Al jaren vraag ik mij af wat het Zweedse Ghost toch zo speciaal maakt in het metalwereldje. De band grossiert absoluut niet in stevige metalgeluiden maar klinkt eerder poppy met een achtergrond van stevige gitaren. Zanger Papa Emeritus III is nu ook niet meteen iemand met een typische metalstem. De zelfverklaarde paus klinkt als een gewone popzanger met zijn ietwat zweverig stemgeluid dat bijwijlen gaat klinken als een afgebotte zaag.

Wat natuurlijk wel aanspreekt bij een metalen publiek is de gimmick rond de hele groep. Elk album verandert de frontman van naam en zijn pupillen op het podium zijn verkleedt als monniken. Toch hebben de Zweden een formule gevonden om heel wat zieltjes voor hun muziek te winnen en zelf betrap ik mij er steeds op dat de muziek van Ghost geregeld door mijn huiskamer zweeft ondanks het feit dat ik er nog steeds niet uit ben of dit nu echt goed is of niet.

Na drie succesvolle studio-albums vond de band dat het tijd werd om eens een live-album op de mensheid los te laten. Daarvoor trok het gezelschap naar Amerika waar het duistere gezelschap ook helemaal in de lift zit. Misschien is het net die mix van stevige pop waarin diverse metalelementen in worden verwerkt die er voor zorgen dat de band door een steeds grotere schare fans gevolgd wordt.

Dit livegebeuren laat ook horen dat Papa Emeritus III wel degelijk weet hoe hij zijn publiek moet entertainen en live staat de band ook fantastisch te musiceren en laten ze alle grote songs uit die drie studioplaten op de fans in San Francisco los.

Aan het eind van deze dubbele liveregistratie ben ik er voor mezelf nog steeds niet uit of ik dit nu subliem moet vinden of mag klasseren als complete bagger, want ondanks dat de vocalen van onze metalen paus geregeld irritant overkomen, blijf ik gebiologeerd verder luisteren tot de allerlaatste noot is uitgestorven.

Misschien heeft Ghost wel de perfecte muzikale mix gevonden om de pop- en metalliefhebbers te verzoenen. De songs van Ghost zijn poppy genoeg om de popadept overstag te doen gaan. Langs de andere kant is het metalaspect meer dan voldoende aanwezig om ook de fans van het hardere genre te verzoenen met de poppy inslag.

Ghost zou wel eens een perfecte Zweedse inzending kunnen zijn voor het songfestival. De band is mysterieus, de teksten zijn duister en de muziek spreekt heel wat mensen van een divers muzikaal pluimage aan. Live weten ze ook hun mannetje staan zoals we kunnen horen op deze liveregistratie die ik alleen al een hoge score moet geven voor de manier waarop de band zich hierop profileert.

Tracklist:

CD1

1)            Square Hammer

2)            From The Pinnacle To The Pit

3)            Con Clavi Con Dio

4)            Per Aspera Ad Inferi

5)            Elizabeth

6)            Body And Blood

7)            Devil Church

8)            Cirice

9)            Ghuleh / Zombie Queen

CD2

1)            Year Zero

2)            Spoksonat

3)            He Is

4)            Mummy Dust

5)            Secular Haze

6)            Absolution

7)            Ritual

8)            Monstrance Clock