Ashley Bickx

Als het op ambitieuze projecten aankomt, mogen de Amerikanen van Rivers Of Nihil zeker en vast vermeld worden. Sinds 2013 is deze band volop bezig aan een heus vierluik: Debuutplaat The Conscious Seed of Light en opvolger Monarchy handelden respectievelijk over de lente en de zomer. Een goede verstaander heeft maar een half woord nodig om te weten dat album nummer drie over de herfst zal gaan. Op 16 maart verschijnt het ‘herfst’-album Where Owls Know My Name. Of deze plaat qua kwaliteit te vergelijken valt met de normale weersverwachtingen rond Allerheiligen kan je hier lezen.

Rivers Of Nihil wordt al jaren één van de meest veelbelovende deathmetalbands genoemd. Iets wat deze heren voornamelijk te danken hebben aan het feit dat ze heel wat meer in hun mars hebben dan ‘geblast’ alleen. Zo bevatte Monarchy heel wat rustpunten, waarbij de band af en toe lichtjes de progressieve toer op ging. Op Where Owls Know My Name trekken ze die lijn verder door.

Na de rustige intro Cancer – Moonspeak trekt Rivers Of Nihil meteen alle registers open. The Silent Life is een grote brok gecontroleerde chaos, waarbij de band zelfs her en der richting deathcore neigt. Gelukkig niet de variant die Suicide Silence en Bring Me The Horizon in hun beginjaren lieten horen, maar wel een meer gesofisticeerde vorm, die we ook bij bands als Winds Of Plague en zelfs Thy Art Is Murder terughoren. Halverwege weet Rivers Of Nihil echter meteen onze mond wagenwijd open te zetten van verbazing, wanneer het tempo plots enkele niveaus zakt en de saxofoon zijn intrede doet. Iets wat gerust als een rode draad doorheen deze Where Owls Know My Name mag beschouwd worden. Door deze jazzy toevoeging leunt deze band bij momenten dicht aan bij de legendarische rockband Pink Floyd. Een gedurfde vergelijking, maar wel één die absoluut niet uit de lucht gegrepen is, gezien de kwaliteit van het songmateriaal dat terug te vinden is op dit schijfje.

Het daaropvolgende A Home mag gerust beschouwd worden als één van de absolute hoogtepunten. Meer dan ooit wordt duidelijk dat Rivers Of Nihil geëvolueerd is van een eerder onversneden deathmetalband naar een progressieve variant, waarbij loeiharde passages afgewisseld worden met ingetogen, progressieve rustpunten. Het maakt deze Where Owls Know My Name een uiterst veelzijdig plaatje, dat luisterbeurt na luisterbeurt beter en beter wordt. Het intermezzo Terestria III Wither is nog zo een opvallend stukje muziek mede dankzij de toevoeging van bombastische elektronicatoetsen. Death Is Real is dan weer eerder rechttoe rechtaan, waarbij Rivers Of Nihil bewijst dat ze hun roots zeker niet willen verloochenen.

‘Save the best for last’. gezien de kwaliteit van de eerste acht nummers een quasi onmogelijke opdracht. Toch slagen deze Amerikanen er in om toe te werken naar een absoluut hoogtepunt. Het gelijknamige titelnummer Where Owls Know My Name is een nummer dat op het einde van 2018 ongetwijfeld zal meedingen naar song van het jaar. Frontman Jake Dieffenbach bewijst bovendien over een uiterst veelzijdig stembereik te beschikken, want naast de diepe grunts zijn ook de ingetogen cleane vocalen van een uitzonderlijk hoog niveau. De toevoeging van de saxofoon maakt het plaatje helemaal compleet.

Where Owls Know My Name is een puur meesterwerk geworden, waarbij de band de lat voor zichzelf ongelofelijk hoog gelegd heeft. Werkelijk alles klopt: het drumwerk is verschroeiend, het gitaarwerk ongelofelijk strak, de vocalen zijn uitmuntend, het artwork past perfect bij de hele thematiek… Het lijkt wel of superlatieven te kort komen voor dit schijfje. 2018 zal een verdomd straf jaar moeten worden vooraleer deze Where Owls Know My Name verdrongen zal worden uit mijn persoonlijke top 10!