Bart Van Gestel

Orkestrale death/doom metal van Down Under. Zo omschrijf je best Rise Of Avernus. Met Eigengrau is er sinds half januari nieuw werk. Met een voorliefde voor bombast en symfonie is uw dienaar de vrijwilliger bij uitstek om de plaat op de testbank te leggen.

Rise Of Avernus opereert sinds het begin van dit decennium vanuit Sydney. Hun eerste release, een zelfgetitelde ep, was aanvankelijk nogal braaf. Op L’appel du vide (2014) zijn de eerste symfonische elementen reeds aanwezig. Deze plaat deed me denken aan het Nederlandse Xystus, vooral lekker theatraal. Een jaar later gaat de band helemaal los op Dramatis Personae, zijn tweede ep. Hun bestaan werd opgemerkt en resulteerde in concerten met Septicflesh, Rotting Christ, Fleshgod Apocalypse en zelfs Apocalyptica.

Drie jaar later is het hoog tijd voor de opvolger van Dramatis Personae. Eigengrau is de nec plus ultra van Rise Of Avernus. De band heeft een duidelijke groei ondergaan en levert al zeer vroeg op het jaar lijstjesmateriaal af.

De composities zijn heerlijk royaal. Er is ontzettend veel te ontdekken en nog meer te genieten. De regelmatig zéér sfeervolle nummers pakken je op en zetten je neer op plekken waar je nog nooit vertoefd hebt. De sfeervolle stukken worden aangevuld met heerlijk brutale en dissonante elementen, al mag het wat mij betreft hier nog iets bruter aan toe gaan. Hier wordt niet helemaal het niveau van soortgenoten als Fleshgod Apocalypse of Septicflesh gehaald. Dit kost toch punten, maar betekent evenzeer dat er nog groeimarge aanwezig is. Toch is Eigengrau zéér genietbaar, net door die sfeervolle creaties die soms gewoon superieur zijn tegenover wat de laatste tijd her en der verschijnt.

Verhaal en betekenis van de muziek zoeken en vinden we in de titel van het album. Het zien van een diepgrijze tint terwijl licht totaal afwezig is, wordt omschreven door de term Eigengrau. Dit betekent eigenlijk zoveel als het induceren van ervaringen, gevoelens en zelfs het hele onderbewustzijn terwijl we onszelf bevinden in wat men absolute duisternis zou kunnen noemen. Het album is volledig gewijd omtrent dit fenomeen uit de psychologie. Voer genoeg dus om een aantal nummers mee te vullen.

tracklist: