Eens in de zoveel tijd moet je als metalhead toch eens terug spitten in de tijd en naar je roots afreizen. Voor sommigen is dat Slipknot, voor anderen Slayer of zelfs (gruwel…) Sabatons eerste plaat, maar voor mij en voor het genre komen we dan uit bij Britse bands als Sabbath en jawel SAXON! Nu stond er een mooi concert van deze mannen geboekt in de 013 te Tilburg en aangezien ik daar deze week toch als drie dagen moest zijn…

Saxon nam als support ook niet de minsten mee. Als NWOBHM-band stonden zij aan de wieg van het genre en alles wat eruit voortkwam en zij deden dat samen met bands als Judas Priest, Angel Witch en Diamond Head. Die laaste mocht Saxon vergezellen op tour.

Diamond Head, de band rondom gitarist en eenzame founding member Brian Tatler, is heden ten dage vooral bekend om de viertal covers die een bandje uit Amerika ooit van hen coverde. Het scheelt dat dit bandje Metallica heette en bij toeval de grootste metalband ooit werd, maar dat zij überhaupt metal spelen hebben ze toch echt aan invloeden als Diamond Head te danken. De plaat Lighthing to the Nations is dan ook met recht een échte classic te noemen en daar ik ze nooit eerder live aan het werk zag en Metallica-shows tegenwoordig maar een koude kermis zijn, was het een mooie bonus.

Tatler heeft, op de drummer na, een stel jonge honden aan zich weten te kleven en met name zanger Rasmus Bom Anderson (een Deen dus) doet goede zaken voor de band. Zijn bereik is van de eerste noten al meteen erg indrukwekkend en hij klinkt als een klok, sterker nog ik ben meer van hem onder de indruk dan de originele zanger op plaat. Knap staaltje voor een jonge hond die verder van geen enkele metalband bekend is.

We trappen dan ook wel af met Helpless, een van de ‘Metallica­-covers’ en dat nummer gaat erin als koek. Het is wel allemaal een stukje tammer dan bij de Bay Area Thrashers uiteraard, maar dat deert niet zo. De set zit goed in elkaar. Er wordt wat recent materiaal gespeeld dat meer blues rock is dan metal, maar met het oog op het komende weekend en Netherlands Deathfest (zie review later deze week) is dat zeker niet erg, wat kalmte voor de storm. Wat in ieder geval zeker is, is dat deze band kan spelen. Nieuwere tracks als Bones doen het net zo goed bij het publiek als de classics als Lightning tot he Nations, The Prince en It’s Electric. Zoals al eerder vermeld is het wel allemaal behoorlijk clean en gematigd, wellicht een beetje te ‘lief’ voor een metalband. Dat wordt gelukkig bij de afsluiter wat rauwer en net als de rest van de zaal beantwoord ik de vraag van de zanger; ´Am I Evil?! met een luid: ‘Yes I Am!’ Wat een geweldige track is dat en een prima afsluiter en opwarmer voor Saxon.

Dan is het, na een ruime tijd wachten, tijd voor de mannen uit Yorkshire. Om te beginnen is het alleen al de moeite om aan te geven dat deze mannen als sinds de 70’s aan de weg timmeren en komend jaar het veertig (40!) jarig jubileum van hun eerste album zullen vieren. Daarnaast is ome Biff Byford slechts 67 lentes jong, maar springt hij nog als een jonge hinde op het podium op en neer, al maakt hij geregeld een smakelijke grap over hóe oud hij wel niet is. Dit is Rock ’n Roll Royalty met een catalogus waar je U tegen zegt.

Zoals bij Diamond Head bestaat de setlist van Saxon uit zowel oud als nieuw materiaal. Dat was vast moeilijk kiezen, als je de keuze hebt uit 22 albums aan materiaal. En dat Saxon een ongelimiteerd aantal klassiekers op de naam heeft staan, wordt wel duidelijk deze avond. Al snel hoor ik een van mijn favorieten, Sacrifice, voorbijkomen en we zijn pas goed en wel een nummer of vier onderweg of de stoppen gaan door met het tweeluik Motorcycle Man en Strong Arm of the Law, 013 rockt de pan uit, niet slecht als je bedenkt dat ik met mijn 36 een van de ‘youngsters’ in het publiek ben. Saxon trekt een ander vaatje aan metalfans open dan dat ik op NDF tegen het lijf zal lopen.

Het geluid in de grote zaal van het nog niet zo heel lang geleden verbouwde 013 is zoals gewoonlijk weer subliem. Wat bof ik toch enorm met in mijn achtertuin zowel deze rocktempel als ook de Effenaar. De zaal is enorm, maar is toch redelijk gevuld voor een doordeweekse dinsdagavond. Dat valt me nog echt mee voor een band die dan wellicht al wel lang meedraait, maar qua populariteit niet de hoogste regionen bereikt zoals land-, tijd- en stijlgenoten Iron Maiden. Al moet ik zeggen dat ik persoonlijk deze band tegenwoordig liever zie spelen dan Steve Harris en kompanen.

De ene na de andere hit komt voorbij en ook de nieuwe nummers van de plaat Thunderbolt doen het goed bij het Tilburgse publiek. Ondertussen blijkt Biff een frontman van formaat. Geen slap gezever tussendoor, maar droge Britse humor en een echte link met het publiek. Hij vraagt nog om een aantal vlaggen naar voren door te geven en gaat met de makers in gesprek. Spandex & Leather staat erop een geschreven een knipoog naar Denim & Leather waar later mee afgesloten zal worden. Bassist Nibbs wordt nog gehuld in een heuse Crusader vlagcape, waarmee hij vervolgens het gelijknamige nummer speelt, om vervolgens, in alle hilariteit, een roadie erbij te moeten halen om Biff’s zeemansknoop te laten lospeuteren. Dat kenmerkt deze band ten voeten uit, geen kapsones op het podium, maar pure klasse.

Biff wijst er ook nog even op dat hij de vlaggen graag na de toegift nog even aan de juiste mensen terug wil geven, inclusief de handtekeningen die hij er tijdens een ferme gitaar solo nog even opzet, erg sympathiek. Wel behoort men dan tijdens de toegift te blijven staan en niet, zoals zo vaak, ervandoor te gaan tijdens de toegift. Het publiek kan erom lachen en ik herken mezelf als ik op het punt sta de zaal te verlaten. Toch maar even gebleven om mijn hoofd af te vullen met Heavy Metal Thunder!

Anomander.