn debuutjaren al blijft de man het beste van zijn hedendaagse zelf geven, de vooruitgang in levensjaren kan je immers niet tegenhouden, de daaraan gekoppelde aftakelingen evenmin.
Na ongeveer een uur krijgen we een opzwepende drumjam met alle leden van de band vergezeld door Jason Bittner, de drummer van Shadow Falls en sinds april 2017 de vaste slagwerker van Overkill nadat hij Flotsam & Jetsam verliet om de vrijgekomen plaats van Ron Lipnick in te nemen.
De reguliere set wordt afgesloten met het nieuwe Cavalera Conspiracynummer Excruciating dat geadapteerd wordt met een passage uit Walk van Pantera als ode aan Dimebag Darrell.
Na een kort intermezzo keren de heren terug met een snelle versie van Ace of Spades, een nummer dat de afgelopen twee jaar gespeeld werd door ontelbare bands nadat Lemmy eind 2015 het tijdelijk voor het eeuwige inruilde. De show wordt afgesloten met een tweede keer Roots Bloody Roots in een alternatieve versnelde versie.
Max Cavalera mag dan niet meer zijn wat hij ooit was, deze show was één van de beste die ik de man zag afleveren het afgelopen decennium.
0 reacties