Ashley Bickx

Met The Banished Heart is Oceans Of Slumber inmiddels toe aan langspeler nummer drie. Winter, het vorige wapenfeit van dit Amerikaanse, doomy progressieve gezelschap werd positief tot zeer positief onthaald, waardoor ze de lat voor zichzelf bijzonder hoog gelegd hadden. Century Media records is nog steeds de partner van dienst. Vanaf 2 maart ligt dit op zijn minst bijzonder te noemen kleinood in de rekken.

Wat Winter zo speciaal maakte, was de smeltkroes van verschillende stijlen, die Oceans Of Slumber op een bijna schrikwekkende wijze op perfecte manier met elkaar gecombineerd wist te combineren. Een stempel kleven op deze band zou dan ook neerkomen op een bepaalde vorm van ketterij. Op The Banished Heart trekt Oceans Of Slumber die lijn gewoon verder door. Het merkwaardige is dat de composities door het sterke progressieve karakter absoluut geen hapklare brok geworden zijn, maar op één of andere wijze klinken de nummers na één luisterbeurt toch al redelijk vertrouwd in de oren. Een contradictio in terminis, maar wel eentje die de lading goed weet te dekken.

De ster van deze band is ongetwijfeld frontvrouw Carrie Gilbert, die werkelijk over een dijk van een stem beschikt. Bovendien staat ze er niet alleen voor. Gitarist Sean Gary zorgt voor de diepe grunts, waardoor het geheel nog wat extra melancholie en droefheid met zich meekrijgt. Het moge duidelijk zijn dat de thematiek van deze The Banished Heart absoluut niet weggelegd is voor de liefhebbers van zeemzoete loveballads. Oceans Of Slumber leunt qua duisterheid enorm dicht aan bij de moloch die Triptykon in 2014 op de wereld losliet, met voornaamste verschil dan de overwegend vrouwelijke vocalen uiteraard.

The Banished Heart weet op alle vlakken zijn voorganger te overtreffen. De composities zitten nog beter in elkaar, de band klinkt duidelijk volwassener en nog meer op elkaar ingespeeld. Naast al het positieve, zijn er toch ook enkele persoonlijke kanttekeningen, die weliswaar de kracht van dit schijfje op geen enkele manier weten aan te tasten. één van die bemerkingen is ongetwijfeld de lengte van sommige nummers. Her en der had het net iets compacter mogen zijn. Neem nu bijvoorbeeld opener The Decay Of Disregard en het gelijknamige titelnummer, die beiden afklokken op negen minuten. Daarnaast had de balans tussen rustige, ingetogen passages en de stukken waarin het gaspedaal hard wordt ingeduwd, net iets meer mogen overhellen naar laatstgenoemde. At Dawn vormt naar mijn mening de blauwdruk qua intensiteit op dit schijfje: Het naar black metal neigende tempo op het einde in combinatie met de krachtige, duistere vocalen van frontvrouw Carrie Gilbert zorgen voor een prachtige apotheose.

Het absolute hoogtepunt vormt echter het voorlaatste nummer, No Color, No Light, waarbij Oceans Of Slumber de steun krijgt van Evergrey-frontman Tom Englund. De award voor sterkste duet van 2018 kan bij deze dan ook reeds uitgereikt worden. De wijze waarop beide vocalen weten te blenden, in combinatie met de trage, met tristesse doordrenkte muur van geluid die het geheel ondersteunt, zorgt werkelijk voor kippenvel.

Met deze The Banished Heart heeft Oceans Of Slumber de lat voor zichzelf wederom net dat tikkeltje hoger gelegd. Op alle vlakken heeft deze band progressie weten te boeken, ondanks het feit dat het niveau op voorganger Winter al ongelofelijk hoog lag. Desondanks is er nog voldoende ruimte voor progressie, wat eerder als een positief aspect te beschouwen valt. Wie genoeg heeft van het oeverloze hokjesdenken moet dit genreoverstijgende stukje muziek absoluut een kans geven.