Het is alweer 3 jaar geleden dat het gelauwerde Neurotic Deathfest, opvolger van het wat meer obscure Rotterdam Deathfest, ter ziele ging en de Lage Landen, helaas, een extreme metalfestival armer werd. Gelukkig werd het rouwproces al snel onderbroken, doordat de mannen achter het gelauwerde Maryland Deathfest (kunnen we het nog volgen…?) besloten om hun succesvolle formule naar Nederland te brengen, om zo geboorte te geven aan, jawel: Netherlands Deathfest, maar what’s in a name? Een ding is in ieder geval wel duidelijk: voor een gruwelijke, brute bak metal, van de deathvariatie moet je immer nog in het voorjaar in Tilburg zijn.

Komt dat even goed uit! Dat is zowaar op fietsafstand van huize Anomander, al zal dat met deze temperaturen tegenvallen.

Zij die mijn reviews van festivals en album releases zo nu en dan mochten lezen, zullen wellicht een ‘lichte’ voorkeur voor een andere tak van extreme metal bespeurd hebben, maar ik discrimineer niet en zeker niet op kleur en soms is de scheidingslijn tussen black en death dan ook erg troebel. Dus! Ik trek de stoute wandelschoenen aan en begeef me a.s. weekend tussen de hordes in korte camo-cargo shorts om me onder te dompelen in de wereld van NDF.

Deze derde editie worden we getrakteerd op een enorm aantal band die op drie podia hun kunsten komen vertonen. We hebben het dan niet over de minste bands, grootheden uit het genre werden aangetrokken om ook dit jaar weer tot een klinkend succes te maken. Met headliners als Emperor, Carcass en At The Gates is er ook voor elk wat wils en is het niet alleen death metal wat de klok slaat.

Indoorfestivals liggen mij sowieso prima, zo blijkt elk jaar weer op Eindhoven Metal Meeting. Geen kilometers afleggen vanaf de parking of tussen podia, maar lekker compact en geen moment rust tussen het metalgeweld van de bands die je per se wilt zien. Daarnaast is het ook erg prettig dat je niet tot je knieën in de drek wegzinkt en de bezoekers tussendoor mooi kunnen douchen in hun hotel. Al met al zie ik slechts voordelen.

Had ik al vermeld dat Emperor speelt? Ach, het kan geen kwaad dat nog even te noemen…

Dit wordt mijn eerste keer dat ik een versie van het beruchte Deathfest bezoek, hetgeen een beetje beschamend is, geef ik eerlijk toe. Maar er was dan ook genoeg wat me over de streep trok. Niet alleen is er op NDF meer dan genoeg variatie te vinden en wordt mijn zwarte hart ook bemint met deze line-up, ook de meer dan prima organisatie wordt steeds weer door de fans en bezoekers benadrukt. Dan zijn er natuurlijk ook nog de prima geluid en productie van de venue, in 013 zit dat altijd goed.

Wat ga ik dan al zoal bekijken is misschien de vraag. Welnu laten we het overvolle schema er eens bij pakken!

VRIJDAG

Ik heb nu net het geluk dat ik nog vakantie heb en ik dus op tijd in Tilburg kan zijn om nog een parkeerplek te bemachtigen en me naar het main stage te begeven om mijn avontuur te beginnen met een van mijn favorieten: Aura Noir!

Aura Noir

Zet ergens ‘blackened’ voor en je hebt me te pakken. Aura Noir bestaat simpelweg uit drie oerhelden van de Noorse blackmetalscene en spelen blackened thrash metal. Wat wil dat zeggen? Nekbrekend tempo, raspende vocalen en een hele berg ellende in de songteksten. Heerlijk! Deze gasten zijn niet de minste en dat mag dan het festival openen, dat kan alleen maar goeds beloven. Ik kijk erg uit naar het aanstaande album getiteld: Aura Noire en hoop van harte wat nieuw materiaal mee te kunnen pikken op NDF.

Auroch

Het valt niet te vermijden. Ik op het begin van de dag al aan op mijn eerste twijfelaar. Het is of Hierophant uit Italië of het Canadese Auroch. Lastig. Kiezen tussen enerzijds knallende aggro blackened death of het meer doomy deathgeluid van de Canadezen. Maar laat ik Auroch aanhouden, die komen vast niet zo vaak meer deze kant op en de sound op hun laatste release: Mute Books blies me echt omver.

