Op 14 februari stak de nieuwe tour van de West-Vlaamse sludge/post–metalband Amenra van wal, een tour die hen door minstens 12 Europese landen zal brengen en in het niet voor de handliggend Verenigd Koninkrijk van start ging, de allereerste tour van Amenra door het land die over afzienbare tijd uit de EU stapt. Niet voor de handliggend? Het vooraanstaande Britse blad Metal Hammer is net niet lyrisch als het over de band uit de Guldensporenstad schrijft.
Begin april geeft de band vijf shows in ons land, de drie Vlaamse optredens zijn al een tijdje uitverkocht al kan je nog altijd terecht in het middeleeuwse stadje Durbuy aan de Ourthe of in het niet zo ver daar vandaan gelegen PS-bastion, Charleroi.
Niet dat Engeland te ver ligt voor ons maar als de band net geen thuismatch speelt op niet eens een half uur van hun thuishaven dan laten we dit niet aan ons voorbijgaan. The place to be vanavond is de voortreffelijke Aéronef in het Noordfranse Rijsel, een concertzaal dat met de regelmaat van een Zwitserse klok degelijke bands ontvangt, een zaal waar je ook vaak een woordje West- of Oost-Vlaams pleegt te horen tussen het publiek.
Het is stipt 20:00 uur wanneer de twee heren en één vrouw van Boris het duistere podium opwandelen nadat we als intro Heroes van David Bowie mochten horen. Boris is de co-headliner voor deze tournee. Geen Russen of Oekraïners, maar een Japans power trio uit Tokyo die experimentele drone/doom/noise/post brengt en dat inmiddels al ruim 25 jaar zeer productief doet, zo bracht het Japanse trio in 2011 niet minder dan drie reguliere albums uit.
Rood getinte rook gaat het podium vullen waardoor we amper nog merken dat gitarist/bassist en tijdens het eerste nummer, D.O.W.N. – Domination of Wating Noise, ook leadzanger Takeshi Ohtani een First Act double neck gitaar gebruikt waarmee hij van slaggitaar naar basgitaar switcht terwijl zijn vrouwelijke collega Wata de lead gitaar ijzersterk voor haar rekening neemt. In het midden ontwaren we moeizaam drummer/zanger Atsuo Mizuno met achter zich een omvangrijke gong die regelmatig dienst doet.
Op het einde van het eerste nummer zijn de drie bandleden beter zichtbaar wanneer het rookkanon wat rust gegund wordt. Vanaf dit ogenblik worden de zangpartijen onder de drie leden verdeeld terwijl we hoofdzakelijk nummers voorgesteld krijgen uit hun laatste worp, Dear, een album die aanvankelijk voorzien was als afscheidsalbum na een carrière van een kwarteeuw. Naarmate de set verder loopt, worden we getrakteerd op wat intensere undergroundnummers om na 80’ af te sluiten met de titeltrack van hun laatste album, Dear, het wellicht meest intense nummer van hun show waarbij Takeshi Ohtani net niet in trance geraakt.
Na een klein half uur is het de beurt aan Amenra. De spanning is te snijden. We horen het ritmische geluid van metaal dat tegen elkaar geklopt wordt, stalen buizen die door frontman Colin H. van Eeckhout en drummer Bjorn Lebon als instrumenten gebruikt worden bij de intro van Boden, een nummer uit het al zes jaar oude Mass V, met achter hen sombere beelden die op het grote scherm afgespeeld worden. Zanger Colin H. van Eeckhout zit geknield met zijn gelaat naar de achterkant van het podium wijzend, zijn hoofd verhuld in de kap van zijn sweater.
De enige lichten in de zaal zijn de veiligheidslichten en de schijnwerper die op de frontman gericht is. De toon is gezet, vanaf heb begin besef je al dat dit een memorabel optreden wordt.
Met Plus Près De Toi (Closer To You) krijgen we een eerste nummer uit Mass VI te horen, het laatste album dat vorig najaar uitgebracht werd en immens geprezen wordt binnen en ver buiten de Belgische landsgrenzen. Van de zanger krijgen we nog altijd maar zijn rug te zien, terwijl de gitaristen en bassist Levy Seynaeve vooraan het podium bijwijlen bijna synchronisch staan te headbangen met het publiek.
Bij dit tweede nummer met Franse tekst hoort ook een Franse spreuk die geldt voor gans de show, “Les Absents Ont Toujours Tort”. En of die ongelijk hebben.
Na dit nummer kan de fotograaf/recensent plaats gaan nemen op de trap die naar de afgesloten tweede verdieping leidt om net als het publiek te genieten van wat de Kortrijkzanen brengen. Naarmate de show vordert ontdoet zanger Colin H. van Eeckout zich met mondjesmaat van zijn bovenkleding, eerst zijn bodywarmer, vervolgens zijn trui tot wanneer hij in een bloot bovenlichaam staat te zingen, een getatoeëerd bovenlichaam met op de rug een donkere en reusachtige galg in harmonie met de muziek.
De beelden die achter de band afgespeeld worden vormen één geheel met de band en hetgeen Amenra op een intense manier brengt 80’ lang, even lang als de co-headliner Boris, waarin niet enkel Mass VI de revue passeert maar een bijna homogene potpourri met materiaal uit de laatste vier Mass albums voor een zaal die in exaltatie verkeert. Op de idiote geluiden van een aantal enkelingen na was dit een perfecte avond.
0 reacties