Bjorn Wielockx

Eind jaren 2000 was er een overvloed aan bands die elektronische invloeden probeerden te combineren met staalharde hardcore. Van de tonnen bands die de revue gepasseerd zijn, zijn er slechts twee die het echt hebben gemaakt met die muziek. Enter Shikari en Crossfaith zijn beide gevestigde waarde en hebben al meerdere grote festivals als Graspop, Rock Werchter of Hellfest overtuigd. Dan zijn er ook nog bands als Asking Alexandria die de eerste platen overtuigen met partycore om vervolgens naar een rockband te evolueren. De Italianen van We Have The Moon zijn nog een nobele onbekenden. Sinds kort ligt de eerste langspeler van de mannen uit Bologna in de rekken.

Alleen al aan het artwork van Till The Morning Comes kan je zien dat het hier gaat om een progressievere plaat. De eerste tonen die uit m’n boxen knalden waren die van overdreven technomuziek zoals we die kennen vanop de debuutplaat Stand Up And Scream van Asking Alexandria. Persoonlijk ben ik meer voor de groepen die ervoor kiezen om het elektronische invloeden subtiel te verwerken. Een hele plaat blijft dezelfde partysfeer hangen, waardoor we hier echt wel over partycore kunnen spreken.

De doelgroep voor deze plaat is zonder twijfel de iets jongere muziekliefhebber. Toen ik een jaar of zestien was kon ik deze hyperkinetische boel appreciëren; nu ik al wat meer ervaring op de teller heb staan, laat deze mix mij onberoerd. Het zijn de nummers als This Is What We Love The Most en Unreasonable, waar de Italianen durven om het hardcore gegeven op de voorgrond te plaatsen, die me even wakker schudden. Zeker die eerste is een nummer met veel power en eigenheid.

De cleane vocal van Makku is niet voor mij weggelegd. Het doet me denken aan Justin Bieber en dergelijke en wil ik in de verste verte niet kunnen linken met hardcore. Er werd duidelijk veel aan de vocal geschroefd waardoor deze zeer onnatuurlijk overkomt. Als je 20% van de tijd de echte cleane vocal van Makku hoort is het veel. Naast de mindere cleane vocal heeft de man nog een pittige scream waarmee We Have The Moon kan uitpakken. Deze matcht perfect met de catchy sound.

De plaat in zijn totaliteit beluisteren was een hele opdracht. Ik verloor vaak mijn aandacht bij de echt poppy nummers. This Is What We Love The Most is een prachtig nummer waar We Have The Moon laat horen hoe het kan klinken. Al betwijfel ik het ten zeerste dat de band voor de volgende langspeler vol voor de hardere kaart zal gaan, integendeel zelfs.

Tracklist: