Het Israëlische Orphaned Land is niet bepaald de meest productieve band in ons geliefde genre. Hun eerste plaat, Sahara, kwam uit in 1994 en met Unsung Prophets and Dead Messiahs zijn ze pas aan hun zesde werkstuk toe. We kunnen ons echter voorstellen dat de eigenzinnige mix van oriëntaalse klanken, progressieve elementen en metal niet in één twee drie op band staat. Vijf jaar was er nodig om tot nieuw werk te komen. Op de vorige plaat, All Is One, werd een wat andere koers gevaren en verdween de metal wat op de achtergrond ten voordele van meer melodieuze en symfonische aspecten. We waren dan ook erg benieuwd of die koers zou worden aangehouden. Vermits de meningen over All Is One nogal verdeeld waren, kon het zo maar eventjes zijn dat er zou worden teruggegrepen naar het verleden.

Vooropgesteld dat gitarist en belangrijkste songschrijver Yossi Sassi geen deel meer uitmaakt van de band en vervangen werd door Idan Amsalem, is er zeker reden tot ongerustheid over het nieuwe songmateriaal. Als opener The Cave uit de boxen rolt, is alle ongerustheid echter snel verdwenen. Wat we horen is een band op de top van zijn kunnen. De lijn van All Is One wordt doorgetrokken maar de metal elementen zijn weer prominenter aanwezig. De meeslepende, oriëntaalse stukken zijn doorspekt met harde metal riffs en hakkend drumwerk. De vingervlugge, pakkende gitaarsolo’s zijn de kers op de taart. Bovendien valt het op dat zanger Kobi Farhi een toontje hoger zingt en dat pakt enorm goed uit.

Het navolgende We Do Not Resist is zo mogelijk nog harder. De grunts worden uit de kast gehaald en worden afgewisseld met opera-achtige vrouwenzang. Bij deze is het meteen duidelijk dat Orphaned Land gekozen heeft weer een hardere koers te varen. In Propaganda start heftig maar een gezapig tempo neemt al snel de bovenhand. Het middenstuk is erg progressief en bestaat uit een puzzel van alle elementen die Orphaned Land zo uniek maakt. De song vloeit naadloos over in All Knowing Eye, een slepende en erg epische song waarin een schitterende gitaarsolo alle aandacht naar zich toetrekt.

Het korte Yedidi is pure folklore, waarbij je de buikdanseressen zo voor je ziet opduiken. Dit nummer heeft aan ons geen klant, of het zouden die buikdanseressen moeten zijn natuurlijk. Met het bijna tien minuten durende Chains Fall to Gravity zitten we halverwege. De song is een progressief meesterwerkje. De aanzet is erg rustig en bouwt op naar een bombastisch stuk om al snel weer in rustiger vaarwater terecht te komen. De legendarische, van Genesis bekende gitarist Steve Hackett tokkelt zelfs een stukje mee. Ondanks de lange speelduur en het rustige verloop, gaat het nummer door de vele details niet vervelen.

Met Like Orpheus komen we aan onze favoriete track van de plaat! Onze aandacht werd al volop getrokken door de erg aantrekkelijke videoclip die nog voor het verschijnen van het album werd vrijgegeven. De song bevat een indrukwekkende bijdrage van Blind Guardian boegbeeld Hansi Kürsch en een dramatische melodielijn waarbij de tranen je in de ogen springen. We raden iedereen aan zeker eens de videoclip te bekijken want het is een meesterwerk (zie onderaan deze review). De clip brengt een boodschap van verdraagzaamheid en verzoening tussen verschillende religies, waarbij muziek het bindende middel is. Dit is tevens één van de geliefkoosde onderwerpen van zanger Kobi Farhi.

Poets of Prophetic Messianism kan aanzien worden als een rustpuntje en mocht gerust achterwege gebleven zijn. Met het lange Chains Fall to Gravity hadden we halverwege het album immers al een rustpunt. Gelukkig is het navolgende Left Behind een beukende, vrij modern aandoende metaltrack met dik aangezette koren en bombastische instrumentatie. My Brother’s Keeper wordt gedragen door een vette baslijn. De hoofdmoot bestaat echter uit een spoken word stuk waar we toch minder liefhebber van zijn. Naar het einde toe duikt nog een wervelende gitaarsolo op en zit de vaart er goed in met heftige drums en felle grunts. Toch vinden we het één van de minste songs van de plaat. Take My Hand bevat vooral een erg sterk en pakkend refrein waarbij Kobi Farhi alles uit de kast haalt en zijn vocalen naar ongekende hoogtes stuwt.

Het venijn zit echter in de staart want met Only the Dead Have Seen the End of War komen we aan de meest agressieve track van het album. Het tempo ligt hoog, de gitaarriffs snijden en de zang bestaat vooral uit grunts. Zelfs de van At The Gates bekende Tomas Lindberg levert een vocale bijdrage die zeker een meerwaarde betekent voor de song. Epiloog The Manifest zorgt voor een mooi en verzorgd einde van het schijfje.

Bij deze heeft Orphaned Land bewezen zeker zonder zijn belangrijkste songschrijver verder te kunnen. Unsung Prophets and Dead Messiahs is een ambitieus album en het zou ons verwonderen mocht dit geen hernieuwde aandacht en extra fans opleveren!