Ashley Bickx

Als we het promopraatje van Art Gates Records mogen geloven, heeft Oostenrijk er een nieuwe thrashmetalband van formaat bij. Dat de metalbands in Oostenrijk niet als paddenstoelen uit de grond schieten, is misschien wel te wijten aan de populariteit van het Schlagergenre daar. Of begeven we ons dan op het pad van de vooroordelen? Wie zal het zeggen. Feit is wel dat Hellavista Asocial Club op 23 maart zijn debuutplaat Robolution op de wereld gaat loslaten. Of we hier effectief met een nieuwe topper te maken hebben, kan je lezen in deze review.

Persoonlijk had ik nog nooit van deze band gehoord. Ook heilige graal Youtube kent deze heren nog niet, dus daar brengen wij graag verandering in. Die andere Oostenrijkse thrashband Silius was tot voor 2017 ook een nobele onbekende tot ze daar met hun knallend debuutalbum, Hell Awakening heel snel verandering in wisten te brengen. Het kan verkeren.

Na ettelijke luisterbeurten kan echter vrij snel geconcludeerd worden dat er hier van een zeker Silius-verhaal geen sprake is. Instrumentaal valt het allemaal nog wel vrij goed mee, maar de zang van frontman Dirty Harry (alvast mijn excuses voor deze tenenkrommende naam) laat wat mij betreft te wensen over. Bij wijlen lijkt het zelfs te gaan om een karikatuur van het ruigere vocale werk. Wat dan weer wel in het voordeel van deze Oostenrijkers speelt, is dat ze niet bang zijn om subtiele, nieuwe impulsen te geven aan het thrashgenre. Snelheid is bovendien bij Hellavista Asocial Club niet van primordiaal belang. Een lekkere groove daarentegen wel. Jammer genoeg weet ook het aspect ‘groove’ niet al te hoge toppen te scheren.

Qua thematiek is het ook allemaal niet wereldschokkend. Zoals de naam van dit album al doet vermoeden hebben de teksten dan een groot science-fiction gehalte. Alleen spijtig dat het niveau van uitwerking ook hier niet al te bijster hoog ligt. Iets wat gerust beschouwd mag worden als de rode draad doorheen dit album. Een gemiste kans, want de digitale evolutie biedt heel wat mogelijkheden op vlak van songwriting.

Het moge ondertussen wel duidelijk zijn dat het obligate promopraatje lichtjes overdreven is. Hellavista Asocial Club weet de magere middelmaat op geen enkel moment te overstijgen. Muzikaal is het nog wel best te pruimen, maar tekstueel en vooral vocaal had het een pak beter gekund. Gelukkig is het album nog net niet zo slecht als het verschrikkelijke artwork dat deze plaat siert. Iets van ‘dertien’ en een ‘dozijn’, U begrijpt mij wel.

Tracklist: