Of we zin hebben in een last-minute tripje naar Trix in Antwerpen voor het concert van Night Demon en Accept? Tuurlijk dat! Zo tijdens de week vanuit het verre West-Vlaanderen naar ’t Stad rijden is doorgaans geen sinecure, maar deze keer ondervinden we gelukkig weinig hinder. We zijn ruim op tijd om met wat oude bekenden van gedachten te wisselen over de laatste weetjes in metalland. We houden wel van de formule van één headliner met één voorprogramma. Vaak zijn de voorprogramma’s niet veel soeps maar vandaag is dat wel eventjes anders! De nog relatief jonge old school heavy/speedmetalsensatie Night Demon uit Californië mag immers de spits afbijten.

Na twee platen, het goede Curse of the Damned uit 2015 en het schitterende Darkness Remains van vorig jaar, en de daaropvolgende sterke shows zijn de verwachtingen erg hoog gespannen. Om maar met de deur in huis te vallen, de Amerikanen maken het helemaal waar! Sterker nog, door de bevlogenheid waarmee ze met sprekend gemak het podium én het publiek inpakken, leggen ze zowaar het vuur aan de schenen van de hoofdact. Ongelofelijk wat een sound het drietal weet te produceren. Gitarist Armand Anthony – er pas bij sinds de release van Darkness Remains – schudt de ene na de andere catchy riff uit de mouwen terwijl zijn vingervlugge solo’s om van te smullen zijn. De charismatische drummer Dusty Squires mept er als een bezetene op los. Al dat moois gebeurt onder het goedkeurend oog van bandleider/zanger/bassist Jarvis Leatherby.

Night Demon (USA) @ Trix – Antwerpen – BE

Uiteraard brengt Night Demon niets nieuws. Hun sound is voornamelijk gebaseerd op de NWOBHM van Iron Maiden, Jaguar, Diamond Head en Satan. De heren weten het echter zo over te brengen dat het geen moment stoort. Door de krachtige en loepzuivere sound klinkt alles nog een stuk meer ‘in-your-face’ dan op plaat. Wat ook opvalt, is dat de band geen tijd te verliezen heeft. Ze willen in de tijd die ze gekregen hebben gewoon zo veel mogelijk nummers spelen. Van geleuter tussen de songs door is absoluut geen sprake. De dertien songs brengen een mooie mix van beide albums en een geniale uitvoering van Radar Love, dé grote Golden Earring-hit. Dit is meer dan een opwarmertje. Night Demon laat de zaal in vuur en vlam achter. De merchstand doet uitstekende zaken. We zien ze deze zomer graag terug op één van de vele festivals!

Armand John Anthony – Night Demon @ Trix – A’pen – BE

Trix is ondertussen, mede door het concert van Night Demon, een sauna geworden. De zaal zit goed vol, maar niet van die aard dat je nog nauwelijks kan bewegen. Het concert is dan ook niet uitverkocht. Het publiek bestaat vooral uit oudere rockers en echte metalheads. Het vrouwenpercentage ligt ergens op 5%. Geen piepkuikens en wanhopig om aandacht smekende tuttebellen zoals op het concert van Steel Panther eerder deze week in de 013 in Tilburg, maar madammen met ballen aan hun lijf!

Het vorig jaar verschenen Accept-album The Rise of Chaos is al nummer vier met zanger Mark Tornillo aan het roer. De plaat werd overal uitstekend onthaald, maar toch konden we ons niet van de indruk ontdoen dat het toch de minste van de vier is. In het geval van Accept is dat natuurlijk nog steeds uitstekend! De podiumopbouw bestaat vanavond uit enkele machines waarop rode zwaailichten gemonteerd zijn. De backdrop mag er ook best wezen. Er is een vervallen fabriek te zien met op de top van het centrale gebouw een Duitse adelaar tegen de achtergrond van een rode gloed.

Mark Tornillo – Accept @ Trix – A’pen – BE

Het vijftal begint keihard met Die by the Sword, tevens de openingssong van het nieuwe album. Meteen daarna volgt het ijzersterke Stalingrad. Nieuwe leden Uwe Lulis (gitaar) en de Amerikaan Christopher Williams zijn al bijzonder goed ingepast en voelen zich als een vis in het water. Mark Tornillo heeft de looks van een ‘mean motherfucker’ die je zo kan tegenkomen in een ruige pub. De Amerikaan is het type dat je best met rust laat als hij van zijn pintje zit te genieten of je mag vrezen om een bierfles op je kop te krijgen. Ondertussen zijn we al vertrouwd met zijn door scheermesjes bewerkte strot. De hoge tonen die de kleine generaal haalt, blijken vanavond echter net iets te hoog gegrepen maar dat doet niets af van zijn kwaliteiten als goede zanger en uitstekende frontman. Na het openingsduo volgen enkele klassiekers, namelijk Restless and Wild, London Leatherboys en Breaker die luidkeels worden meegebruld. Opvallend is wel dat er dan maar liefst vier songs van het laatste album passeren, en nog wel in dezelfde volgorde als op plaat: The Rise of Chaos, Koolaid, No Regrets en Analog Man. Daarmee is de helft van The Rise of Chaos gespeeld en daar blijft het ook bij. De uitstekende voorganger Blind Rage komt er met één song, namelijk Final Journey, bekaaid van af.

Uwe Lullis – Accept @ Trix – A’pen – Be

Het adembenemende Shadow Soldiers wordt opgedragen aan alle militairen die wereldwijd vechten voor de vrede, en vooral aan deze die niet meer naar huis terugkeren. Het zorgt voor een kippenvelmomentje en het betekent ook meteen het einde van het eerste deel van de set. Bandleider en stergitarist Wolf Hoffmann brengt namelijk een gitaarsolo in de vorm van de bolero. Zo horen we het graag! Niet te veel ‘kijk eens hoe goed ik ben’, maar gewoon een kort en herkenbaar deuntje dat de glimlach op de lippen van de mensen tovert. Ongelooflijk hoe Wolf met sprekend gemak en een brede grijns die klassieke tonen uit zijn gitaar tovert.

Wolf Hoffmann – Accept @ Trix – A’pen – Be

Het tweede deel van de set is bijna één grote finale waarin vrijwel alle oude klassiekers aan bod komen. Wie kent nu Neon Nights, Princess of the Dawn, Midnight Mover en Up to the Limits niet? Na dit viertal horen we Objection Overruled van het gelijknamige, naar onze bescheiden mening ondergewaardeerde album. Met Pandemic wordt er eindelijk ook een song van de beresterke reünieplaat Blood of the Nations gespeeld. De onvermijdelijke nekbreker Fast as a Shark maakt een einde aan de reguliere set.

Accept @ Trix – A’pen – Be

Met opgeheven hoofd en onder luid applaus verlaten de drie Duitsers en twee Amerikanen het podium. Iedereen weet natuurlijk dat ze nog eens terugkomen om minstens het onvermijdelijke Metal Heart en Balls to the Wall te spelen. En zo gebeurt het ook maar niet in die volgorde. Het bombastische Blood of the Nations zit er nog tussen. Daarna wordt de machine, na een speeltijd van twee uren, afgezet. Achteraf zijn er enkel tevreden gezichten te zien. Hoe kan het ook anders na een fantastische metalavond met een jonge topper en een oude topper.

Liefhebbers van concert- & festivalfoto’s kunnen terecht op https://incakola.smugmug.com/Music/International-Bands