Op zaterdag 31 maart speelt Black Label Society in zaal Trix. Diezelfde avond stelt Fields of Troy zijn nieuwe album voor en omdat Belgische bands bij ons toch een streepje voor hebben en we die show niet willen missen, trok Amped-Up naar Spanje om te zien wat de Amerikanen te bieden hebben.

Om eerlijk te zijn: iedereen die afgelopen zaterdag naar de Jimmy Jazz in Vitoria-Gastéiz (Hoofdstad van Spaans Baskenland) afzakte deed het om één van de grootheden in de shredderwereld live aan het werk te zien, meer bepaald Jeffrey Phillip Wielandt, beter bekend in rock & roll middens als de onheilspellende Zakk Wylde, een naam die hij aannam wanneer hij Jake E. Lee verving bij Ozzy Osbourne in 1987.

Anderhalf uur eer de deuren worden opengegooid staat een handvol fans van Black Label Society ongeduldig aan de deur te wachten, de meesten onder hen met T-shirts, bikerjacks en mouwloze jeans jasjes met op de achterkant het opgestikte BLS-logo die bij sommigen ongetwijfeld zelfstandig kunnen rechtstaan. Vol spanning staan die te wachten om de Viking lookalike uit New Jersey live aan het werk te zien in een stad waar al niet al te veel metalgrootheden langskomen. Hier steekt de Spaanse BLS-tour van wal met de bedoeling het nieuwe studiowerk, The Grimmest Hits, te presenteren.

Het Zweedse stoner/doomtrio Monolord wordt als aperitief geserveerd voor deze avond vol distorsie. Op een podium waar het trio amper ruimte heeft bestijgen zanger/gitarist Thomas V. Jagger, gewapend met een Flying V, en bassist Mika Häkki het strijdtoneel met hun verouderde instrumenten. De Orange versterkers die naar het publiek wijzen maken al snel duidelijk welk type geluid we te horen zullen krijgen. Drummer Esben Willems zit heel dicht bij het publiek aangezien het grootste deel van het podium ingepalmd is door het het nucleaire arsenaal van Black Label Society. Het lot van een openingsact in de weinig ontziende rock ‘n’ rollwereld.

Doom getint met stoner is een subgenre die niet gemakkelijk te verteren is, of je houdt ervan of je baalt ervan, er is bijna geen tussenweg. De inzet van Monolord zorgt echter dat de chemie tussen band en publiek met de minuut vergroot.

De band afkomstig uit Göteborg, een stad die het meest geassocieerd wordt met melodieuze death metal, presenteert haar nieuwe album Rust die ze vorig jaar uitbrachten, een veelgeprezen release onder de volgelingen van deze geluiden. Openen doen ze met Where Death Meets The Sea en na het oplossen van een technisch mankement met de gitaar, verbetert het geluid gaandeweg tijdens de set die niet langer is dan 40 minuten.

Jaggers stem creëert een meer dan interessante sfeer, één die niet vertrouwt op de typische doorrookte of grauwe stem van het genre dat soms tot vervelens toe wordt gebruikt door talloze stonerbands, maar eerder kristalfijn en atmosferisch klinkt. De band speelt een mix van nummers uit zijn drie uitgebrachte album waarvan Vænir uitmuntend klinkt al moet Rust, het titelnummer van de nieuwe plaat, zeker niet onderdoen.

Stukje bij beetje loopt Jimmy Jazz vol terwijl even later de Zweden hun set afsluiten met Empress Rising uit hun eerste gelijknamige langspeler. De amateurs van het genre waren heel tevreden al waren die schaars, het merendeel van de opkomst was gekomen om de protegé van Ozzy Osbourne live aan het werk te zien, de kans dat de Prince of Darkness ooit naar Vitoria-Gastéiz afzakt is nihil.

Een groot zwart doek met het logo van Black Label Society schermde het podium af tijdens de pauze terwijl muziek van Alice in Chains en Soundgarden door de boxen geblazen wordt. Tien minuten later dan voorzien verdwijnt het doek en worden de rookkanonnen en rode lichten in werking gesteld, de grote versterkers op het kleine podium dienen als backgrounddecor waardoor als eerste nummer Genocide Junkies doorgeblazen wordt. Meteen daarna volgen Funeral Bell en Suffering Overdue, drie bekende nummers van de band uit een relatief ver verleden die meteen de zaal in vuur en vlam zetten, ondanks het niet al te goed afgestelde klank, waarbij het aanvankelijk niet eenvoudig was om de stem van Zakk Wylde te ontwaren terwijl de gitaren veel te hard stonden. Met Bleed For Me wordt het eerste gitaarduel van de avond opgevoerd.

