Bart Vereecke

Weinig hedendaagse metalbands zijn zo innovatief als het Zweedse Tribulation. We kunnen het dan ook makkelijk als de meest fascinerende band van het laatste decennium bestempelen. Het spreekt voor zich dat hun nieuwste en reeds vierde studioalbum, Down Below, één van dé releases is waarop wij van Amped-Up vol spanning zaten te wachten. Met een creatieve mix van death/black metal en almaar meer invloeden van de traditionele metal en gothic rock, lijkt het er stilaan op dat het viertal zijn ware identiteit gevonden heeft. Restte hen bij deze de loodzware taak om te bevestigen, na het baanbrekende Children Of The Night, welk dateert van 2015. Of Down Below opnieuw garant staat voor een triomf van duisternis en dood, kom je hier te weten.

Een nieuw Tribulation album is als het ware een stap in het onbekende en brengt ons op plaatsen waar obscure schepsels hun ogen glinsteren. Waar het Zweedse kwartet in 2009 met The Horror nog een debuutplaat afleverde die vooral berustte op de klassieke death metal, volgde er met The Formulas Of Death (2013) een beduidende wijziging van koers. De pure death/black thrash metal van weleer werd almaar meer afgekruid met elementen uit de traditionele metal en gothic metal. Een boeiende mix van agressieve death/black metal vocalen in combinatie met de melancholische gitaar melodieën en progressieve songstructuren vormden de basis tot het grote succes van het grensverleggende Children Of The Night (2015). Een album dat toen zonder twijfel kon meedingen naar de titel ‘album van het jaar’. Amper drie jaar later mogen we ons dus opmaken voor de volgende pagina in de nu al rijke muzikale discografie van deze band.

Het viertal afkomstig van Arvika bestaat uit Jahannes Andersson op bass en zang, Adam Zaars en Jonathan Hultén op gitaar en nieuwkomer Oscar Leander (ex-Deathstars). Deze laatstgenoemde vervangt Jokob Ljungberg, die het om persoonlijke redenen voor bekeken hield.

Net als bij voorgaande albums experimenteert Tribulation ook op het nieuwe Down Below met een nieuw logo. Maar ook muzikaal blijven deze vier heren de grenzen aftasten, zij het dat de evolutie ditmaal niet zo dramatisch is. Vrij snel is duidelijk dat Down Below een logische volgende stap is in de muzikale evolutie van deze band. Er zijn zowel elementen van The Formulas Of Death en Children Of The Night aanwezig, al klinkt alles net wat toegankelijker, zonder dat de Zweden daarbij van hun duivelse pad afdrijven. De sfeer welke Tribulation op dit album weet te creëren lijkt je mee te voeren naar een afgetakelde basiliek in een afgelegen gebied. Niet helemaal in de stad of helemaal in het bos, zoals Adam Zaars zelf verklaarde in interviews.

Wanneer de eerste riff van The Lament weerklinkt snap je meteen wat men bedoelt. De kathedraaldeur staat meteen open en weet je in geen tijd op te slorpen in een koude, rustgevende duisternis. Een perfect huwelijk van zachte schoonheid met een morbide fascinatie. Het betreft een prima openingstrack die zelf de meest casual luisteraar enthousiast kan maken, leunend op de toegankelijke aard van hun vorige album.

Bij het daaropvolgende Nightbound krijgen we een intro die zomaar van een plaat van The Scorpions geplukt kon zijn. Daarna grossieren Zaars en Hultén met de hypnotiserende melodieën welke vrij catchy klinken. Met Lady Death, dat reeds in december ’17 op een EP vinyl verscheen, zetten we deze zegetocht verder. Een nummer dat een pak donkerder is dan zijn voorganger met een sterke aanwezige bass, een norse riff en de bijtende black/death vocalen van Johannes Andersson.

Bij zowel Subterranea als Lacrimosa is hoorbaar dat Tribulation op deze nieuwe plaat zwaar gebruik maakt van extra instrumentatie, met dreigende pianotoetsen, enge orgels, onheilspellende kerkklokken en monniksgezangen. Dit alles zorgt voor een meer gothische sfeer, wat al zeker het geval is bij de sombere uitsmijter Here Be Dragons.

Het instrumentale Purgatorio zorgt voor een rustpunt halverwege de plaat. Tevens is dit nummer met een ietwat theatraal karakter de sfeervolle overgang tussen Subterranea en de verwoestende intro van Cries From The Underworld.

Van verval geen sprake op dit album, want op het einde krijgen we met het wondermooie The World nog een klepper voorgeschoteld. Een nummer met invloeden van de jaren ’80 darkwave/gothic rock heeft een intro die bijwijlen doet denken aan Killing Joke. Het overwegend instrumentale nummer mag absoluut tot de favorieten van dit album gerekend worden. We geven een link met videoclip dan ook graag met jullie mee (onderaan dit artikel).

Mooi meegenomen is uiteraard de uiterst nauwkeurige productie welke deze plaat geniet. Opnames van dit album vonden plaats in Studio Corbra. De drums van Oscar Leander werden opgenomen in de befaamde Soundtrade Studios. Waar ooit legendes als ABBA, Yngwie Malmsteen en Europe songmateriaal gingen opnemen. Het laat zien dat dit kwartet de perfectie wil nastreven.

Na meerdere hoorzittingen mag dan ook duidelijk zijn dat Tribulation met Down Below een album vol edelstenen aflevert. Over een totale lengte van 47 minuten weten de heren de doden te verleiden met melancholische gitaargeluiden en klinkt het bij momenten zowel fris als deprimerend/depressief. Het album balanceert wat op de grens tussen de commerciële toegankelijkheid en de liefde voor de underground. Het toont nogmaals over welk potentieel deze Zweden wel beschikken, en ze meer dan klaar zijn voor het grote publiek.

Wie dit album aan zijn platenkast wil toevoegen: Op 26 januari gooit Tribulation zijn nieuwste telg Down Below op de markt via het label Century Media Records. De vinylliefhebbers onder ons scoren er een indrukwekkende hoes mee, welke ontworpen is door gitarist Jonathan Hultén. Net als de plaat zelf geeft deze niet meteen al zijn geheimen prijs.

Tracklist: