Ashley Bickx

Eind 2015 veroorzaakte het overlijden van Martin Kearns een ware schokgolf binnen het metalgenre. Plots stond er een groot vraagteken achter de toekomst van één van de meest legendarische deathmetalbands aller tijden. Dik twee jaar is Bolt Thrower jammer genoeg verworden tot cultureel erfgoed. Gelukkig leeft de geest van deze band niet alleen verder in de harten van de fans, maar ook in de band Memoriam, die opgericht werd in de rouwperiode die volgde op het overlijden van Martin Kearns. Exact een jaar geleden verscheen de debuutplaat For The Fallen, dat vooral een belangrijk medium was om het pijnlijke verlies te verwerken. Op 23 maart ligt de opvolger The Silent Vigil al in de rekken. Het bewijs dat zelfs de moeilijkste periodes in het leven kunnen resulteren in een schijnbaar bodemloos vat vol inspiratie.

Dat Bolt Thrower absoluut geen doordeweekse deathmetalband was, mag wel duidelijk wezen. Platen als The IVth Crusade of … For Victory vinden nog op regelmatige basis de weg naar mijn cd-speler terug. Met dergelijke carrière achter de kiezen beschikt Memoriam over een aardig rugzakje aan ervaring en deskundigheid. Iets wat overduidelijk terug te horen is op deze The Silent Vigil. Aan alles valt op te merken dat dit een schijfje is door en voor de liefhebbers van het genre. Waar For The Fallen nog sterk in het verlengde lag van het werk van Bolt Thrower, is Memoriam er in geslaagd om het verleden te laten voor wat het is en zich volop naar de toekomst te richten. Dit gegeven resulteert dan ook in een album van een band die absoluut een eigen identiteit heeft weten te verwerven.

Wat meteen opvalt is dat Memoriam het tempo op deze The Silent Vigil op een gevoelige wijze heeft opgetrokken in vergelijking met zijn voorganger. Verwacht geen overload aan blastbeats, maar nummers als From The Flames en The New Dark Ages beschikken over een vlotte groove laten een band horen die beschikt over een eigen smoelwerk. Iets wat ik persoonlijk niet had durven denken, gezien het verleden van deze bandleden. Alle songs zitten qua structuur en opbouw zeer goed in elkaar, waardoor de luisteraar nergens geconfronteerd wordt met een muzikale dip. De productie mag dan wel vrij droog en basic gehouden zijn, toch is dit absoluut niet te beschouwen als een minpunt. Het komt de eerlijkheid en de authenticiteit van deze band alleen maar ten goede. Bovendien heeft de man achter de knoppen puik werk geleverd, want ondanks dat Memoriam het met één gitarist moet stellen, slaagt de band er in om toch een stevige muur van geluid neer te zetten.

De track die het meest in het oog zal schieten, is ongetwijfeld Bleed The Same, dat enkele weken geleden al op de wereld werd losgelaten. Een nummer dat gekenmerkt wordt door een logge, maar tegelijk zeer melodieuze gitaarlijn. Dit in combinatie met de politiek geladen lyrics resulteert in een krachtige mid-tempo beuker van formaat. Halverwege horen we zelfs een flard uit de laatste toespraak van Martin Luther King. Hoe sterk het eerste deel van deze song ook is, toch weet Memoriam de aandacht niet volledig vast te houden. De speelduur van zeven minuten zal daar wel iets mee te maken hebben, waardoor de graad van repetitiviteit net iets te hoog is.

Het daaropvolgende As Bridges Burn mag daarentegen dan weer gerust beschouwd worden als het hoogtepunt van deze The Silent Vigil, dankzij het stevige drumwerk van slagwerker van dienst Andrew Whale. Een nummer dat op geen enkel moment weet te vervelen, ook al klokt het af boven de zes minuten. De onbevlogenheid waarop de band hier staat te spelen, zal bij vele liefhebbers voor stramme nekspieren zorgen.

Hoe vakkundig iedere muzikant zijn instrument zit te geselen en hoe krachtig de symboliek van de nummers ook mag weerklinken, toch gebiedt ons de eerlijkheid om te vermelden dat frontman Karl Willetts hier zeker niet zijn sterkte vocale prestatie weet neer te zetten. Na een lange carrière zit er duidelijk wat sleet op zijn stem, maar dat mag de pret niet drukken. Karl weet nog steeds meer dan zijn mannetje te staan. Ook de lengte van de songs had her en der net iets beter in proportie mogen zijn. Het gelijknamige titelnummer voegt dan weer weinig toe aan het geheel.

Ondanks deze kleine punten van kritiek is deze The Silent Vigil gewoon een lekkere deathmetalplaat, die iedere fan van het genre in zijn platenkast moet hebben. Al is het maar voor het fenomenale artwork, dat zelfs na drie weken nog steeds niet al zijn geheimen heeft prijsgegeven. De link met Bolt Thrower zal wellicht altijd actueel blijven, maar Memoriam mag met recht en rede een autonome, op zichzelf staande metalband genoemd worden. Op deze manier mogen deze heren ons gerust op jaarlijkse basis met een nieuwe plaat opzadelen. Geen absolute topper, maar wel een album dat heel wat luisterplezier met zich meebrengt.