The Ominous Circle

Tijd voor Portugal in Patronaat. Ik weet vrijwel niets van deze band, maar nadat ik de intro op hun enige release tot nu toe oversloeg, werd ik getrakteerd op een enorme muur van geweld. Goed om de net verorberde kebab op te verwerken.

Suffocation

Tijd voor echt grote namen dan. Ik ben niet super bekend met al wat death metal is, maar van bands als Suffocation heb ik zelfs al gehoord. Pinncale of Bedlam is hier destijds toch zeker een aantal keer gedraaid. Een ding is zeker; heb je een slechte dag en ’s morgens een bokkenpruik op, zet dan geen Suffocation op in de ochtendspits. Deze New Yorkers brengen al sinds de vroege 90’s de ene na de andere brute sloopplaat uit. Met recht zijn dit helden van het genre.

Rites of thy Degringolade

Eens in de zoveel tijd is er een band zo obscuur dat je er in donkere hoeken en gaten van hoort fluisteren, maar het blijft een soort ongrijpbaar fantoom. Zie hier Rites of thy Degringolade. Dit voormalige eenmansproject uit Canada maakte begin 00’s een drietal inktzwarte albums dat de Canadese scene deed huiveren. Ijskoude, rauwe black metal in de stijl van de Noren was hun handelsmerk. In 2005 verdween de band om pas 13 jaar later weer met nieuw materiaal uit komen. Ik kan niet wachten om dit te zien! Fucking STOKED!

Carcass

Tijd om de dag af te sluiten met de reus die Carcass heet. Een band die tot de verbeelding spreekt als je denkt aan de beste comebacks in metalhistorie, ooit. Als godfathers van de grindcore/deathgrind switchten ze hun sound naar meer melodische death metal in de jaren ’90 en lieten een heuse legacy achter, toen ze in ’96 de handdoek in de ring wierpen met de toepasselijk getitelde plaat: Swansong. Tot hun terugkeer in 2013, maar liefst zeventien jaar later, met de plaat Surgical Steel die als zoete, maar keiharde broodjes over de toonbank ging. Nog nooit live gezien, dus dit is echt een buitenkansje.

ZATERDAG

De dag waarop Emperor het podium zal betreden, maar daar straks meer over…

Evoken

Funeral doom is een genre waar ik me steeds dieper in verlies op het moment. De drone en meeslepende zware muziek vervoert me enorm en Evoken brengt dat gevoel perfect tot leven. Atra Mos uit 2012 is zo’n plaat die je op je hoofdtelefoon zet en waarbij je je ogen sluit om aan het einde te ontwaken in een compleet andere gemoedstoestand. Ben erg benieuwd wat deze band live brengt.

Witchery

Tijd om me weer onder te dompelen in wat black metal en dan niet met de minste band in het genre. Witchery is een bekende naam in het Zweedse zwarte arsenaal en brengt net als Aura Noir de dag ervoor een mix van thrash metal met een flinke dosis black om mij te kunnen behagen. Fan javla helvete!

Esoteric

Esoteric trakteert me op nog een rondje funeral doom met deathinvloeden. Ik kan er eigenlijk geen genoeg van krijgen sinds de laatste Bell Witch plaat, dus doe mij nog maar een rondje depressie in de kapel van Patronaat. Het lage, meeslepende tempo van deze band is vast heerlijk om weer even tot mezelf te komen en geheel introvert door te stromen naar de volgende band.

1349

Het jaar waarop de zwarte dood een groot deel van de Noorse bevolking ter ziele hielp, de perfecte naam voor je blackmetalband. Zo zullen Ravn en Seidemann ook gedacht hebben toen ze de band starten. De band van onder andere drummer Frost (Satyricon), die helaas live zelf niet zal trommelen, staat alweer sinds 1997 garant voor een flinke dosis trve kvlt Norsk svart metal. Een goed voorgerecht voor de mannen van…

EMPEROR!

