Borealis - The Offering

Label: AFM

85.2

Metalrockx

Borealis‘ stijl is gebouwd op een ritmegitaar met een zware basondertoon, dubbele basdrums en toetsen die het spectrum verbreden. De donkere, melodieuze muziek bezit een atmosferische diepte, waarbij moderne gitaarriffs gecombineerd worden met de power metal van Evergrey en het progressieve van Symphony X, verrijkt met subtiele symfonische elementen.

The Offering is hun vierde album en de opvolger van het heropgenomen World of Silence MMXVII van vorig jaar. Het is een conceptplaat geworden over het ontstaan en verdwijnen van kinderoffers, bedoeld om een betere wereld te creëren. Een idee, ontsproten uit de zanger’s fascinatie voor horrorfilms. Met dit verhaal op de achtergrond horen we krachtige, soms progressieve metalriffs, begeleid door epische melodieën en elegant gezang dat ons gidst door de twaalf songs.

Eerste single Sign of No Return start met een Nightwish (Storytime)-keyboardintro, waarna een catchy song zich ontwikkelt, met een heerlijk ritme en mooie solopartij bovenop. De outro wordt echter te snel uitgedoofd; de gitarist is nog volop zijn solo bezig, terwijl de volumeknop naar beneden wordt gedraaid. Een euvel dat nog meer opvalt bij River. Ik ben wild van de strakke drums in River; de ‘Stop n Go blast beat’, waarbij de dubbele basdrums klinken als een machinegeweer dat met intervallen wordt leeggeschoten, klinkt geweldig!

Het hoogtepunt is het epische The Ghost of Innocence dat start met heerlijke pianotoetsen, waarna de hele band invalt en toewerkt naar de climax van het album. Het is zonder twijfel één van hun langste songs, vol afwisseling in tempo en gedragen door een gedreven ritmesectie, versterkt door de smaakvolle hoge zang van Sarah Dee (van de Canadese powermetalband Solarus), wiens stem een heerlijk contrast vormt in het duel met Matt.

Het album werd opnieuw geproduceerd en gemixt door drummer Sean Dowell, die ditmaal ook instond voor de mastering. Het geluid is dik en strak, met veel knappe arrangementen en creëert een dramatische atmosfeer. De zang is er nog op vooruitgegaan; Matt Marinelli bezit een krachtig en heerlijk expressief bariton stemgeluid, dat gelijkenissen vertoont met Tom Englund en Russell Allen. Hij heeft de kwaliteit om heerlijke zanglijnen te schrijven, zowel in de verzen als in het refrein.

Ze maken gelukkig niet dezelfde fout als op Fall from Grace, waar te veel midtempo-songs stonden die op elkaar geleken. Ook keren ze niet terug naar de meer oldschool power metal van de eerste twee albums. Ditmaal zit er meer variëteit in het gitaarwerk, met die typische ritmische twin-gitaarriffs en een overvloed aan solo’s, ondersteund door een krachtige ritmesectie.

Met deze plaat wijkt Borealis weinig af van de muzikale lijn van de voorgaande drie albums. Ondanks de vervanging van gitarist Michael Briguglio door de teruggekeerde Ken Fobert is hun sound weinig veranderd. Het is een mix van Fall From Grace en Purgatory, met meer riffwerk en dynamiek en een atmosferische touche die het geluid nog meer bombastisch maakt.

Tracklist:

Line-up: