Ashley Bickx

Het nieuwe jaar was nog geen week oud of de Amerikaanse metalband Black Veil Brides bracht met Vale zijn vijfde langspeler uit via Spinefarm Records. Qua populariteit mag deze band stilaan bij de grotere acts uit het genre gerekend worden mede dankzij het legioen dolgedraaide, vrouwelijke fans dat deze band achter zich heeft weten te scharen. Als de One Direction van de metal worden ze soms wel eens minachtend omschreven, maar toch gaat er heel wat meer schuil achter dit vijftal. Leg die vooroordelen opzij, want in januari is het immers nog niet sociaal aanvaard om de goede voornemens weer op te bergen tot eind december.

Black Veil Brides zal bij de meeste metalfans wel ergens een klein belletje doen rinkelen. Bij het merendeel van deze metalheads zal daar een negatieve connotatie mee gepaard gaan. Compleet onterecht! Oké, het eerste album mag dan wel één grote brok emo metal zijn, hetgeen deze heren lieten horen op het tweede album, Set The World On Fire, getuigde van heel wat potentieel. Doorheen de jaren heeft Black Veil Brides zich een eigen geluid weten toe te eigenen, wat gezien de hoge graad van concurrentie de laatste jaren absoluut geen sinecure meer is. De daaropvolgende albums waren meer dan degelijk, maar een echte absolute uitschieter zat er in mijn ogen niet tussen.

Iets waar deze Vale anno 2018 verandering in zal brengen! Persoonlijk had ik ergens een gevoel van angst dat dit album misschien wel eens kon uitdraaien op een grote tegenvaller, maar die angst kon ik al na de eerste luisterbeurt opbergen. Vale klinkt nog steeds als een Black Veil Brides-album, maar alle ingrediënten zijn in zekere zin geëvolueerd in de positieve zin. De band klinkt volwassener dan ooit. De gitaartandem ‘Jinxx’ en Jake Pitts schudt de ene na de andere riff uit zijn mouwen en met Andy Biersack beschikken ze over een frontman die album na album beter voor de dag komt. De occasionele screams mogen dan wel voorgoed tot het verleden behoren, toch wordt dit ruimschoots goed gemaakt door de vocale prestatie die Meneer Biersack hier laat horen.

Naar goede gewoonte vormt ook deze Vale weer een mooie kruisbestuiving tussen stevigere, meer up-tempo nummers en enkele tragere, krachtige ballads. De grootste constante op dit album zijn wederom de fenomenale gitaarsolo’s van wonderkind Jake Pitts. Daarnaast is Black Veil Brides niet bang om de grenzen van zijn eigen muzikale kunnen op te zoeken én te verleggen. Het mooiste bewijs daarvan vormt het ruim acht minuten durende Dead Man Walking, dat een mooie weergave biedt waar deze band voor staat en waarbij op het eind op een inventieve wijze teruggekoppeld wordt naar het refrein van het voorafgaande The Outsider.

Na de eerste luisterbeurt leken nummers als Wake Up, Our Destiny en My Vow zich meteen met Tec 7 vastgekleefd te hebben aan mijn hersenpan. Na de tweede luisterbeurt werd dit drietal vergezeld door de rest van de nummers die op deze Vale terug te vinden zijn. Om maar een kleine indicatie te geven van de graad van verslaving die met dit schijfje gepaard gaat. Slechte nummers zijn er op dit kleinood dan ook gewoonweg niet te bespeuren.

Na Set The World On Fire was ondergetekende reeds gecharmeerd, maar door deze Vale heeft Black Veil Brides mij helemaal over de streep getrokken. Riffs, gitaarsolo’s, catchy vocalen en nummers die zich perfect lenen tot een portie Singstar. Geluk bij een ongeluk dat ik de show in Tilburg op dertig januari zal moeten missen of ik had mij op de eerste rijen geposteerd tussen alle krijsende, vrouwelijke fans.