Zakks microstaander is versierd met een zestal fake doodshoofden en metalen kruisen, naast die microstatief werd een pedestal afgedekt met rooster aangebracht waar de shredder regelmatig plaats opneemt en er zich als een vis in het water voelt of waar veelvuldig veel te hard rook doorgeblazen wordt. Een pedestal die ook dient om aan te tonen dat de man die er gebruik van maakt wel degelijk de baas van het gezelschap is. Black Label Society is Zakk Wylde aangevuld door een aantal discipelen. Nick Catanese, de jarenlange slaggitarist van BLS is er niet meer bij nadat hij betrokken werd in een incident met een tiener, meer daarover in Story of Dag Allemaal. Zijn plaats wordt nu ingenomen door bonenstaak Dario Lorina die het voortreffelijk doet.

Wanneer de show een paar nummers ver is verbeterd de klank van de gitaren al komt de zang nog steeds niet optimaal over in deze kleine discotheek waar de akoestiek ook al niet te best is. In Spanje worden nu eenmaal vaak discotheken gebruikt om muzikale optredens op te voeren; na middernacht doen deze dan dienst waarvoor ze gebouwd of aangepast werden. Tussen de nummers door zien we regelmatig Zakk Wylde drinken uit verschillende bekers, alcoholvrije drank nadat hij alcohol afgezworen heeft, misschien wel één van de redenen van zijn verwijdering uit de band van de Prince of Darkness al is hij opnieuw de vaste gitarist tijdens de afscheidstour van Ozzy. Nu beiden nuchter door het leven gaan kunnen ze ook makkelijker door één en dezelfde deur.

De show was niet enkel een muzikale show maar ook een commerciële waarbij het eigen merk van Zakk Wylde, Wylde Audio, ruimschoots aan bod kwam, er werden zeker zes of zeven verschillende gitaren geshowd, allen gebaseerd op modellen van Gibson, de meeste prachtexemplaren, naast een gamma versterkers van zijn eigenste merk.

Terug naar de muziek. Het valt op dat de oudere nummers van BLS beter scoren bij het publiek, allen nummers van Mafia of daarvoor. Het is tijdens Suicide Messiah uit dat welbepaalde album dat een roadie zijn moment of fame krijgt wanneer die wat door een megafoon mag brullen. Het viel op dat er een zekere band heerst tussen de band en de crew.

Tramped Down Below is het eerste nummer uit het nieuwe album, Grimmest Hits. All That One Shined en Room of Nightmares zijn twee andere nieuw nummers die heel mooi in de verf gezet worden en live beter blijken te klinken dan op Grimmest Hits, een album vol zware riffs en gitaarsolo’s. Na het deel nieuwe nummers gaan we over naar een meer melodieus gedeelte waarbij eerst slaggitarist Lorina plaats neemt achter de piano met Bridge to Cross gevolgd door de meester himself met In This River met een knipoog naar Dimebag Darrell, in levende lijve een goede vriend van Wylde. A Love Unreal, uit het nieuwe album, is dan een knipoog naar Black Sabbath.

Tijdens Fire It Up, het zoveelste nummer uit Mafia, verlaat Zakk Wylde het podium om tussen het publiek te gaan spelen, gevolgd door een roadie die de gitaarkabel vrijhoudt want van draadloze systemen maakt de shredder geen gebruik. Luttele ogenblikken later wanneer iedereen denkt dat hij naar het podium terugkeert daagt hij naast ons op op het balkon waar hij verder soleert als een bezetene, omringd door de security van de discotheek. Op het einde van het nummer keert hij dan toch nog terug naar het podium waar hij verder soleert met zijn groene SG in de nek op spelend met zijn tanden. Het publiek gaat helemaal uit de bol.

De show wordt afgesloten met Stillborn dat in zijn oorspronkelijke versie ondersteund werd door Ozzy Osbourne, maar er vanavond uiteraard niet bij is. Een mooie afsluiter voor een avond vol rock ‘n’ roll en heavy metal.