De Duitse thrash grootheden Kreator brachten eind januari 2017 Gods of Violence uit, hun veertiende album na vijf jaar stilte. Kort nadien gingen de heren uit Essen de hort op om dit album voor te stellen in zowel Europa als Noord-Amerika, Azië volgde. Een jaar na datum is het weer van dattum en bezoeken ze de steden die ze vorig jaar niet aandeden. Amped-Up was aanwezig in het Franse Rijsel en brengt voor u een verslag uit van de eerste show van de nieuwbaken tour.
Omdat de Duitse heren uit Essen graag vroeg onder de wol kruipen wordt het beginuur in de loop van de dag vervroegd van 20:00 uur naar 19:15 uur, net voor de show begint worden daar nog eens twee minuten van afgeknibbeld waardoor Dagoba om 19:13 uur het podium moet opdraven, ontiegelijk vroeg naar Franse normen en wie het evenement niet op Facebook volgde miste daardoor het eerste voorprogramma.
De Zuid-Franse groove metalband komt niet enkel haar nieuwe en zevende album, Black Nova, voorstellen maar ook een nieuwe gitarist in de persoon van Richard De Mello die vandaag voor het eerst op de planken staat met Dagoba, al de vijfde lead gitarist in de 20-jarige geschiedenis van de band uit Marseille.
Na een korte intro van Bram Stoker’s Dracula vliegt de band erin met het zeer groovy I, Reptile, een nummer uit Post Mortem Nihil Est, een album dat inmiddels vijf jaar oud. Richard De Mello heeft duidelijk geen enkel aanpassingsprobleem ook al werd hij pas vorige maand ingelijfd net voor de Kerstdagen. Na het eerste nummer schakelen de mannen over op een nummer uit hun tweede album terwijl het podium blijft baden in relatieve duisternis.
Met Inner Sun krijgen we de eerste single van Black Nova, het nieuwste en veruit beste album van de band, een nummer dat aangevat wordt met elektronische samples die wat vreemd in de oren klinken maar al snel krijgt het industriële de bovenhand terwijl het aangroeiende publiek er duidelijk zin in heeft.
Headbangend wordt met When Winter … nogmaals teruggegrepen naar Post Nihil Mortem Est, iets wat me nogal verbaast wetende dat de band een best wel leuk nieuw album heeft die me dunkt gepromoot mag worden. Twee nummers uit het voorlaatste album volgen om uiteindelijk na een klein half uur af te sluiten met het meest industrial nummer van de avond, The White Guy (and The Black Ceremony) dat erg doet denken aan Fear Factory.
Een bevredigende set zonder meer met als verzachtende omstandigheden het vroege uur waarop de band de show moest aanvatten en niet kon rekenen op een voltallig pulbiek.
Oorspronkelijk moest Decapitated als tweede opwarmer fungeren maar de heren zaten voor gekende redenen vast voor een verlengd verblijf in de VS, sinds eind vorige maand zijn ze terug thuis in Polen en werden alle telastleggingen achterwege gelaten zonder dat er een proces kwam.
Als vervanger werd Vader opgetrommeld, niet de daddy van de heren van Decapitated maar hun landgenoten die in hetzelfde genre actief zijn, death metal dus, een band die aan de wieg stond van het genre. Zanger Piotr Wiwczarek was trouwens de producer van de eerste album van Decapitated.
Met deze tour brengt Vader een ode aan hun debuutalbum, The Ultimate Incantation, dat 25 jaar geleden uitgebracht werd en vandaag integraal gespeeld wordt door de Polen uit Olsztyn die aangevuld worden met de Britse drummer James Stewart, inmiddels al zeven jaar achter het drumstel.
De titanen van de death metal brengen behoorlijk snelle old school death metal zonder franjes waarbij meermaals het talent van beide gitaristen boven komt te drijven. Heen en weer lopen op het podium is niet aan de band besteed, oerdegelijk death metal spelen des te meer.
