Na een schitterende debuutplaat in 2015 komt Good Tiger vandaag op ons af met zijn tweede wapenfeit. We Will All Be Gone is het vervolg op A Head Full Of Moonlight. In interviews gaf gitarist Derya Nagle reeds aan dat ze meer gingen focussen op de teksten in plaats van een ‘wow factor’. Eens horen wat deze proggers uit Londen ons te bieden hebben.

Voor mensen die Good Tiger nog niet kennen, de band bestaat uit leden van enkele prominente bands in de prog wereld. De twee gitaristen komen uit The Safety Fire, zanger Elliot Coleman uit Sky Eats Airplane’s maar meer gekend als vervanger van Dan Tompkins bij TesseracT. Voormalig touring gitarist Morgan Sinclair bij Architects speelt hier de bass en tenslotte op de drum hebben we Alex Rüdinger die bij The Faceless drumde. Toen de band bekend werd gemaakt, werd meteen de naam ‘superband’ op hen gestempeld, maar na hun debuutplaat leek dit geen waar te zijn, want de band is zoveel meer dan dat én beter.

Waar hun eerste album gekleurd werd door intens gitaarwerk, is hun nieuwe een heel stuk rustiger. Nog steeds krijgen we uitstekend instrumentaal werk te horen, maar minder gelijkaardig aan The Safety Fire. Dit komt de prachtige stem van Elliot Coleman alleen maar ten goede, die nu veel meer centraal staat dan op de vorige plaat. Wat kan die man zingen!

De cd starten we met The Devil Thinks I’m Sinking en wat een openingstrack is dit geworden! Het begint zeer rustig en dan plots is er een kicker en begint het echt. Op dit nummer horen we nogmaals wat zanger Elliot zijn stem allemaal aan kan. Vervolgen doen we met Float On. Op dit nummer komen de instrumenten meer op de voorgrond. De harmonie tussen gitaren, bass en drum is fenomenaal. Ondertussen is de sfeer voor de rest van de plaat gezet. Sterk gevulde riffs met een super groovy feel. Op de derde plaats vinden we Such A Kind Stranger. Hier wordt de feel van de plaat nog maar eens gevestigd. De combinatie van de instrumenten en stem is gewoon subliem.

Blueshift doet verder wat de drie voorgaande nummers gevestigd hebben. We belanden reeds aan het vijfde nummer van de tien. Salt Of The Earth is voor mij de top track van deze plaat.  De gitaren voelen wat klassieker aan en hebben een beetje een retro feel maar het is de tekst die het voor mij doet. Misschien het meest catchy nummer van deze plaat, maar mij maakt het niet uit.

Na Salt of The Earth belanden we bij het tweede deel van het album. Sommigen van jullie zullen de vinyl moeten draaien. Grip Shoes werd eerder al vrijgegeven als single en ook hier treffen we weer het algemeen gevoel van de plaat terug met hier en daar een paar interessante breaks naar het einde van het nummer toe. Just Shy is dan weer een zeer rustig nummer met hier en daar wat intensere stukken.

Nineteen Grams is instrumentaal het zwaarste nummer met hier en daar een rustig moment. Ondanks het technischer zijn van dit nummer blijft de groovy feel er. Die is gewoon niet weg te slaan in deze plaat. Ons voorlaatste nummer is Cherry Lemon. Dit kort instrumentaal nummer is als een voorbode op het eindigen van de cd. Om de plaat af te sluiten eindigen we met I’ll Finish This Book Later. Het opent zeer traag en rustig. Na een intro gaan we over naar iets meer intensiteit voor we terug gaan naar het algemeen gevoel van de cd. Een mooi nummer om de cd mee te eindigen.

We Will All Be Gone is een schitterende werkstukje in mijn opinie, maar ik kan begrijpen dat sommige mensen de plaat ietwat als monotoon zullen aanzien. Terwijl op hun debuut het de gitaren waren die uitblonken, is het deze keer de prachtige stem van Elliot die de plaat draagt. Live zullen we waarschijnlijk een mix krijgen van de twee platen die alleen maar kan leiden tot een een schitterend concert.