Wellicht had ik dit al wel een beetje door laten schemeren, maar voor mij is er geen grotere band dan dit. Ik zou een boekwerk kunnen toedichten aan waarom je deze band bij uitstek en zonder uitzondering MOET gaan zien, maar ik laat liever de muziek voor zichzelf spreken. Dit is wat mij betreft pure genialiteit met wunderkind Ihshan aan het roer. Ik had de mazzel om ze eindelijk live te zien op Graspop vorig jaar en kan er nu nog maar slecht van slapen. Ga dit zien. Ik kan niet wachten om mijn longen weer uit mijn lijf te schreeuwen bij hits als Inno A Satana en I Am The Black Wizards. Reserveer in ieder geval vast een plekje voor aan het podium voor yours truly.

ZONDAG

En dan is de laatste dag alweer aangebroken en begint het ongetwijfeld ook zijn tol te eisen, we zijn immers geen achttien meer… We trappen af met een vreemde eend in de bijt.

Angel Witch

Deze NWOBHM-band lijkt een beetje buiten de genres van NDF te vallen maar zoals de Engelsen zelf zouden zeggen: ‘variety is the spice of life’. Het past overigens prima in de rest van mijn week bij 013 aangezien land- en stijlgenoten Saxon en Diamond Head afgelopen dinsdag de metalweek in Tilburg al in stijl openden. Met die laatste band is Angel Witch ook prima te vergelijken. Het is inmiddels meer rock dan metal wat bij de Britten te horen valt, maar ken je klassiekers en komt dat zien.

Kjeld

Dan is het de beurt aan de Friezen van een van Nederlands meest belovende blackmetalbands wayt mij betreft. Eerder dit jaar reviewde ik voor Amped-Up hun split met het tevens Nederlandse Wederganger, een schijfje waar ik behoorlijk van onder de indruk was. De in 2005 verschenen langspeler Skym wordt hier wekelijks gedraaid en met reden. Strakke blastbeats en ijzingwekkende gitaarlijnen sluiten naadloos aan op het huidige weer buiten, dus blijf ik fijn binnen om Kjeld live bezig te zien, al versta ik er uiteraard geen zak van.

Merrimack/Shape Of Despair

En dan wordt het me echt moeilijk gemaakt. Ondanks mijn voor de handliggende keuze om blackmetallers Merrimack te blijven kijken in Patronaat, zal ik ongetwijfeld ook de sterke aantrekkingskracht van de funeral doomband in de kleine zaal voelen. Het wordt even wikken en wegen waarschijnlijk. Ik laat het jullie weten wat het werd in mijn review later deze maand…

Grave

Pik ik wellicht nog even mee tijdens het verzorgen van de innerlijke mens en het doorspitten van de merchstands, maar er moet uiteraard ook gesocialised worden zo nu en dan.

Urn

Urn is een van de acts op NDF waar ik het meest benieuwd naar ben. De meningen zijn doorgaans nogal verdeeld over de kwaliteit van deze band. De een hyped de Finnen naar haast legendarische status, terwijl anderen daar doorheen lijken te prikken en het af doen als slechte blackened thrash die niet thuishoort in beide genres. Ik ben normaal wel fan van de tussen-wal-en-schipbands, we gaan het zien, ik ben er toch!

At The Gates

Een band waar geen enkele twijfel over bestaat is dan wel At The Gates. Slaughter Of The Soul is een van de platen die voor mij de brug sloeg van hardcore naar metal. Als grondleggers van de Göteborg-sound en daarmee melodic death metal tappen deze mannen uit een vaatje energieke, agressieve muziek waar ik persoonlijk geen genoeg van kan krijgen. Ook comeback plaat At War With Reality gaat erin als koek. Het laatste optreden dat ik van hen zag op Dynamo Metal Fest blies het dak eraf in Eindhoven. Succes gegarandeerd met een frontman als Tompa Lindberg.

Darkspace

Op mijn laatste benen begeef ik me dan, die hard als ik ben, nog naar de kleine zaal om NDF III af te sluiten met een band die met slechts twee van tracks een hele set kan vullen. Jawel Darkspace maakt geen liedjes, maar soundscapes van zo’n zevenentwintig (27!) minuten die je compleet van deze planeet afplukken en je in de diepste duisternis van het heelal doen afdwalen. Dit is een totale immersie in muziek, geen ontsnappen aan. De ideale band om, volledig in trans, de kaarsjes mee uit te blazen.