Zanger Piotr Wiwczarek met zijn Ran Invader V-gitaar die hij samen met de Poolse luthiers hielp ontwerpen is helemaal in het leder uitgedost en draagt behoorlijk wat sierpinnen in analogie met Rob Halford van Judas Priest. De man waagt zich meermaals aan het Frans en slaagt daar behoorlijk goed in al gaan zijn talenten als muzikant hem een stuk beter af.
40-minuten lang blijven de heren het publiek boeien met hun oude nummers, hier en daar merk je fans die wellicht speciaal voor Vader naar de voormalige bioscoop zijn afgezakt, de zaal is beneden zo goed als helemaal vol, op het balkon is nog wat plaats vrij.
Een overtuigende set geleid door een innemende Piotr Wiwczarek al mag de bijdrage van lead gitarist Marek Pajak niet verwaarloosd worden, die van de andere twee muzikanten evemin trouwens.
Kreator sluit de avond af met het tweede Europese luik van hun Gods of Violence Tour. De vijf jaren stilte hebben de Duitse thrashers deugd gedaan, het bewijs daarvan is de voortreffelijke langspeler die ze eind januari 2017 uitbrachten en het tot nummer één in de Teutoonse charts schopte, een unicum in het 33-jarige bestaan van de band.
Exact twee maand nadat ze Metal Hammer Paradise in het uiterste noorden van Duitsland afsloten beginnen ze aan hun nieuwe tour in het Noord-Franse Rijsel, beter bekend als Lille, in een voormalige bioscoop uit de jaren vijftig die zonder veel renovatie omgetoverd werd tot een concertzaal in de buurt van het station van de vijfde grootste stadsagglomeratie van Frankrijk.
Alhoewel deze tour een verlengstuk is van de vorige werd de volgorde van de setlist helemaal omgegooid en is de show wat meer bescheiden. Bij het begin van het eerste luik van de tour werden confetti afgeschoten met kanonnen, deze keer is daar geen sprake van. De lazer show werd eveneens achterwege gelaten, leuk zijn de kerkelijke glaswerken op de achterkant van het podium die dienst doen als videoschermen, het gevallen kruis dat voor het drumpodium ligt is een andere leuke gimmick.
Wat de Duitsers wel meegebracht hebben is hun enthousiasme, iets waar nooit geen gebrek aan is bij Kreator. Ik vergelijk de band graag met Duitse voertuigen, stevig, kwalitatief en een lang leven beschoren. De show wordt ingeleid door Run To The Hills van Iron Maiden waarna Mille Petrozza en de zijnen het podium bestormen.
Vrijwel één derde van alle nummers die gebracht worden, één voor één pareltjes van de thrash wereld, komen uit de laatste plaat, gevolgd door drie nummers uit Phantom Antichrist, het voorgaande werk dat eveneens een succesvolle plaat was. Het is net de titelsong en single van deze voorlaatste plaat dat de show met brio aangevat wordt, gevolgd door Hail To The Hordes uit de langspeler die vorig jaar op de mensheid losgelaten werd, een intro van Army of Storms en Enemy of God volgen alvorens Mille Petrozza zich tot het Frans publiek richt om deze te begroeten.
Klokgeluiden leiden Satan Is Real in dat na het begin meteen al een tweede sterk moment is in de show net als bij de inleiding van Flag of Hate wanneer diezelfde Mille Petrozza op het podium staat te zwaaien met een vlag. Het ene sterke nummer na het andere volgt terwijl de Finse gitarist Sami Yli-Sirniö regelmatig koketteert met het publiek.
Aan het slot van de show brengt de band een ode aan gestorven collega’s met Fallen Brother waarin we de op videoschermen beelden zien van de rockers die ons de afgelopen jaren verlieten of dat lang geleden al deden zoals ondermeer Bon Scott.
Pleasure To Kill is het allerlaatste nummer waarmee de Duitsers na anderhalf uur afscheid nemen van het publiek en zodoende de show afgelopen is tegen 22:45 uur. De Teutonen kunnen onder de wol terwijl het publiek huiswaarts keert of naar de bar gaan met een goed gevoel na een set om duimen en vinger af te likken, ook voor minder ingewijden in de thrash wereld.
0 reacties